Inle lake schminle lake

Na een ochtendje welverdiend luieren (we overwegen ongeveer twee seconden om die ochtend vroeg op te staan voor zonsopgang 😉) stappen we op de fiets. Tijd voor een rondje fietsen met als eindbestemming, jawel: een wijnboerderij 😁. Met de heerlijke Nieuw Zeelandse wijntjes nog vers in het geheugen hoeven we niet lang na te denken: die wine tasting moét er komen!

Voor het zo ver is eten we nog even een heerlijke Nepalese lunch bij Everest 2. Dal Baht (linzensoep met rijst en groentencurry) met honderd verschillende sausjes en dipjes die allemaal even lekker zijn. Vegetarisch eten next level, dit kan ik iedere dag wel eten! (Little did I know: as we speak zijn we in Nepal en ja hoor, ik eet bijna iedere dag dal baht haha!).

Even later bereiken we huffend en puffend de wijnboerderij, die op een heuvel gelegen is. De trek heeft ons veranderd in twee stramme ouwe vellen, hmpf. De wijn maakt gelukkig veel goed. Even vergeten we dat we in Myanmar zijn als er vier wijntjes voor onze neus worden gezet. Half lauwe wijn, dat dan weer wel. Ach, ze proberen het tenminste. En ze smaken wel hoor. Ik bedoel: WIJN! In zuidoost azië.. 😍. We hebben wijntje 1 nog niet op of onze trekkingmaatjes komen binnenwandelen. Cheers! Gezellige middag. Zo gezellig dat we even later een tikje aangeschoten de nachtbus inrollen. Op naar het zuiden.

We nemen de nachtbus naar Bago, vanaf waar we door zullen reizen naar Hpa-An. Hpa-An stond eigenlijk niet op de planning maar na alle enthousiaste verhalen van mede reizigers besluiten we er toch maar voor te gaan. Die 16 uur durende busrit nemen we voor lief.

De busrit is trouwens ook een avontuur. Om vijf uur 's nachts staan we in een pikkedonker Bago langs de kant van de weg. Ehh dit is niet het busstation? Waar moeten we dan wel heen om de volgende bus naar Hpa-An te nemen? Een trickshaw rijder weet wel waar onze bus vertrekt en biedt aan ons ernaartoe te brengen (in Myanmar kan dat gewoon he? Gewoon instappen en erop vertrouwen dat men eerlijk is, heerlijk!). Even is er verwarring als blijkt dat we geacht worden met z'n tweetjes mét onze honderd kilo wegende bagage op één fiets te stappen.. Gaat dat wel lukken? Met het schaamrood op de kaken laten we ons vervolgens op één fiets rijden door een klein en schriel mannetje die moet trappen voor zijn leven. We moeten wel, want we hebben geen idee waar we heen moeten en Engels spreekt op dit uur niemand. Ik schaam me pas echt wanneer we een heuvel opmoeten en hij al zuchtend en steunend de fiets naarboven duwt.. Haha! Even later zijn we dan toch bij het busstation (niet meer dan een mannetje langs de kant van de weg in een plastic stoeltje). We geven hem een veel te dikke fooi. Dat dan weer wel.Read more