Bali, maart 2017

February - March 2017
A 41-day adventure by Hans Read more
  • 23footprints
  • 4countries
  • 41days
  • 115photos
  • 0videos
  • 25.0kkilometers
  • 24.6kkilometers
  • Day 20

    Doha, Qatar

    March 5, 2017 in Qatar ⋅ ⛅ 19 °C

    Tussenstop op onze reis naar Bali. Vanochtemd Kyron weggebracht. Die had meteen een vakantievriendinnetje! Vlucht met Qatar Airways was prima! Was zo om eigenlijk! Nu nog de volgende vlucht naar Bali. Dat duurt helaas wel langer... 9 uur om precies te zijn. Hopen dat we kunnen slapen!!Read more

  • Day 21

    Villa by the Sea - Sanur

    March 6, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 31 °C

    Gisteren getracht een update te schrijven op de luchthaven van Qatar, maar dat lukte niet door de zwakke wifi verbinding.

    De reis is erg goed verlopen. Op zich is een tussenstop van 2 uur niet eens zo erg. Even de benen strekken! Luchthaven Haman van Qatar is hypermodern en prachtig gebouwd. De laatste ruk naar Bali heb ik geslapen. Dat ging redelijk maar mn hoofd ging iedere keer hangen, dus pijn in de nek. Talin keek nog een film en heeft ook geslapen.

    Op t vliegveld stond Nyoman op ons te wachten met een naambordje, tussen nog 100 andere mannetjes met naambordjes! 😊 Ons eerste verblijf is Villa by the Sea en is werkelijk schitterend! Zeer mooie en grote kamer met een binnen- en een buitenbadkamer, airco, tv alles! In de binnentuin is er nog een mooi zwembad een overdekte eethoek, vijver en heel veel groen! Echt een aanrader!

    Uiteraard is er internet, of zoals Anbon de concierge het noemde: "wijffie" 😂

    We hebben bijna 14 uur geslapen dus pas rond middag uur opgestaan. Dorpje ingelopen en voor € 2,- de neus gelunched. Daarna lekker op t strand gelegen en gezwommen in de zee. Watertemperatuur is 25 à 26 graden! Super!! Terug bij de villa, kennis gemaakt met de nieuwe buren: Nora en Ashley uit de USA. Zijn al ff hier en hebben wat tips gegeven.
    Read more

  • Day 22

    Nusa Lembongan en Nusa Ceningan

    March 7, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 29 °C

    Onrustig geslapen vannacht... dus wat minder fit wakker dan gisteren! Gisteravond nog een tijd met Mark de huisbaas zitten babbelen. Hij gaf ons veel tips over "the must see places" en regelt de taxi naar de haven en de overtocht per boot naar Nusa Lembongan. Dat staat op t programma namelijk. Dit alles onder het genot van een koel Bintang biertje!

    Afijn, om 0845u staat onze taxi voor de deur en een kwartiertje later staan we in de haven. Hier liggen een dozijn grote speedboten die allemaal dezelfde bestemming hebben: Nusa Lembongan! Op onze schuit kunnen ongeveer 40 à 50 man. Het zit niet helemaal vol (nog laagseizoen). Bootje wordt voortgestuwd door een 4-tal joekels van buitenboordmotoren van naar schatting 250PK elk... En er zijn boten met 6 van die bakken....

    Kortom, t gaat hard en in een half uurtje staan we op Nusa Lembongan. Eerst maar eens ff ontbijten: een omelet waar we niet al teveel van verwachten, maar blijkt toch uitermate smakelijk te zijn. Ondertussen zijn we belaagd door een legertje sjacheraars en uiteindelijk kiezen we 1 sjacheraar van dienst die een scooter mag organiseren. Of we maar even mee willen lopen naar de parkeerplaats. Hier staan zo'n 150 scooters in verschillende stadia van ontbinding te wachten op een nieuwe bestuurder. We krijgen een vers afgetankt lijk toebedeeld waarvan het belangrijkste onderdeel feilloos functioneert: de toeter! We mogen 80.000 Roepia aftikken (ongeveer € 6,-!). Helaas hebben we alleen 100.000 Roepia en sjacheraar geen wisselgeld. Sjacheraar zegt: geen probleem, betaal maar als je terug bent ofzo.... Sjacheraar stijgt in achting! Overigens is de term "huurcontract" volkomen vreemd bij deze man. Hier is de sleutel en succes ermee!!!

    Het avontuur kan beginnen! Ten eerste: links rijden. Dat blijkt in praktijk best mee te vallen! Ten tweede: met zn 2en op een scooter die niet bedoeld is voor Europeese formaten en zwabbert dus nogal! Nee, dan kun je maar beter een BMW GS of een Kawasaki ER6 rijden! Ten derde: de wegen.... die variëren van prima tot "highway from hell" en dat alles binnen 5 meter!

