First solo backpackday

13u: Met de ADO bus vertrek ik richting Chiquila waar ik om 16u de Ferry heb naar het beruchte eiland Isla Holbox. Binnen 5min ben ik aangekomen bij mijn allereerste hostel waar me meteen verteld wordt dat ik met 6 andere mensen op een kamer slaap, dat je je goed moet insmeren tegen de mini muggen die je niet ziet en dat ik niet moet schrikken van de wasberen die 's avonds in de boom zitten waar wij onze "relaxruimte" hebben.

Na m'n spullen gedropt en een slaapplek gevonden te hebben (linksachter boven in het stapelbed), ontmoet ik de 32jarige Christina uit Duitsland die me veel vertelt over het eiland en over haar eigen backpack ervaring.
Ik beslis om een rondje te lopen en richting het strand te gaan. Wat me meteen opvalt is dat er geen verharde wegen zijn. Ook zijn er geen auto's, alleen golfkarretjes die gebruikt worden als taxi, scooters en fietsen. Mensen lopen op blote voeten en ik zie een mix van hippies, jonge mensen, ook wat oude toeristen en typische Mexicanen.
Na nog geen 10min lopen kom ik al op het witte zandstrand waar ik meteen schelpen zie, iets dat ik in die 2 weken in Mexico nog niet eerder heb gezien.
Ik ga zitten op een plekje op het strand, laat alles op me inwerken en kom tot het besef dat ik nu echt helemaal alleen ben, in Mexico. Wat ga ik doen? Hoe gaan m'n dagen eruit zien? Waar ga ik naartoe? Is dit waar ik altijd over gedroomd heb?
Na een uurtje pak ik m'n spullen en vind ik een restaurant genaamd "Edelyn" waar ik 140 pesos (ca 6eu) betaal voor een gigantische pizza met salami en champignons. Mijn eerste avondmaal in mijn eentje.

Eenmaal terug bij het hostel bedenk ik me dat ik na al deze indrukken eerst ga douchen en erna maar al naar bed ga (het is 21u). Kamergenoten druppelen binnen en er wordt gevraagd wie nog even een drankje wil doen. Ik wil niet ongezellig doen en beslis mee te gaan. We zijn met Christina, Moreno uit Zwitserland en Letti en Allan uit Argentinië. Iedereen is even aardig en gezellig.
We lopen de straat op en zien mensen naar boven kijken... De maan is langzaam aan het verduisteren, het is eclipse!🌒 Niemand van ons groepje wist ervan.
Allan stelt voor om naar Coco beach te gaan en daar even te gaan zwemmen met deze mooie maan. Christina en ik pakken de golfkartaxi. De taxichauffeur scheurt als een gek over de onverharde weg en wij komen niet bij van het lachen. De rest is er met de fiets naartoe.
00:00u We komen aan op Coco beach en moeten een stukje lopen over het strand, tussen bomen en komen uit op een stuk open strand wat bijna uitziet als een eiland waar best wat mensen zijn. We zien een lucht die vol staat met de meest lichtgevende sterren die ik ooit gezien heb, ik zie er meteen eentje vallen. De maan is nu helemaal donker en een beetje rood. Het is adembenemend.
We zijn op een plek die bekend staat om de Bioluminescentie die te zien is tussen juli en januari. Echter door de maansverduistering zou het nu ook misschien te zien zijn. We zetten een stap in het water en het lijkt alsof onze voeten in de glitters zitten. Onze handen gaan door het water en we zijn gefascineerd door wat we zien. Uiteindelijk gaan we met z'n allen erin zwemmen. We kijken omhoog naar de mooiste lucht die we ooit gezien hebben en tegelijkertijd naar de sterrenhemel in het water. We voelen allemaal hetzelfde; verbintenis en een randomavond die niet beter had kunnen uitpakken. We genieten zo'n 1,5u van dit moment met een biertje erbij. Erna pakken we de taxi terug, delen we Marquesitas (harde crêpe met banaan en pindakaas/Nutella erin) bij een streetfoodkraampje en gaan vervolgens naar het hostel.

Ik lig in bed en het enige wat ik denk is: "Ja, dit is het waar ik altijd van gedroomd heb."Read more