Popayán

Vandaag was het helaas alweer tijd om San Agustín te verlaten. Via Popayán ga ik naar Pasto, richting de grens met Ecuador. Toevallig heb ik dezelfde bus geboekt als een Brits stel, die wat mij betreft het perfecte voorbeeld zijn van genieten van het leven. Met z'n drieën zijn we naar de bus gelopen, die er niet was. De vrouw van het loket vertelde ons dat we in de taxi achter ons moesten stappen die ons naar Pitalito zou brengen, waar de bus stond. Met enige verbazing zijn we de taxi ingestapt. Met nog meer verbazing werden we bij een kruispunt precies tussen San Agustín en Pitalito gedropt. De bus zou hier, als het goed is, langskomen. Even later kwam er inderdaad een busje, die voor ons stopte. Hij was een kwartier te vroeg (gebeurt hier nooit) en er was maar plek voor twee, dus of we de goede naar de kant hadden gezwaaid is nog steeds een raadsel. Ondanks de organized chaos zijn we keurig aangekomen in Popayán.

Omdat we vrij laat aankwamen en de rit naar Pasto langer duurt dan normaal door een landslide (45 kilometer van Popayán), heb ik besloten te overnachten in Popayán en morgen verder te gaan. Popayán had ik al gezien, maar vandaag was het hier erg druk en levendig, dus het was toch leuk om nogmaals door de stad te lopen!

De landslide lijkt trouwens vrij heftig te zijn. 900 meter aan weg is bedolven onder de aarde en vele huizen en een school zijn met de grond gelijk gemaakt. Helikopters en al moesten eraan te pas komen om mensen weg te krijgen (gelukkig geen slachtoffers). Er is een omweg om de landslide heen, maar vanwege de drukte en het slechte weer mogen er geen (grote) bussen langs, dus het is maar zeer de vraag of ik morgen naar Pasto af kan reizen. We gaan het zien! Hier regent het overigens ook kei, en keihard, al urenlang.Okumaya devam et