    Enniewee, de reis gaat beginnen! We rijden door prachtige groene gebieden en dan wordt je ineens getrakteerd op een schitterend vergezicht! Eerst wilden we naar "secret beach". Waarom dit "secret" is als er overal borden staan waar je heen moet, is ons nog steeds een raadsel... Uiteindelijk houdt de weg gewoon op! Sta je dan.... enige weg is weer terug. Maar dan moet je wel langs een lokale sjacheraar die je met alle geweld naar Secret Beach wil brengen, tegen een kleine vergoeding natuurlijk! Wij konden ons alleen maar focussen op de twee rijstkorrels die tussen zn wenkbrauwen zaten vastgeplakt...!

    Verder gereden en bij een prachtig uitzichtpunt aangekomen waar de zee zo'n 25 meter lager tegen de rotsen te pletter slaat. Hier was ook een Zipline waar we een paar Australische toeristen hebben zien gaan. Zag er leuk uit! Vervolgens naar Blue Lagoon waar we even hebben gezwommen. Heerlijk, want t was vandaag bloedheet! Via de "wereldberoemde" Yellowbridge naar Nusa Ceningan gereden. Dit eiland is kleiner en wat rustiger dan Nusa Lembongan. Lekker rondgetoerd. Talin heeft ook gereden met mij dus achterop en dat was niet altijd onverdeeld succes. Aangezien haar gewicht vooral op het voorwiel kwam, komen mijn 84kg's in hun volle hevigheid op de achtervering en die vond dat niet fijn. Zeker niet als we weer een "highway from hell" tegenkwamen. Maar uiteindelijk scheurde ze met net zoveel overtuiging over deze eilanden als thuis over de Lekdijk!

    Goed, een nog langer verhaal kort. Mooie stukken gereden en uiteindelijk nog flink moeten zoeken naar de haven. Maar dankzij de app die Mark aanbeval (maps.me) zijn we op tijd terug gekomen! Het duurde nog even voor sjacheraar van dienst de sleutel en zn geld kwam halen, maar uiteindelijk heeft hij ons van beiden verlost.

    Stipt 1630u vertrekt de boot terug naar Bali. De zee is onstuimig en we hotsen en klotsen alsof het carnaval is. Niet ziek geworden! Op de kade staat onze taxi alweer te wachten en brengt ons terug. Na een douche, gaan we lopen naar de avondmarkt waar we gisteren ook waren. Het was ons prima bevallen dat eten uit die kraampjes. Onze Amerikaanse buren zijn er ook en uiteraard komen we die ook tegen! Best gezellig! Het eten was ook vanavond een feest. Je wijst maar wat aan in de stalletjes en het ene is nog lekkerder dan het andere, met als gevolg dat je veel te veel eet... Met een volle pens terug gewaggeld en met een Bintangetje erbij dit verslag geschreven.

    Morgen krijgen we onze defintieve scooters en dan is het: op naar Ubud!!
    Read more

  • Day 23

    Sanur naar Ubud

    March 8, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 27 °C

    Vanmorgen ging om 8 uur de wekker. Om 9 uur zou de motorverhuur meneer namelijk komen. Prettig als je dan bent gedouched en aangekleed.... De meneer klopte echter om 0845 uur al aan de deur. Gelukkig was ik net klaar maar Talin stond nog uitgebreid te douchen. De meneer had een redelijk nieuw uitziende Honda 150CC scooter bij zich die hij met ingehouden trots aan mij presenteerde. Het is een mooie scooter, maar we hadden er twee besteld! Paniek in de tent! Hij ging onmiddelijk bellen en binnen t kwartier (dus eigenlijk op de afgesproken tijd...) stond nummer twee voor de deur! Een crème kleurige Honda Scoopy met 115CC. Twee helmen erbij, die al de nodige toeristen- en lokale hoofden hadden beschermd zo te zien, en het feest kan beginnen!

    Aangezien we konden vertrekken wanneer we wilden hebben we onszelf getrakteerd op een (achteraf zeer duur) ontbijt. Talin had de avond ervoor een bakkerij ontdekt waar mooie broodjes worden gebakken en lekkere koffie gezet. Zij ging dus op pad voor het ontbijt. In de winkel bleek dat ze 3.000, Roepia (ongeveer € 2,-) tekort kwam. De dame achter de balie zei: "laat maar zitten..." Waar kom je dat nog tegen! Maar omdat het broodje ei met spek en de koffie zo lekker was, is Talin nóg een keer gegaan en heeft meteen de schuld van de vorige gang ingelost, hetgeen uiteraard werd gewaardeerd!

    Na t ontbijt een begin gemaakt met de rugzakken weer in te pakken. Na het 1 en ander aan gepuzzel konden we alles kwijt. Talin's rugzak is nét klein genoeg om op de treeplank van de scooter te passen, dus die hoeft niet op haar rug! Helaas is mijn rugzak van een formaat dat met de beste wil van de wereld dat niet zou lukken, dus toch maar omgehangen...

