Panama City

Om twee redenen waren hadden we gekozen voor Panama City:

1 Met slecht weer kun je beter in de stad zitten (we hadden op internet gezien dat het in heel Midden Amerika de komende kwee weken zou pleuren).

2 Wellicht was het een mooie plek om te gaan dansen.

Maar:

1 Het weer werd steeds stralender en stralender in de bus onderweg naar Panama City.

2 Dansen bleek al snel een heel dure grap te zijn in Panama city..

Toch zijn we een aantal dagen gebleven en het is zeker niet de mooiste stad die we tot un toe gezien hebben, maar het was wel een bijzondere stad met heel grote contrasten: tussen arm en rijk, oud en nieuw en ook beton en natuur. Dat laatste komt omdat ze binnen de stadsgrenzen kwee kleine natuurgebieden hebben.

Ons hostel lag in het oude gedeelte van de stad: Casco Viejo.Een buurt met prachtige koloniale panden, alleen verkeerden de meeste ervan in beroerde staat. Nu is dat logish als je ziet dat de gemiddelde bewoner van Casco Viejo nauwelijks rond komt, laat staan geld heeft voor een renovatie. De opgeknapte panden in de buurt zijn danwel van gepensioneerde Amerikanen (sinds Donald Trump hiere en pand heeft schijnt het hip te zijn hier te pensioneren) danwel advocatenkantoren. We schatten in dat dit over twintig jaar een prachtige gerenoveerde buurt is, maar dan wel één zonder panamezen…

Ons hostel had ook al wat jaartjes onderhoud gemiste maar had een prachtig dakterras (zie foto´s).

Op dag één hebben we één van de natuurparkjes bezocht.. En het was nog mooi ook, met een prachtig strand waar je helaas niet op mocht in verband met wetenschappelijk onderzoek naar krabben (hebben wij weer) en een bos met luiaards (aahhh) en een ander soort dier waarvan we niet weten maar wat wel scherp op de kiek staat (zie foto´s).

Je bereikte dit natuurparkje via een soort …..Keek je de ene kant op dan zag je de indrukwekkende skyline van Panama City aan de andere kant zag je alleen strand, zee en Bergen. …

Verder hebben we natuurlijk het onvermijdelijke Panama-Kanaal bezocht. Toch wel indrukwekkend om een keer te zien. Het bijbehorende museum was ronduit slecht: het was één grote lofzang op het wonder dat het Panama-Kanaal heet, maar de kleine 30.000 man die overleden zijn bij het bouwen van het kanaal en alle politieke strubbelingen er omheen werden volledig doodgezwegen.

Toch had het één lichtpuntje: de simulator. Mich heeft zich een halfuur vermaakt als bestuurder van een gigantisch vrachtschip. Blij als een kind!.

De laatste dag bezochten we een klassiek concert in het prachtige Teatro Nacional, en zijn we heerlijk tapas gaan eten.

HeleenRead more