In de zetel van de maagdelijke Carmen

Virgen del Carmen was de naam van de bus, waarin ik heb overnacht. Niets meer dan dat.

Gisteren heb ik met een Argentijn afgesproken om de wandeling naar Catarata del Gocta te maken. Het werd duidelijk dat ik met een Zuid Amerikaan te maken had, want om 7:30 stond ik keurig klaar, terwijl hij nog vrolijk z'n tanden stond te poetsen. Om 8:15 vertrokken we pas, maar het voordeel was dat er net een leuke Japanner binnen was gekomen, die met ons mee zou gaan.

Na een uur in een collectivo en mototaxi, kwamen we aan in Cocachimba waar de wandeling begint. Gocta is een enorme waterval van 771 meter hoog. Onoffcieel staat hij genoteerd als de vijfde hoogste ter wereld, door de World Waterfall Database als zestiende. Waarom dit verschil en er een World Waterfall Database bestaat, moet je mij niet vragen. Dat de waterval echt heel hoog is, is een feit! Nog een extra feitje: de waterval is pas in 2006 gemeten en op de kaart gezet (letterlijk), na aandringen van een Duitser. Ook leuk om te weten is dat het Spaans twee woorden voor een waterval heeft: cascada voor kleine watervallen, Catarata voor de groten.

Na ongeveer een half uur wandelen kwamen we een groep Peruvianen tegen, met wie we de rest van de wandeling hebben gedaan, heen en terug. Het waren oprecht ook leuke mensen en tijdens het wandeling kreeg vooral ik een spervuur aan vragen, van m'n lievelingskleur tot of ik in de heer was. Het was erg gezellig! Wat wel een gevolg is van een groep Zuid Amerikanen, en ook nog is een geïnteresseerde groep Zuid Amerikanen, is dat overal foto's gemaakt moeten worden. Foto's met iedereen, foto's met alleen alle mannen, foto's met alleen de buitenlanders, selfies... Alles is gemaakt. Terug in het hostel was het een kwestie van alles snel inpakken, want om 19:00 ging mijn bus naar de volgende plek.

De nachtbus naar Cajamarca was niet bepaald een pretje. De weg was gevaarlijk, zacht uitgedrukt. Veelal onverharde wegen, die zo breed waren als de bus zelf. De wegen zaten ook nog vol gaten, en dan heb ik nog niet over de afgronden gesproken. Daar kwam ik pas achter toen de chauffeur met groot licht ging rijden. Inmiddels ben ik wel gewend aan slechte wegen, maar deze spande wel de kroon. Scherpe bochten, hele kleine bruggetjes, de bus paste er steeds maar net doorheen. Op één punt moest de politie er aan te pas komen om tegenliggend verkeer er langs te leiden. Dat zelfs de locals in die bus de bus hadden verlaten op dat moment, geeft wel een beetje aan wat de situatie was...

Ik heb twee uur kunnen slapen, tot het groot licht moment kwam. Daarna geen oog meer dicht gedaan. Savonds wel nog van vier van de Peruvianen appjes gekregen 🙃Read more