Vulkan Agung

🇩🇪
Julian
Der Agung ist der höchste aktive Schichtvulkan auf der indonesischen Insel Bali, er ist 3031m hoch und seine letzte Eruption war 2019, gar nicht so lange her. Ich weiß nicht, was mit meiner Moni los ist 😅 Scheinbar hat sie Freude daran, irgendwo hinaufzuklettern 🙈 Schon bei der Info: „Der höchste Vulkan von Bali…“ sagte sie: „Da will ich rauf!“
Ich konnte es nicht glauben. Ich habe mehrmals eindringlich nachgefragt: „Bist Du Dir wirklich sicher, dass Du das willst?“ „Ja klar…ich will da hoch!“ „Na gut…dann lass es uns tun!“ Wir waren zwar bereits auf dem Batur, aber der ist ja winzig im Vergleich zu dem was wir jetzt vor hatten. Natürlich ahnte Moni, dass der Aufstieg nicht einfach wird. Allein schon die Anzahl der Stunden war das dreifache von dem was wir bist jetzt gewandert und geklettert sind. Es hieß, dass man um die 6-7 Stunden benötigt um den Vulkan zu besteigen und um die 5-6 Stunden um wieder runter zu kommen. Wir beide hatten wirklich Respekt vor dem Aufstieg, hin und wieder zweifelte Moni etwas an ihrer Idee, aber sie wollte da hinauf…dieser Vulkan sollte also von uns erklommen werden! Irgendwie auch gut, dass wir nicht wirklich das ganze Ausmaß des Ganzen vorher wussten. Natürlich begann alles wieder in der Nacht. Also hatte ich kaum Schlaf und Moni gar nicht. Keine super gute Voraussetzung, aber es gab kein Zurück mehr. Um 22 Uhr (Balizeit) wurden wir abgeholt und komischerweise schlief Moni im Auto ein, sie kann überall schlafen🤦‍♂️ Das Abenteuer beginnt…0:15h sind wir gestartet und es ging nur steil hoch…zuerst duch enge Graswege, so dass kaum unser Fuß reinpasste, durch rutschige Schotter-wege, auf dem sich jeder Stein bewegte und schließlich über riesengroße Felsen und Felsspalten. Zwischendurch hatten wir eine tolle Aussicht auf Bali und die Sterne. Wir haben ein Gewitter gesehen, was sehr beeidruckend war und wir mussten einen Teil im Regen klettern. Teilweise ist es uns unbegreiflich, wie wir da hochgekommen sind, teilweise auch etwas gefährlich. Irgendwann nach 6 Stunden war Moni etwas am Verzweifeln, legte ihren Kopf auf einen riesigen Felsen und sagte:“ Ich will nicht mehr.“ Doch irgendwann, nach 7 Stunden nur bergauf, mit genügend Pausen haben wir es tatsächlich geschafft. Oben angekommen war es inzwischen fast hell und die Landschaft sah sehr weit weg aus, wie aus einem Flugzeug, FAST gar nicht so sehr besonders ABER dass man selbst so hoch geklettert ist, war wahnsinnig beeindruckend und überwältigend. Moni kamen die Tränen, vor Glück…oder Erschöpfung, wahrscheinlich war es die Erleichterung, FÜRS ERSTE. Der Blick in den Vulkankrater war schon der absolute Hammer. Aber es war sehr kaaalt🥶 Zum Glück hat uns oben der Guide einen heißen Tee und ein Sandwich zubereitet. Nach ca. einer Stunde sind wir den Rückweg angetreten. Dieser hat sich als die wahre Herausforderung herausgestellt. Nachdem wir zu Beginn noch die wundervolle Aussicht genossen, fingen nach ca. 2-3 Stunden unsere Muskeln an zu zittern. Der Guide sagte uns, dass wir noch eine Stunde brauchen. Entweder wollte er uns motivieren oder sein Englisch war einfach nicht gut genug. Uns hat es eher frustriert und scheinbar haben wir beide den Aufstieg komplett verdrängt, sodass wir ihm das geglaubt haben. Aus einer Stunde wurden mehr als drei Stunden 😵‍💫 über Stock und Stein, Schotter und Matsch als Untergrund mussten wir zwingend fokussiert bleiben, um nicht auf dem Hintern zu landen. An dieser Stelle sei bemerkt, dass unser Guide, bis auf zwei Ausnahmen, ausschließlich mit Händen in der Jackentasche, wie eine Bergziege herumgesprungen ist, während wir beide, wie zwei Kriechtiere versucht haben voranzukommen. Sehr frustrierend. Die letzten zwei Stunden waren wir im Tunnel…einfach einen Fuß vor den anderen setzen…nicht aufhören und nicht nachdenken, keine Pause machen. Wenn einer eine Pause brauchte, haben wir uns gegenseitig gepusht und einer ist immer vorangegangen. Es war das extremste und anstrengendste Erlebnis, das wir je in der Natur hatten, aber trotzdem eine überragende und großartige Erfahrung. Um 13:15 waren wir, nach kurzen fünf Stunden, zurück. Wir waren sogar im regulären Zeitrahmen, aber es kam uns viel viel länger vor. Während des ganzen Auf- und Abstiegs hat Moni nur vier mal gesagt, dass sie nicht mehr weiter will, dafür wollte sie zweimal Sterben. Vier bis fünf Tage lang hatten wir Muskelkater, aber wir sind froh, dass wir überlebt haben. Erstaunlicherweise waren wir am nächsten Tag sogar ziemlich fit. Was für ein Abenteuer.
