The never ending story of naar Cali gaan

Vanochtend ben ik, na nog meer Nederlanders te hebben ontmoet (waar komen ze toch steeds vandaan), naar een museumpje in het dorp gegaan. Het is een gratis museum (de entree is gratis, je mag het museum niet gratis meenemen), met allerlei soorten kunst gemaakt in de omgeving. Moderne schilderijen, beelden, verzin het maar. Het was een erg mooi gebouw, en er zaten een paar mooie schilderijen tussen. Naast het museum is de lokale bibliotheek, en na gevraagd te hebben mocht ik een kijkje nemen. Het was een erg schattige bibliotheek met eigenlijk maar twee gangen, maar toch met overdreven veel tafels en stoelen.

Toen begon het feest. De trip naar Cali zou zo'n 22 uur moeten duren. Om 12:45 nam ik de bus naar San Gil, die tegen de beweringen van de hosteleigenaar in alleen naar de kleine terminal ging, en niet de grote waar ik moest zijn. Geen ramp, want het was lekker weer om een half uurtje te lopen.

Aangekomen bij de terminal bleken kaartjes naar Bogotá opeens op te zijn, wat een uur geleden nog niet het geval was. Geen idee wat er is gebeurd, maar de eerstvolgende ging pas over ruim 4 uur. Nadat de bus anderhalf uur te laat eindelijk aan kwam zetten, stonden we na twee uur alweer stil vanwege motorpech. In de middle of nowhere. Na twee uur, met hulp van twee agenten, herpakte de bus zichzelf en konden we verder. Met als resultaat dat ik om 6:00 aankwam in Bogotá: 7,5 uur later dan gehoopt, en bijna 4 uur later dan uiteindelijk had gemoeten. En dan zijn we pas op de helft.Læs mere