Ponferrada

Dzisiaj bardzo zatęskniliśmy za meseta. Resztę opowiem później.
Bardzo pięknie i prawdziwe oddają nasza dalszą drogę komentarz Piotrusia, Astorga a później katorga. I tak dokładnie było. Do Rabanal było w miarę ok ale później droga zrobiła się bardzo mało przyjazna. Dość duży kąt nachylenia, wioska Foncebadon generalnie opustoszała z jedną albergue i barem i wijącą się w górę droga wśród kamienistych domków. W alberguy na półce znaleźliśmy oprócz dobrego piwa bardzo stare wydanie polskiej książki Historia Piastów Jasienicy. Jako ciekawostka wioska ta występuje w książce Paolo Coelho Pielgrzym chyba.
Potem wspinaczka do krzyża gdzie był czas na złożenie naszych i powierzonych nam kamieni dokładając się do zbudowanej dość dużej góry przez właśnie takie kamyczki. Jest to ponoć najwyższy punkt na Camino, 1505 metrów.
Potem zejście w dół wydawać by się mogło że pikuś a tu nic podobnego. Było to bardzo długie i żmudne schodzenia po drodze, która trudno było nazwać drogą, była to ścieżka z nierównych płyt kamiennych różnej wielkości głazów i kamieni. Jedno co, to widoki prześliczne i one rekompensowały wszystkie trudy. Niestety dystans też nie był przyjazny, po przejściu 35 km mieliśmy bardzo silna zimę w oczach a w nogach watę. Minęliśmy parę wiosek po drodze nawet powiedziałbym urokliwych szczególnie podobała nam się dość osobliwy postuj w Manjarin,który generalnie składa się z jednej albergue która dowodził Tomas, który uważa się za ostatniego Templariusza. Bardzo urokliwe El Acebo z dobrym barem i widokiem na góry oraz Molinaseca z urokliwym starym miastem.
Dotarliśmy w końcu do Ponferrada. Jedynym zabytkiem koło którego przeszliśmy był zamek templariuszy zachowany w całości. Ponoć był podobnej klasy zamek w Syrii ale ISIS najpierw go zrabował a potem wysadziła w powietrze.Baca lagi