Oslo aankomst

Lang heb ik uitgezien naar mijn eerste reis na alle lockdowns en bijhorende beperkingen. Het werd in meer dan een opzicht speciaal, niet alleen doordat ik ontslag genomen had van mijn huidig werk en dus in een overgangsperiode zit, maar ook omdat ik de dag na het eerste festival in twee jaar vertrek. Overmoe en met een lichte kater dus. 2021 zal een jaar zijn dat ik nog lang zal herinneren, een jaar van verandering.
Natuurlijk was ik een beetje nerveus door de bijkomende complicaties door dat virus, ik wist niet hoe vlot het zou gaan en hoe streng ze in Noorwegen zijn. Bij aankomst in oslo begon ik zelfs te twijfelen aan die covid app en heb ik rap nog het certificaat aangevraagd via de website van de overheid. De barcode ziet er anders uit, maar ik weet niet zeker of dit nodig was. Het lukte en dat was het belangrijkste. Buiten de extra administratie en het aanhouden van een mondmasker verliep de vlucht zoals vroeger, maar dan een stuk rustiger. De luchthavens zagen er leeg uit, en op de trein naar Oslo zaten er amper mensen.

Het eerste dat mij opviel toen ik de trein uit stapte was het gebrek aan mondmaskers. Enkel op openbaar vervoer zijn ze verplicht, kreeg ik te horen van de maskloze hotel receptionist. Ook moet je ze aandoen als je geen afstand kunt houden, maar ik merkte al rap dat niemand zich daar aan houdt.

Gezien mijn vermoeidheid heb ik mij die avond beperkt tot het eten van zalm, drinken van veel te duur bier, en een wandeling langs de haven in het centrum. Mijn eerste indruk is een moderne aangename stad met veel meer terrasjes dan goed is voor mijn portefeuille. Het voornaamste transport middel is de elektrische step, je ziet ze overal.

Nu moet ik echt wel slapen, morgen wordt het druk.Okumaya devam et