    Het programma Maps.me opgestart en het adres in Ubud ingetoetst en dan: gaan met die banaan!! Deze scooters zijn een verademing in vergelijk met het lijk van gisteren! Het rijdt redelijk stabiel (nogmaals: het zijn geen BMW's of Kawasaki' ER6), stil en behoorlijk comfortabel. Trekkracht is prima en de remmen werken uitstekend. Er zit zelfs een "stop - start" systeem op, hetgeen voor benauwd moment zorgde bij het eerste stoplicht... Hoe krijg je t kreng weer aan namelijk!?! Gewoon het gas een beetje open draaien en het snort weer als een naaimachientje!

    De weg naar Ubud is druk tot zeer druk en alles en iedereen vliegt je vrolijk toeterend links en rechts voorbij! Over de 20 kilometer doen we uiteindelijk meer dan een uur en we reden toch redelijk met t verkeer mee!

    Na enig speurwerk in Ubud ons nieuwe onderkomen gevonden: Desak Putu Putra "hidden".... Dat "hidden" klopt redelijk want vanaf de drukke straat moeten we een lang, smal pad af naar beneden, waar je dan ineens weer in een grote, prachtig groene tuin met een zwembad staat! Blijft een raadsel hoe ze zoiets midden in een drukke plaats kunnen maken!

    Even kwartier gemaakt en toen de stad ingelopen om lunch te scoren. Uiteindelijk in een klein zijstraatje weer bij een piepklein "restaurantje" uitgekomen, compleet met Balinese jengelmuziek en een niet aangesloten waterkoeler... Keuze gemaakt van de kleine kaart en dat wordt ter plekke door mama in elkaar gedraaid. En lekker!! Uiteindelijk in totaal € 6,- aan moeders overhandigd en dat was inclusief een lekker koude 1,5 literfles mineraalwater!

    In het hotel even lekker gaan zwemmen en voor t eerst mn nieuwe e-reader gebruikt! Tof apparaatje hoor! Rond 1830 uur begon het zowaar te regenen! Eerst druppeltjes en even later een behoorlijke plensbui. Maar na 5 minuten was t weer droog, dus... no worries!

    Van onze Amerikaanse ex-buren hoorden we dat we absoluut bij Bebek Bengil "Dirty Duck" moesten gaan eten. Daar moest de heerlijkste eend in heel Bali op de kaart staan! Dus we hebben dat advies opgevolgd en zijn gegaan. Het restaurant was enorm en we konden zitten aan van die hele lage Japanse tafels. Dus op de grond. Even wennen... Natuurlijk de eend besteld en de Amerikanen hebben deze keer niet gelogen, het was verrukkelijk!! Vlees was zo mals, zacht en heerlijk gekruid als je je kunt voorstellen. Alleen was het behoorlijk aan de prijs. Laten we zeggen Nederlandse eetcafé prijzen... en das heul duur hier!

    Na het eten een behoorlijke wandeling door nachtelijk Ubud gemaakt, terug naar t hotel. De trotoirs zijn hier schots en scheef, dus de voetjes kwamen regelmatig verkeerd terecht en de enkels zijn ook een paar keer in een onnatuurlijke stand beland. Gelukkig alles zonder kleerscheuren overleefd... Maar eerst wilden we nog geld te tappen. Dat was nog een avontuur, want bij zowel Talin als ik werd de transactie volledig afgerond, maar kregen we niets! (inmiddels kan ik melden dat er niets is afgeschreven hoor...) Inmiddels terug in het hotel en we gaan snel maffen, want morgen wordt om 8 uur het ontbijt op ons balkon geserveerd! Decadent!!!
    Read more

  • Day 24

    Ubud - Campuhan Ridge en Tegallalang Ric

    March 9, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 26 °C

    Zoals gezegd vanmorgen om 8 uur heel decadent ons ontbijt geserveerd gekregen op ons balkon. Smakelijke omelet, toastbrood en een lekkere fruitsalade, afgetopt met een Balinese koffie. Das van die koffie met drab onderin (zoals Turkse koffie).

    Op naar de scooter, maar niet voordat we onze huisbaas hebben moeten afschudden die voor de 2e dag verwoede, doch beleefde, pogingen doet ons een excursie aan te smeren. Na hier weer glansrijk in te zijn geslaagd, rijden we met een knagend schuldgevoel naar onze eerste bestemming: Campuhan Ridge. De maps.me app had er weinig zin in en daarom reden we na 100 meter al verkeerd. En "hidden feature" van deze app blijkt het niet herberekenen te zijn, zoals je dat bij een normale navigatie hebt. Na een paar bochten links en rechts, kwamen we op een punt dat ons wel heel erg bekend voorkwam.... het beginpunt!! Het ding heeft ons dus gewoon een rondje van een kilometer of 2, 3 laten rijden om vervolgens dus in de herkansing de goede kant op te gaan.... maar goed, we hebben vakantie, dus geen haast....

