Tongariro alpine crossing

Tien voor zes kwam de shuttle voor naar het nationaal park te gaan. Snel een glas fruitsap en een koekje als ontbijt. Checken en dubbelchecken dat we alles mee hebben. Stapschoenen aandoen en daar was de shuttle bus al. Nog wat mensen oppikken en dan naar het park. Het was nog volledig donker toen we om 6u30 toekwamen aan Tongariro National Park. We hadden een pillamp mee dus geen probleem en al snel begonnen we het pad te zien. Langzaam kwam de zon op en zagen we in welk landschap we aan het lopen waren. Het waren verschillende soorten planten die maar maximum tot aan onze enkels reikten. Er was een vreemd soort wit mos tussen dat eerst in de schemer op sneeuw/zand leek. En in de verte zagen we al wat bergen. Ze hadden een mooie dag voorspeld, maar er hingen toch wat wolken. Deze klaarden gelukkig op toen de zon volledig zichtbaar was.

Het eerste deel van het pad was vrij vlak. Er liepen beekjes naast ons en soms kleurden deze volledig oranje. Al snel kregen we een prachtig zicht van Mount Ngauruhoe. Bij Lord of the Rings fans beter bekend als Mount Doom, de vulkaan waar Frodo de ring moet ingooien. Het was een indrukwekkend zicht, met zijn 2287 meter. We liepen een hele tijd aan zijn zij.

Er waren verschillende publieke toiletten langs het pad. Dit was nodig, want dit is zowat de populairste dagwandeling in Nieuw-Zeeland. Er waren altijd mensen in de buurt, soms in de verte, maar vaak ook vlak voor en achter ons. Dit nam een beetje van de magie weg, maar we genoten nog altijd met volle teugen. De toiletten waren ook een handige stop, want er stond op hoelang je al bezig was en hoe ver je nog moest gaan. Er was ook een hoogteprofiel zodat je kon zien hoeveel je nog moest klimmen. En er was toch wel veel klimmen. Bij de eerste bergop was het toch vaak pauzeren. We besloten ook even te stoppen om een boterham te eten. Op dat moment dachten we dat we bijna aan de top waren, maar dat bleek niet waar spijtig genoeg. Nog wat klimmen en we bereikte een plateau. Deze had wat weg van de far west, echt wel een grappig zicht. Maar het klimmen was nog niet voorbij. Er volgde nog een beklimming van de red crater. Heel stijl met losse kiezelondergrond. Onze kuitjes zagen af, maar het zicht vanboven was GEWELDIG! We zagen de vulkaan, maar ook de krater van deze uitgedoofde vulkaan en zoals uit de naam al bleek, was een groot gedeelte van het gesteente rood. We zagen ook waterdamp ontsnappen uit spleten in de grond. Een goeie indicatie dat deze regio nog steeds actief is. In de verte zagen we ook enkele meren. Deze hadden een fel blauwe/groene kleur. Heel mooi in het woeste landschap. We voelden ons bijna niet meer op aarde, het leek eerder op Mars of een andere planeet.

We dachten dat omhoog gaan moeilijk was, maar de bergaf was toch ook wel een uitdaging. Het was zo stijl en niks van grip, enkel losse stenen. Het was letterlijk naar beneden schuiven. Toen we naar beneden gingen werd de geur van rotte eieren sterker. De geur kwam van het zwavelgas dat uit de spleten opsteeg, nog een teken van activiteit. Toen we beneden waren konden we langs de meren wandelen. We besloten om nog een boterham te eten langs de rand van het grootste meer. De smaak was wel wat minder door de rotte eieren geur.

We vervolgden onze wandeling en wandelden langs de overige meren naar het laatste meer. Dit was ook het grootste meer, echt indrukwekkend. Gelukkig was dit ook de laatste stevige bergop en we waren in de helft van de wandeling. We hadden steeds op ons gemak gestapt en heel veel gestopt voor foto's. Maar we hadden nog steeds tijd genoeg om de laatste shuttle naar huis te halen. Dit was ook wel vrij normaal, want we hadden onszelf echt enorm veel reserve gegeven.

Het landschap veranderde in het tweede deel van de wandeling. Het was meer alpiene vegetatie. Nog steeds heel mooi, maar iets minder indrukwekkend. We hadden de vulkanen nu achter ons gelaten. Maar we zagen nog steeds waterdamp in de verte. Het pad was langs een helling en we zagen het onder ons slingeren door het landschap. Het was nog een heel eind naar beneden, maar we stopten minder en het ging snel vooruit. Na een tijdje kregen we wel last van onze knieën, vooral op de steile stukken. Maar niks aan te doen buiten af en toe eens rusten. Sommige mensen liepen de steile stukken, zodat ze minder last hadden, maar wij wisten dat dat niks voor ons was.

We zagen het landschap langzaam veranderen. Zo werden de struiken bomen en uiteindelijk waren we echt in het bos aan het wandelen. Er was een uitkijk naar een kleine waterval en niet veel later het bordje van 19km. Dit betekende dat de wandeling bijna gedaan was. We hechte er niet teveel belang aan en gingen voort op ons gemak. Plotseling stonden we aan de parking. We keken op ons uur en blijkbaar hadden we net een shuttle busje gemist. In totaal hadden we 8 uur over de wandeling gedaan. Niet slecht vonden we zelf. We zochten een bankje en dan was het een uurtje wachten op de volgende bus, wel wat balen, maar de tijd ging nog snel voorbij.

Op de camping was het douchen en relaxen. En als beloning hadden we de jacuzzi van de camping gehuurd. Dit was gratis, je moest gewoon een uur reserveren. Een halfuur genoten we van de jets en bubbels die onze stijve spieren masseerden. Mmm, dat deed deugd!Read more