🇵🇱
Julian
Mount Agung jest najwyższym aktywnym stratowulkanem na indonezyjskiej wyspie Bali, ma 3031 m wysokości, a jego ostatnia erupcja była w 2019 roku, nie tak dawno temu. Nie wiem co się dzieje z moją Moni 😅 Podobno lubi się gdzieś wspinać 🙈 Jak tylko powiedziano jej: "Najwyższy wulkan na Bali..." powiedziała: "Chcę tam wejść!" Nie mogłem w to uwierzyć. Pytałem kilka razy pilnie: „Czy na pewno tego chcesz?” „Tak, oczywiście… chcę tam wejść!” „No cóż… zróbmy to!” Oczywiście Moni podejrzewała, że ​​droga na górę nie będzie łatwy. Sama liczba godzin była trzykrotnie większa niż do tej pory. Mówiono, że wejście na wulkan zajmuje około 6-7 godzin, a zejście w dół około 5-6 godzin. Oboje bardzo mieliśmy respekt przed tą drogą, od czasu do czasu Moni trochę wątpiła w swój pomysł, ale chciała tam wejść... więc na ten wulkan powinniśmy się wspiąć! To także dobra rzecz, że tak naprawdę nie znaliśmy wcześniej pełnego zakresu całej sprawy. Oczywiście wszystko zaczęło się od nowa w nocy. Więc prawie nie spałem, a Moni wcale. Niezbyt dobry warunek wstępny, ale nie było odwrotu. Odebrano nas o 22.00 (czasu balijskiego) i o dziwo Moni zasnęła w aucie, może spać gdziekolwiek🤦‍♂️ Przygoda zaczyna się...zaczęliśmy o 0:15 i tylko stromo szło w górę.. .najpierw wąskimi trawiastymi ścieżkami, tak że prawie nasza Stopa nie pasowała, śliskimi żwirowymi ścieżkami po których poruszał się każdy kamień i wreszcie po ogromnych skałach i szczelinach. W międzyczasie mieliśmy wspaniały widok na Bali i gwiazdy. Widzieliśmy burzę, która była bardzo imponująca i musieliśmy wspiąć się na jej część w deszczu. Czasem jest dla nas niezrozumiałe, jak się tam dostałyśmy, czasem było trochę niebezpieczne. W pewnym momencie po 6 godzinach Moni była trochę zdesperowana, położyła głowę na wielkim kamieniu i powiedziała: „Już nie chcę”. Ale w pewnym momencie, po 7 godziny tylko pod górę, i dużo przerw, udało nam się. Na szczycie było prawie jasno, a krajobraz wyglądał bardzo daleko, jak z samolotu, PRAWIE nie tak wyjątkowy, ALE wspinanie się tak wysoko było niesamowicie imponujące i przytłaczające. Moni miała łzy w oczach z szczęścia... albo wyczerpanie, prawdopodobnie była to ulga. Widok na krater wulkaniczny był absolutnie niesamowity. Ale było bardzo zimno🥶 Na szczęście przewodnik przygotował dla nas gorącą herbatę i kanapkę na górze. Po około godzinie ruszyliśmy w drogę powrotną. To okazało się prawdziwym wyzwaniem. Po rozkoszowaniu się cudownym widokiem na początku, nasze mięśnie zaczęły drżeć po około 2-3 godzinach. Przewodnik powiedział nam, że potrzebujemy jeszcze godziny. Albo chciał nas zmotywować, albo jego angielski nie był wystarczająco dobry. Jedna godzina zamieniła się w ponad trzy godziny, to było dla nas bardziej frustrujące. Nad wzgórzami i doliną, żwirem i błotem pod ziemią musieliśmy być skupieni, żeby nie wylądować na tyłkach. W tym miejscu należy zauważyć, że nasz przewodnik, z dwoma wyjątkami, skakał jak kozioł z rękoma w kieszeni , podczas gdy my obaj próbowaliśmy iść do przodu jak dwa zwierzaki. Bardzo frustrujące. Myśleliśmy prostu postaw jedną nogę przed drugą... nie zatrzymuj się, nie myśl, nie rób sobie przerwy. Jeśli ktoś potrzebował przerwy, popychaliśmy się mentalnie nawzajem. To było najbardziej ekstremalne i wyczerpujące doświadczenie, jakie kiedykolwiek mieliśmy na łonie natury, ale wciąż niesamowite i wspaniałe. O 13:15, po krótkich pięciu godzinach, wróciliśmy. Byliśmy nawet w normalnych ramach czasowych, ale wydawało nam się to znacznie, znacznie dłużej. Podczas całego wejścia i zejścia Moni powiedziała tylko cztery razy, że nie chce już iść dalej, chciała umrzeć za to dwa razy. Od czterech do pięciu dni bolały nas mięśnie, ale cieszymy się, że przeżyliśmy. Co zaskakujące, następnego dnia byliśmy całkiem sprawni. Co za przygoda.