    Bij Campuhan Ridge aangekomen.... althans dat vond maps.me... maar geen enkel bord te vinden die ons naar de toch redelijk bekende toeristische route zou leiden! Bij een aantal mensen navraag gedaan en zodoende steeds dichter bij het beginpunt gekomen. Dat bleek een nauw straatje, langs een hotel, steil naar beneden te zijn en dan vlak voor de (hele mooie) tempel het kleine paadje rechts volgen! Maar het was de moeite waard! Een smal pad op de top van een langgerekte heuvel, met rechts en links prachtige groene uitzichten. De wandeltocht ging redelijk steil omhoog en in deze warmte gutste het zweet ons uit alle poriën. Aan het eind stond een wellness resort(je) dat hele leuke terrassen had. Een soort bamboehutje op palen in het water met daarin honderden vissen. Heerlijk een annanassapje gedronken en weer terugelopen naar de scooter.

    Op naar het volgende adres: Tegallalang Rice Terraces. Hier flikt maps.me hetzelfde geintje met ons! Na 10 minuten sturen, stonden we weer op het beginpunt..... grrrr.... Vooortaan toch maar Google Maps? Op een gegeven moment merkten we dat we in de buurt kwamen, de densiteit van winkels werd steeds dichter en de drukte steeds groter. Toen we de schier onmetelijke rij scooters zagen staan, hadden we maps.me niet nodig om ons te vertellen dat we er waren! Maar eerst hapje eten. Weer een papa en mama Warung (restaurant) uitgezocht en weer voor € 6,- een complete en lekkere lunch inclusief drinken naar binnen gewerkt. En ook voor deze grote toeristische attractie gold: geen enkel bordje met ook maar iets dat ons wijst naar de ingang. Dus maar weer gevraagd. De man in kwestie lachtte schamper en wees naar een trap die 5 meter verderop lag. Dat was dus het beginpunt! En zelfs bij de trap, geen indicatie dat je daar moest beginnen, alleen een disclaimer dat je op eigen risico het gebied betreed.... de trap afgedaald naar beneden en terecht gekomen in prachtige, super groene rijst terrassen. Echt heel erg fraai. Het woord zegt t al, het zijn dus rijst velden die min of meer boven op elkaar tegen heuvels zijn gemaakt. Je kunt hier prachtig doorheen wandelen, hoewel t wel een aanslag is op de conditie. Gaat erg onregelmatig en veelal erg steil! Maar echt supermooi!

    Na hier een aantal uurtjes te hebben doorgebracht is het tijd terug te gaan. We hebben lekker nog ff gezwommen en wat gelezen en zijn na een douche de stad in getogen voor een hapje eten. Al snel kwamen we bij een tent langs dat ook pizza's op t menu had staan en voor Talin stond er ook genoeg bij, dus wij naar binnen. Bleek het zo'n linksdraaiende vaganistische geitenwollensokken schuur te zijn met alleen maar verantwoorde ingrediënten. De menukaart was een krant (vooruit: das best origineel) en toen ik een biertje bestelde werd mij fijntjes uitgelegd dat dat niet geschonken wordt. Ik kon kiezen uit thee, superdrinks (met van die wazige superfruit dingen) of "gewoon" vruchtensap. Nou, dan maar t laatste.... Uiteindelijk bleek te pizza best binnen te houden en de kipburger die Talin had genomen kon de test ook doorstaan. Na t eten nog een broek voor Talin gescoord en op huus aan gegaan. Gelukkig was de receptie nog open en konden we ons ontbijt bestellen en kon ik alsnog een biertje kopen! Proost!!
    Read more

  • Day 25

    Ubud - Monkey Forrest & Desa Kuning

    March 10, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 26 °C

    De dag begon weer met een decadent ontbijtje geserveerd op ons terras. Deze keer bananenpannekoeken en een lekkere fruitsalade. Uiteraard om wakker te worden een originele Balinese koffie!

    Vandaag gaan we apies kijken verderop in Ubud. Dus de scooter maar weer van stal gehaald! Even over het verkeer hier op Bali... Ik kan dit het beste omschrijven als "harmonieuze chaos"! Chaos omdat alles hier kriskras door elkaar rijdt. Rechts en links inhalen? Niemand kijkt ervan op! Een andere frapante observatie: er bestaan géén kinderhelmen in Bali. Heel vaak zie je scooters met een rotvaart je inhalen, of je tegemoet rijden met papa en mama (met helm) en op de treeplank staat een kindje variërend van 2 tot 10 jaar zónder helm. Da's geen uitzondering: da's een regel! Het kan nóg gekker, toen we een vrouw met (overduidelijk) haar moeder in amazonezit achterop die achteloos een baby van, pak m beet, 6 maanden in een draagdoek vasthield.... Geen probleem hier! Toch is t harmonieus, want niemand wordt kwaad als er iemand een idiote aktie uithaalt, zoals op een drukke voorrangsweg je vrachtwagem achteruit ertussen gooien! Ik heb in de dagen dat we hier rondrijden, elke minuut wel een potentieel (levens)gevaarlijke aktie gezien en nog niet één keer iemand uit z'n plaat zien gaan. Maar ik denk dat als er geen regels lijken te zijn, je iemand ook niet kan afrekenen!

