Bali, maart 2017

We zijn inmiddels over de helft van onze vakantie. De verkiezingen hebben Nederland in hun greep gehouden, maar de uitslag is bekend. VVD is de grootste, gevolgd door CDA en PVV. Wij krijgen hier maar weinig van mee, behalve wat we lezen op nu.nl. Ik heb mijn stem bij volmacht door de buren uit laten brengen en Talin heeft geen mogelijkheid om te stemmen, omdat zij de Duitse nationaliteit heeft.

Opgestaan om 08.00 uur. Het heeft vannacht even stevig geregend, maar daar is niets meer van te merken. Na een douche in onze buitenbadkamer (blijft leuk...) naar het restaurant getogen voor t ontbijt. Het personeel in dit hotel is akelig vriendelijk. Ze doen hun uiterste best om iedereen bij hun voornaam aan te spreken en vragen je altijd hoe t gaat en wat de plannen zijn. Met mijn naam heeft niemand van het personeel moeilijkheden, want die is hetzelfde als die van hun baas! En dat wordt ook iedere keer uitbundig verteld, als ik me aan een nieuw lid van het personeel voorstel. Met Talin's naam hebben ze duidelijk meer moeite....

Na een topontbijtje, stappen we op de scooter. We willen vandaag de route rijden die onze eerste gastheer Mark heeft aanbevolen. Dit betekent naar de kust en dan bij Singaraya de bergen weer in. Singaraya is een drukke stad en dat wilden we zsm ontvluchten. Het werd gelukkig snel rustiger en de weg, met omgeving, steeds mooier! We gingen behoorlijk omhoog en dat merkte je aan de temperatuur. Die ging rap naar beneden! Het werd ook steeds bewolkter en de wolken dreigender. Als dat maar goed gaat....!

We reden richting de Gitgit watervallen, maar we hoorden al van meerdere mensen dat dat een groot toeristisch circus was en daar hadden we niet zoveel zin in. Toen het weer op zn slechts leek, gingen we op een vorksplitsing, rechtsaf naar boven richting het Danau Buyan meer. Het begon een beetje te spetteren, maar mag eigenlijk geen naam hebben. Een paar kilometer verderop zagen we een grote pleisterplaats waar we zijn gestopt voor een drankje. Ook een mooi uitzicht! Grappig was de parkeerwachter van het etablisement. Deze man nam zijn (uiterst simpele) taak zeer serieus en blies op zn scheidsrechtersfluit of zn leven ervan af hing. Dit alleen maar om de auto's die geparkeerd stonden weer de weg op te begeleiden.... hilarisch! Wij veoegen deze meneer of wij ergens iets konden bestellen. Vervolgens liep hij met een brede grijns naar een boom waar een hol stuk bamboe aan hing en begon daar als een idioot op te hengsten met een eind hout. Dit was voor de arme serveersters aan de overkant van de weg het teken om in beweging te komen! Heerlijk een annanassapje en een Cappucino naar binnen gewerkt.

Op de pleisterplaats kon je je ook laten fotograferen met een aantal (inheemse?) dieren. De keuze bestond uit een leguaan van 1,5 meter, een slang van een metertje of 3, 4 of een vliegende hond. Vooral die laatste verbaasden ons. Die vleermuisachtigen zijn enorm! Denk aan een Chiwawa (hoe je dat ook schijft) met vleugels van ruim een meter spanwijdte, dan heb je ongeveer een vliegende hond!

Doorgereden en de Gitgit watervallen gelaten voor wat ze waren. We hadden een nieuw doel: de Munduk waterval. Niet zo bekend, maar volgens zeggen ook bijzonder fraai! De weg er naartoe was wederom geweldig (t wordt echt saai, ik weet t...) vele vele bochten, prima asfalt en relatief weinig verkeer. Bij de Munduk waterval aangekomen, hebben we de scooters geparkeerd en zijn t kleine paadje opgelopen. Ook hier weer: nagenoeg geen bebording.... Een mooie wandeling naar beneden en daar was de waterval in zijn volle glorie. Het water stortte met enorme snelheid en kracht naar beneden! We hebben de bijna verplichte selfies gemaakt en toen we daarmee klaar waren, was onze achterkant drijfnat...