🇬🇧
Julian
Mount Agung is the highest active stratovolcano on the Indonesian island of Bali, it is 3031m high and its last eruption was in 2019, not so long ago. I don't know what's going on with my Moni 😅 Apparently she enjoys climbing up somewhere 🙈 As soon as she was told: "The highest volcano in Bali..." she said: "I want to go up there!"
I could not believe it. I asked several times urgently: "Are you really sure that you want that?" "Yes, of course...I want to go up there!" "Well then...let's do it!" We have already gone up the volcano Batur, but that is tiny compared to what we had in front of ourselves now. Of course, Moni suspected that the rise would not be easy. The number of hours alone was three times what we have hiked and climbed so far. It was said that it takes around 6-7 hours to climb the volcano and around 5-6 hours to come back down. We both had real respect for the climb, every now and then Moni doubted her idea a bit, but she wanted to go up there...so this volcano should be climbed by us! It's also kind of a good thing that we didn't really know the full extent of the whole thing beforehand. Of course it all started again at night. So I had hardly any sleep and Moni not at all. Not a super good prerequisite, but there was no turning back. We were picked up at 10 p.m. (Bali time) and strangely enough, Moni fell asleep in the car, she can sleep anywhere🤦‍♂️ The adventure begins...we started at 0:15 a.m. and it only went up steeply...first through narrow grassy paths, so that hardly our feet fit in, through slippery gravel paths on which every stone moved and finally over huge rocks and crevices. In between we had a great view of Bali and the stars. We saw a thunderstorm which was very impressive and we had to climb part of it in the rain. Sometimes it's incomprehensible to us how we got up there, sometimes it was a bit dangerous. At some point after 6 hours, Moni was a little desperate, put her head on a huge rock and said: "I don't want to anymore." Another time she hit her head on a rock, but at some point, after 7 hours only uphill, with enough breaks we actually made it. At the top sunrise was almost over and the landscape looked very far away, like from an airplane, ALMOST not so very special BUT that you climbed so high yourself was incredibly impressive and overwhelming. Moni cried, happiness...or exhaustion, probably it was relief, FOR FIRST. The view into the volcanic crater was absolutely awesome. But it was very old🥶 Luckily the guide prepared hot tea and a sandwich for us at the top. After about an hour we started our way back. This turned out to be the real challenge. After enjoying the wonderful view at the beginning, our muscles started to tremble after about 2-3 hours. Then the guide told us that we still need an hour. Either he wanted to motivate us or his English just wasn't good enough. It was more frustrating for us and it seems like we both completely pushed the remember of the ascent aside, so we believed him. One hour turned into more than three hours 😵‍💫 over hill and dale, gravel and mud as the ground, we had to stay focused in order not to land on our butts. At this point it should be noted that our guide, with two exceptions, only jumped around like a mountain goat with his hands in his jacket pocket, while we both tried to move forward like two critters. Very frustrating. We've been in the tunnel for the past two hours...just put one foot in front of the other...don't stop, don't think, don't take a break. If someone needed a break, we pushed each other and one always led the way. It was the most extreme and exhausting experience we have ever had in nature, but still an outstanding and great experience. At 1:15 p.m., after a short five hours, we were back. We were even in the regular time frame, but it felt much, much longer to us. During the whole ascent and descent, Moni only said four times that she didn't want to go on anymore, she wanted to die twice for that. We had sore muscles for four to five days, but we're glad we survived. Surprisingly, we were actually quite fit the next day. What an adventure.Read more