Dag 3 - de weg der goden

Mats staat op met zere knie. Balen want vandaag weer mooie wandeling op het programma. Tot zijn grote vreugde besluiten we dat Ilse en ik wel die wandeling gaan doen en dat hij in het hotel mag blijven. Met toegangspasje en geld voor een lekker broodje.
We gaan de Sentiero degli Dei lopen (klinkt toch beter in het Italiaans). Dé wandeling van de Amalfische kust. Waar we ons al weken op verheugden. Vandaar deze regeling.
En trots op Mats. 's Middags gaat hij gewoon naar buiten om een broodje te kopen in een vreemd land met een vreemde taal. Chapeau hoor!!
Na ontbijt lopen we richting bushalte. We overwegen een taxi omdat de bus pas over 50 minuten gaat. Maar 100 euro is ons toch te gortig. Een straffe espresso later lopen we vroeg richting bus. We herkennen onze bus en het blijkt inderdaad de goede te zijn. 20 minuten te vroeg. Stap maar in roept de buschauffeur…en dat is maar goed ook. we hebben een van de laatste zitplaatsen. Als de bus vol is, gaat hij naar de officiële halte. En dan komen er nog tientallen mensen bij!!
De bustocht is vrij grappig met alle smalle bochten getoeter van de chauffeur om zichzelf bij die bochten aan te kondigen en onze blijdschap dat wij wèl zitten.
De wandeltocht is prachtig. Best wel bewerkelijk pad met klimmetjes en afdalingen zodat je goed moet uitkijken. Waardoor je wat minder om je heen kan kijken.
Heerlijk verse jus d'orange onderweg bij zelfgetimmerd café achtig hippie ding.
Na een paar uur komen we in Nocelle. We moeten naar Positano voor de boot terug. Keuze is bus of afdaling met trappen van totaal 1780 treden.
We kiezen voor de trap. Heel leuk maar tsjonge zere knieën allebei. Halverwege tijdens rustpauze kijk ik wanneer de boot gaat en besluit om alvast kaartjes te kopen voor die van 15 30 uur.
Dat blijkt een goed besluit want als we later bij de boot komen staat er echt een gigantische rij. We hebben wederom de laatste twee zitplaatsen op het bovendek maar kunnen niet naast elkaar zitten. Via WhatsApp communiceren we met elkaar.
Positano slaan we daardoor over op een wandeling naar de haven na. Tsjemig wat toeristisch. Best leuk maar we laten het graag achter ons. Amalfi is een oase van normaliteit in vergelijking hiermee.
Boottocht is weer mooi. We laten Mats van de hotelkamer komen om samen wat lekkers te eten in het centrum van Amalfi. Heerlijke ricotta peer taart!
Daarna moe naar hotelkamer en rusten.
Vandaag mijn beurt om een restaurant uit te kiezen. Dat wordt fiasco en succes tegelijkertijd. Il Teatro. Gekozen op naam en redelijke beoordeling. We zijn om 18.45 uur de eersten in een snikheet restaurant. De serveerster is echt raar. Komt mega streng en poepchagrijnig over. Het is een familie restaurant. Nou zeg maar inteelt zo te zien. Er gebeuren echt aparte dingen. Twee zussen. Ene graatmager andere superdik. Superdikke gooit de lampen op standje hoogtezon en gaat vervolgens bij de kassa op haar telefoon zitten. Meer kleine rare zaken waardoor wij langzaam de slappe lach krijgen en onze eigen Teatro show met plezier beleven. Eten is lekker behalve niet gare pasta (in Italië!!!!) en de worst voor Mats blijkt gehakt ding met venkelzaadjes te zijn en daar houdt hij niet van. Onze salade staat eerst een half uur op een ander tafeltje en wordt zonder blikken of blozen naar ons toe verhuisd. Opmerkelijk!
We eindigen met wederom heerlijk ijsje op het centrale pleintje.
Amalfi, je was geweldig. Morgen naar Pompeii.Lue lisää