We hadden vervolgens de keuze, of terug via hetzelfde pad, of een ander mysterieus paadje waar we geen idee van hadden waar dat zou uitkomen. Uiteraard het laatste gedaan! Weer een mooie wandeling waarbij we ook de beroemde Loewak koffiestruiken zijn tegengekomen. Voor de niet kenners: Loewak schijnt de duurste koffie ter wereld te zijn. Dit komt door het "produktie proces". De koffiebonen zijn (wanneer rijp) een lekkernij voor een Civetkatachtige, inheems voor Indonesië. Deze dieren poepen de deels verteerde bonen weer uit en die uitwerpselen worden gebruikt om de koffie te maken. Niet een heel fris verhaal, wel leuk....

Uiteindelijk kom je op dit mysterieuze paadje dus gewoon een Warung tegen! Nou, dan maar lunchen, want t was inmiddels 13.30 uur! Mooi uitzicht over de jungle en het nabij gelegen dorpje en genietend van een zalige groentemix met rijst (Talin) en een Babi Cehap, beide gerechten geflankeerd door resp. een flesje water en een annanassap! Uiteindelijk toch maar terug gelopen, want we moesten de tijd wel een beetje in de gaten gaan houden. Op de terugweg kwamen we ook nog een oudere dame tegen die ook in de Warung zat. Ik vroeg haar of ze helemaal rondgelopen was en er ontstond een heel leuk gesprek! Ze was goed ingevoerd in de politieke situaties want ze vroeg meteen hoe het met de verkiezing in Nederland was afgelopen! Hoewel ze uit Canada kwam, heeft ze Nederlandse roots. Haar naam is bv Linda Goosen en ze vond het erg leuk als wij haar naam uitspraken "op de manier zoals het hoort!" Leuke, innemende vrouw...

Verder rijden, want we willen nog een Buddistisch klooster aandoen. Op zich bijzonder omdat 95% hier Hindu is. Uiteraard was ik niet goed gekleed en kreeg van de dienstdoende parkeerwacht een groene Sarong uitgedeeld. Talin had nog een mooie shawl die ter plekke werd gepromoveerd tot Sarong. Het klooster was best groot. Er waren opmerkelijk veel westerlingen die hier aan t mediteren waren. Ze zaten óf stokstijf stil, óf liepen tergend langzaam heen en weer. In ieder geval was het een bijzonder sereen plaatje. Helaas waren er wat schoolmeisjes die vonden dat het een attractiepark was en heel veel herrie maakten.

Na het klooster een begin gemaakt met het terugrijden naar t hotel. We rijden een witte weg, die niet bekend staan om hun kwaliteit, maar in dit geval is het een zeer positieve uitzondering! Prachtig gewoon! Zeer sterke afdalingen die gevolgd worden door steile beklimmingen. Onze scooters malen er niet om en de uitdagingen worden met 2 vingers in de neus genomen.... Na ettelijke kilometers beginnen we ons toch af te vragen of we nog wel goed zitten en besluiten te vragen aan een lokale. Deze man spreekt geen woord Engels, maar met de kaart erbij maken we duidelijk waar we heen moeten. Hij gaat vervolgens naar binnen en komt terug met een vel papier en 1 van de viltstiften van zn kinderen. Hij schetst ons een eigen kaart, compleet met afslagen en alles! Met een grote glimlach worden we uitgezwaaid. Op bijna hetzelfde moment mengt Google zich in de strijd en laat ons een perfect uitziende route zien. Besloten toch die maar te volgen, omdat de Indonesische uitleg van de vriendelijke man en zn redelijk onduidelijke kaart niet heel veel vertrouwen inboezemden...

En ja hoor, Google leidt ons feilloos naar het hotel. Maar er is ook nog de kwestie van het schone wasgoed. Talin stalt haar scooter en klimt bij mij achterop om de kleding te halen. De wasserette had het in een keurige plastic zak al klaar staan voor ons! Super service! Terug in t hotel even lekker het zwembad ingedoken en rond 19.30 uur naar t restaurant gegaan. Weer een fantastisch diner gekregen! Ik had vis en Talin kreeg Balinese biefstuk. Nog een paar leuke gesprekken gehad met de serveersters en de kok. Ter plekke een lovende beoordeling voor dit hotel geschreven op Tripadvisor!

Morgen vertrekken we hier weer en gaan we naar een Eco hotel. Benieuwd!! Vooralsnog zit ik nu rond 21.30 uur dit verslag te schrijven aan t zwembad onder een spectaculaire sterrenhemel! Genieten!Read more