    Afijn, terug naar de apen. Monkey Forrest ligt in Ubud stad en je verwacht het niet totdat je ervoor staat. En uiteraard nagenoeg geen bordje om ons erheen te wijzen! Na de entree te hebben betaald staan we oog in oog met 700 Balinese Langstaart Makaken, die hier vrij rondlopen. Talin had binnen 5 minuten er al 1 aan haar been hangen, hetgeen ze niet tof vond... Maar goed, we zijn te gast in hun habitat dus niet zeuren! Het park is mooi aangelegd en er loopt een ongelofelijke hoeveelheid personeel rond. De apen zijn verre van bang voor ons en ze kunnen zelfs met gemak het park verlaten. Maar waarom zouden ze! Alle natjes en droogjes worden in overvloed gebracht! Toch leuk om hier tijd door te brengen...

    Vervolgens even naar de "markt". Dat is een ander woord voor zoveel mogelijk souvenir shops op de vierkante meter proppen. Niet echt Balinees: verkopers zijn hier opdringerig. Uiteraard weer wat gekocht en toen toch naar onze buikjes geluisterd. Omdat we gisteren zo lekker hadden gelunched, gingen we weer op zoek naar Run's Warung. Wederom werden we niet teleurgesteld. Zalig gegeten!

    Als volgende highlight stond de Desa Kuning waterval op de agenda. Dat was maar liefst 20km rijden. Maps.me stuurde ons wederom verkeerd en hercalculeerde niet, dus we zijn weer over gestapt op good old Google Maps! Na wat kleine slingerpaadjes vond Google dat we er waren, maar er was helemaal niets! Een paar honderd meter verderop was een geplastificeerd briefje op een boom gespijkert dat deed vermoeden dat dit het weleens kon zijn.... We keken wantrouwend een supersteil modderig paadje naar beneden en hebben de gok maar gewaagd! Dat bleek een beste wandeling! Door jungle achtige paadjes met schier loodrechte glibberige dingen die voor traptreden moesten doorgaan en nergens ook maar iets om je aan vast te kunnen houden! Het ging mij redelijk af, maar Talin vond dit niet erg leuk en was best een beetje angstig! Uiteindelijk werden we getrakteerd op inderdaad een mooie waterval! We waren niet de enige, want toen we de bocht omkwamen bij de waterval, was het eerste dat we zagen een paar Michael Kors en Louis Vuitton tassen die achteloos op een rots lagen. Die bleken toe te horen aan een paar meiden die op slippers, in vol ornaat en strak in de lak dezelfde route hadden afgelegd als wij.... Dusssss..... Dat stelde in ieder geval Talin gerust voor de onvermijdelijke terugreis die nog moest komen! Na wat foto's te hebben gemaakt en lekker uitgerust, zijn we terug gegaan. En ik weet niet of de "Kors en Vuitton dames" hun psychologische werk hadden gedaan, maar het ging ons prima af. Wel kwamen we badend in het zweet terug bij de scooters.

    Het begon een beetje te miezeren en dat ging al rap over in een stevige bui, dus toch maar ff schuilen. Toen het een kwartiertje later minder regende, weer verder gereden en 3 km verderop bleek het daar helemaal niet te hebben geregend!

    Terug in t hotel lekker gedouched en te voet de stad ingegaan voor het diner. Na een flinke wandeling bij een "garden restaurant" terecht gekomen waar we (het wordt saai, ik weet t....) zalig hebben gegeten! Morgen gaan we weg uit Ubud en rijden we met de nodige geplande omwegen naar Amed (aan de kust). Tot morgen!
    Read more

  • Day 26

    Ubud - Amed

    March 11, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 11 °C

    Tijd om weer te gaan verkassen. Vanmorgen ons laatste decadente ontbijtje genuttigd en de rugzakken weer volgepropt. Inmiddels is er wat spul bij gekomen dus we woekeren met de beperkte ruimte! Maar uiteindelijk gaan de ritsen dicht en kunnen we gaan! Tis moeilijk te geloven dat we hier inmiddels al weer een week zijn trouwens!

    De rugzak van Talin weer voor haar geplaatst en die van mij op de rug. Oortjes in, Google Maps instellen en karren maar! Aangezien zowel Google als Maps.me moeite lijken te hebben met grotere afstanden (we hebben t over 30km...), knippen we de route op in kleinere stukjes. De eerste "stretch" gaat naar Sidemen.

    Zoals we inmiddels wel weten is Ubud en directe omgeving een enorme chaos en het is fijn om verder van de stad weg te gaan. We willen op de "gele wegen" terecht komen. Dit moeten de kleinere weggetjes zijn waar het zo fijn sturen is en hopelijk minder druk! Toch blijven we nog een tijdje op de (rode) hoofdweg en op een gegeven moment rijden we achter een man op een scooter die op de passagiersplek een levende kip met snelbinders heeft vastgebonden. Het beest kijkt ons telkens aan met een blik van: "zeg er eens iets van!" Ik denk dat de kip inmiddels óf in de soep óf als Ayam Saté is geeindigd.... R.I.P.

