Kamperen aan de Gamle Strynefjellsvegen

Hoewel er redelijk veel andere toeristen in de omgeving waren, vonden we toch vrij makkelijk een plek waar we potentieel konden genieten van het alleen zijn hier. Er stond wel een auto in de buurt geparkeerd, maar die mensen stonden kennelijk gewoon even te genieten van het uitzicht, want ze vertrokken toen wij net van onze fietsen waren afgestapt voor wat onderzoek voor plaatsing van de tent. Immers, op afstand kan het er geweldig uit zien maar je moet altijd toch even van de weg af, door de bosjes, om een vlak stukje vinden, liefs met zacht gras of mos, en te kijken of de grond niet te drassig is... maar dat was het, dus we hoefden hier alleen nog maar ons zakdoekje neer te leggen.

Het opzetten van de Dikke Agnes ging steeds efficiënter. Binnen no time stond ons huisje en vanaf dat moment kan je in principe aan de slag met wassen, schone en warme kleren aantrekken, koken, eten en tenslotte natuurlijk fotografie en/of reisverslagen typen. In de praktijk loopt dat echter altijd net wat anders. "Alles tegelijk!" roepen we dan nog wel eens in wanhoop naar elkaar, immers, als de zon schijnt en je oog ziet ineens een briljante foto, dan móet die genomen worden. Of als een beest langskomt, dan moet je al helemaal al het andere uit je handen laten vallen natuurlijk. Bovendien hadden we biertjes gekocht, en met een biertje aan ons eigen meertje zitten leek ons ook wel wat. En misschien konden we wel zwemmen in plaats van wassen? En oja, Matthijs' slaapmatje moest gecontroleerd worden op lekken en geplakt, dan kon hier ook goed bij het water. En als dat klusje gedaan was konden we misschien ook nog wat fotograferen in het avondlicht. So much to do!

We deden het allemaal en alles tegelijk, en we genoten.Baca selengkapnya