    Na nog wat kilometers komen we inderdaad op de gele weg terecht en het mooie sturen begint! Prachtige rijstvelden en het begin van de Balinese bergen schuiven links en rechts langs ons. Genieten! Toen we even stilhielden voor een foto kwam er een lokale vrouw naar ons toe die een heel verhaal in rap Balinees tegen ons begon. Engels was haar volkomen vreemd en ons Balinees is best roestig, dus dat werd m niet... Je zou toch zeggen dat de conversatie dan redelijk snel ophoudt.... Maar niet voor deze vrouw. Als praten pudding was, was zij Dokter Oetker! Het hield niet óp! Ze smeerde ons een soort mandarijn en een bananenkoekje aan, maar wij hadden alleen groot geld (biljetten van RP 100.000,-) bij. Uiteindelijk nog ergens € 0,50 getoverd en zo goed en kwaad als t ging afscheid genomen van de plaatselijke Eucalipta.... Het eten was overigens echt ranzig!

    De goede asfaltweg hield abrupt op en ging over in een keienweg die naar boven en beneden voerde. Wat een verschrikking! Ik vond t niet tof en Talin al helemaal niet! En het duurde een behoorlijke tijd voordat deze "highway from hell" weer in asfalt over ging. We genoten werkelijk van dit biljartlaken (althans voor ons gevoel...) en door de inspanningen had Talin al best honger gekregen. Opeens doemde er een Warung op langs de weg en ik nam voor lief dat t weer zo'n Organic schuur was.... Het restaurant was gelegen aan een schitterend rijstveld en ons uitzicht was dus fenomenaal! Een tafeltje verderop zat een Westers stel waarvan de man in (voor onze oren) vloeiend Indonesisch een gesprekje voerde met 1 van de serveersters. Nadat ik m daarvoor complimenteerde hadden wij ook een leuk gesprek. Hij kwam uit de USA (California) en zij kwam uit Finland. Dus Talin had ook meteen een aanknopingspunt. Zij waren hier al veel langer en hadden elkaar tijdens de reis ontmoet. En wat bleek: zij waren ook op weg naar Amed! Wellicht dat we hen nog tegenkomen.... Na de Nasi en de Mie werd t tijd verder te rijden.

    Amlapura (oostkust) in Google Maps geklopt en gaan! Na kilometers rijden, een tankstop en nog een stukje, kwamen we op een rotonde die mij enigzins bekend voorkwam. Verderop een huis dat ik herkende en een auto die ik al eerder had gezien. Stoppen dus en erachter komen dat Google om wat voor reden dan ook ons in een rondje had laten rijden. Kunnen we dus ook niet vertrouwen!!! Grrrr.... Oplossing bleek simpel: 4km terug naar de rotonde en dan rechtsaf... We wilden op de kustweg terecht komen die erg mooi moet zijn. En dat wassie ook! Wauw! Steil omhoog, steil naar beneden, met de nodige haarspeldbochten, geweldig! Ik denk dat MC De Fendert hier een geweldige tocht zou kunnen rijden! Schitterende uitzichten over groene velden en daarachter de zee, tientallen vissersbootjes op t strand, etc.... Nog even wat gedronken bij "Smiling Buddha" met een uitzicht over zee en vervolgens in Amed en bij ons hotel aangekomen. Wederom prachtig! Mooie openbare ruimten, bar, zwembad en direct aan het strand! De kamer is ook weer mooi, met als bijzonderheid een buitenbadkamer! In je blote pielemuis buiten onder de douche.... hahaha...

    Eerst zwemmen en een beetje bijkomen. Vanavond gewoon in het restaurant van het hotel gegeten. Ik bestelde de Saté en kreeg een tafel bbq met een echt houtskoolvuurtje daarin en de spiesjes erop. Heel grappig en erg lekker. Talin had de garnalen die ook verrukkelijk waren. Morgen gaan we voor het eerst snorkelen. Om 10 uur hebben we een boot met chauffeur gehuurd die ons naar de mooie plekjes zal brengen! Alvast weltrusten!
    Read more

  • Day 27

    Amed - Snorkelen

    March 12, 2017 in Indonesia ⋅ ☀️ 23 °C

    Er mag best eens een wat rustiger dagje tussen zitten vonden wij, dus er staat snorkelen op de planning! Bij het boeken vertelde de manager van het hotel dat er 2 "hotspots" zijn die best uit elkaar liggen. En.... (suckers die we zijn) boeken we ze alletwee!! Maar vanmorgen eerst een meer dan behoorlijk groot ontbijt weggewerkt. Kiezen uit diverse warme dranken, verse fruitdranken en vervolgens ook nog 3 items op de kaart, variërend van honing met yogurt tot bananenpannenkoeken! We meldden ons dus met een goed gevuld buikje aan de balie. De lieve dame achter de balie nam ons mee t strand op en daar wachtte 1 van de lokale vissers, die hun boten ook verhuren aan toeristen die zonodig met een duikbril vissies moeten kijken. Deze boten zijn ongeveer 5 à 6 meter lang, ongeveer 80cm breed en aan weerszijden een drijver in de volle lengte van de boot.

    De eerst visser van dienst had geïnvesteerd in een tweetakt Yamaha 15pk buitenboordmotor, die wij aan het eind van de middag meer op waarde wisten te schatten (waarover later meer....). Hij bracht ons naar een wrak van een Japans schip dat ongeveer op 100 meter van een strand lag. We stapten overboord (ik gewapend met mn namaak Go-Pro van € 35) en kwamen direct in Finding Nemo terecht! We hebben meerdere keren de gele broer van Gill gezien. Voor de niet kenners, dat was de vis die baas was in t aquarium waar Nemo in terecht kwam.... Ik had voor de zekerheid een t-shirt aangehouden, want mn armen en benen zijn inmiddels "50 shades of red"...

    Het is werkelijk geweldig om hier rond te zwemmen en je ziet de ene mooie, kleurrijke vis na de andere, soms met tientallen tegelijk! Heerlijk! Maar aan alle pret komt een eind, dus terug naar t hotel. De boot vaart met een rotgang t strand op en dan kun je zo uitstappen. Helaas waren we wat overmoedig en beseften we niet dat het zand op t strand inmiddels de temperatuur van een gemiddelde BBQ had aangenomen en dus renden we al gillend van de pijn naar een stuk schaduw. Dit tot grote hilariteit van de lokalen, die ons dus zonder enige schroom uitlachtten.... en gelijk hadden ze....! Resultaat is wel dat Talin letterlijk brandblaren onder haar voeten heeft!!

    Na even te zijn bijgekomen, hebben we een financjële check gedaan en kwamen erachter dat de bodem van de schatkist in zicht was. Tijd om op de brommer geld te scoren! Aangezien Talin een zomerjurk aanhad, is ze in Amazonezit achterop gegaan bij mij. Das overigens volkomen normaal hier.... De manager van het hotel had gezegd dat het geldautomaat zo'n 5 minuten rijden was. Na 10 minuten zijn we toch maar gaan vragen. Nog 1km was het antwoord... Na 2 km nóg maar een keer vragen en wederom was het nog maar 1km! Uiteindelijk ben ik op goed geluk na 2km ergens rechts en links gegaan en ja hoor: daar was ie dan!! Nadat de ATM onze reguliere bankpassen zonder pardon weigerde, was het de beurt aan de credit cards en deze "flexibele vrienden" deden het tadeloos!

    Inmiddels toch weer trek gekregen (hoe bestaat t na zo'n ontbijt) en bij de Warung om de hoek van het hotel weer voor een appel en een ei lekker gegeten. Om onze reis verder te plannen onder het genot van een fruitdrankje en een Cola de kaart op tafel uitgespreidt en de opties bekeken. Het begon alweer tegen 16 uur te lopen en werd dus tijd voor de 2e snorkelsessie. We werden opgehaald door Ketut, de enige visser die redelijk Engels spreekt. Hij zet ons in een andere vissersboot en ook een andere chauffeur. Deze visser had de diepte investering van een buitenboord motor niet gedaan. Op deze boot stond een originele Thaise langstaart motor. Nadeel is dat de motor zelf op ongeveer 30cm van mn oren stond te loeien! Dat ben je snel zat kan ik je melden! Deze bootreis was ook wat langer dan de eerste, ook dat nog! Ook hier werden we bij een strand overboord gezet en ook hier was het "Nemo-tijd!" Het mooie van deze stek was dat t ondieper was en er toch koraal stond dat door honderden prachtige vissen en visjes werd afgegraasd! Ik heb zelfs een school Makreel achtigen gezien die blijkbaar hun bek enorm kunnen opensperren en al zwemmend hun eten uit t water filteren. Hierbij lijkt t alsof hun kop verandert in zilver... heel apart. Maar ook grote kleurige deurmatten die op hun dooie akkertje aan t koraal knaagden. Het deed de vissen werkelijk niets dat wij tussen hen in zwommen!

    Op tijd weer terug want Talin had een massage geboekt om 18 uur! Die tijd heb ik gebruikt om wat te lezen met een fijn Bintang biertje aan mijn zijde. Na 1,5 uur stond een herboren Talin weer in de kamer en werd t tijd voor het diner. Dit hebben we toch maar weer in het hotel gegeten en was uiteraard weer heerlijk! Wat dus een rustig dagje had moeten zijn, blijkt toch weer drukker dan gepland!

    Morgen gaan we naar de Batu vulkaan. Het hotel dat we hebben geboekt heeft geen internet (ze bestaan!) We blijven daar 2 dagen. Kans is dus groot dat we effe niets posten! Tot snel!
    Read more

  • Day 29

    Amed - Lake Batur

    March 14, 2017 in Indonesia ⋅ ⛅ 19 °C

    Op tijd het bed uit, want er mag weer gescootert worden vandaag! In het restaurant nog een behoorlijk ontbijt weggewerkt en rond een uurtje of 9 ronkten onze motoren weer vrolijk. Het is een prachtige dag en we hebben besloten dezelfde kustweg terug te nemen, gewoon omdat ie zo mooi is! We zagen bij t weggaan al dat de visserbootjes van t strand waren verdwenen en toen we hoger reden zagen we een hoop op t water. Overal langs de weg werd de vangst verhandeld. In afwasteiltjes lagen de vissen (ik denk Makreel) en als je geluk hebt staat dat teiltje in de schaduw... De vissen zijn nog niet eens schoongemaakt! Op een gegeven moment rijdt er een man voor mij op zn scooter, met aan 1 kant een trosje Makrelen dat vrolijk bungelt met de bewegingen van de scooter....

    We wilden binnendoor naar Batur rijden, maar inmiddels zijn we ook Google aan het wantrouwen. We werden een paar keer de verkeerde kant opgestuurd. Google doet ook niet aan hercalculeren en laat je dus met gemak 5km omrijden, om vervolgens op hetzelfde punt weer uit te komen. Dit leidt niet alleen tot frustratie, maar is ook brandstof voor ruzie tussen de gebruikers... zover komt t gelukkig niet, maar scheelde niet veel. Dus niet rücksichtslos op Google vertrouwen en je eigen richtingsgevoel (ook al is dat het gevoel van een keukenkastje) mee laten wegen. Vaker op het schermpje kijken dat heel handig (NOT!) in het voorvakje van de scooter ligt. Maar we komen op geweldige wegen, mooie bochten en pittoreske dorpjes. Rond t middaguur begonnen de maagjes weer om brandstof te vragen en gingen we op zoek naar een Warung. We vonden er 1 langs de weg, waar 6 schooljongens aan het biljarten waren. De biljarttafel was een soort van waterpas gezet met behulp van plakjes hout, zodat t net echt leek.

    De uitbaatster sprak letterlijk geen woord Engels en hebben we dus gewoon aangewezen in de vitrine wat we wilden. En door de communicatie problemen kregen we ook maar 1 portie! Nee, dit was geen commercieel talent waar we mee te maken hadden... Talin wilde graag de jongens wat snoep geven, dat met verbazing en vreugde werd geaccepteerd door de kleine mannen! Betalen was ook bijzonder: de uitbaatster nam het te betalen bedrag uit de "kassa" en liet t ons zien. Ah, Rp 25.000, nog geen € 2,-. Tijd om weer verder te karren!

    We gingen echt de heuvels/bergen in en dat merkte je omdat t een beetje frisser wordt. We hebben helemaal geen wegwerkzaamheden gezien, tot nu! Er wordt met man en vrouw gewerkt aan een bergweg. Dit alles natuurlijk Bali-style, dus gewoon met de handjes! Op een gegeven moment wordt t serieuzer en zijn er daadwerkelijk machines aan het werk. Langs de weg staat bv een betonmolen die door een benzine motor wordt aangedreven. Op zich niets bijzonders, maar wel hoe de motor wordt gevoed! Er hangt gewoon een plastic waterfles gevuld met benzine als een soort infuus naast, dat vrollijk heen en weer klotst! Als ónze veiligheidsinspecteurs toch eens wisten.... Nog een stukje verder kwam ons een full blown asfaltlegmachine compleet met walsen tegemoet. Wat een high tech!

    Lake Batur en de omgeving (vulkanen) staan op de UNESCO wereld erfgoedlijst en dat merk je. Er is een gigantisch Geo museum gebouwd om dit erfgoed ten toon te spreiden. Dat verklaart ook de zorg die aan de toegangsweg wordt besteedt....

    Maar daar kwamen we niet voor. De bestemming moet nu echt dichtbij zijn en Google wil ons steeds doen geloven dat het hotel links of rechts van ons ligt, afhankelijk van welke kant we nu weer proberen t te vinden.... zucht.... geen bord te zien dus! Tot het moment dat we in wanhoop even stoppen om elkaar te zeggen dat wij niet gek zijn maar Google en vervolgens naar de overkant van de weg kijken. Ziedaar, verscholen achter een struik staat een bord met daarop de naam van ons hotel! Halleluja!!! Nogmaals: als ik toch eens de Minister van Toerisme zou zijn hier.....

    Ingechecked en direct de zonsopgangstocht geboekt waarvoor we hier zijn. Het is weer een tophotel voor weinig, nu echter zonder airco, zwembad of wifi... Gaan we zeker overleven. Overigens zijn we de enige gasten volgens mij... Nog een korte avondwandeling gemaakt en daarna in het hotel gegeten.
    Read more