Travelling through Japan

Melvin Elzing Travelling through Japan

Giorno 20

Dag 21 - Tandenknarsend treinreizen

3 maggio 2017, Giappone ⋅ ⛅ 21 °C

Onze laatste grote reisdag (naast het terug keren naar het land van de Chrysanten, de letterlijke vertaling van Nederland in het Japans) is vandaag aangebroken. We gaan vanaf Hiroshima heeeuuulemaal terug naar Tokyo. Dus van links naar rechts zeg maar. Met een overstap op Kobe wat op 1/4th op de weg ligt. Allebei met de hogesnelheidstrein de Shinkansen (waar een nieuwe groene versie van is die er van de bovenkant als een mislukte clownschoen uitziet). We hoefde pas rond 12 uur de trein te hebben en dat kwam goed uit want we hoefde pas om 11 uur opgebokt te zijn uit het appartement.

Ik stond rond een uurtje of 10 van de zon te genieten op het balkon en zag bij de ingang van het gebouw een vrouw staan wachten, een vrij lange tijd. Ik gapte voor de gein dat ze op ons stond te wachten als schoonmaakster van het appartement. Wat bleek nou; toen wij weggingen pakte diezelfde vrouw de sleutel uit de brievenbus die wij er zo braaf hadden in gestopt! Ik had dus gelijk. Arme vrouw heeft dus dik een uur staan wachten in de brandende zon! Oh well, niet onze fout.

Wij bepakt en bezakt naar het station gehuppeld waar we voor één van de laatste keren onze JRPasses flashte om door te lopen mogen. Hij verloopt helaasch na morgen dus we moeten hem vandaag nog maar even goed gebruiken. Je kan de pass namelijk maar voor één, twee of drie weken aanvragen. Dus om rond te reizen in Tokyo moeten we opzoek naar een andere oplossing. De eerste Shinkansen ging lekker soepel. Uiteraard weer gereserveerde stoelen en hoewel er een dude in mijn stoel zat, zag hij ook snel in dat hij de verkeerde stoel had. Niets aan de hand.

Overstap op Kobe? Geen zweet. We mochten bezichtigen hoe een buitenlandse vrouw moeite had om haar afval te sorteren (ze zijn hier super goed met afval sortereren en het stond er duidelijk op. Zowel in het Engels als met een plaatje). Dus dat was een grappig momentje. Wij in de trein stappen die vrij leeg was, oh chill dachten we nog! Een lekker rustig ritje voor de boeg. I GUESS NOT.

De mensen die mij kennen weten dat ik niet zo'n fan ben van kinderen. Dit komt voornamelijk door het gehuil en het gekrijs. Nu zat er toevallig een peuter zo goed als de hele reis non stop te janken. Echt niet gezond. Ik kreeg bijna medelijden met de moeder. Deze liep steeds weg met het kind naar het tussenstuk, maar ook vanaf daar was zijn symphonie van helse geluiden duidelijk hoorbaar. Dan moet je nog na gaan dat ik aan het gamen op de Switch was mét oordopjes in. Hels kabaal! Zeker toen me Switch op een gegeven moment leeg was. Daarbij kwam ook nog dat ze er pas de tweeder laatste halte uit ging.. arrgghhh, ik kon op een gegeven moment mijn prachtige rode lokken uit mijn hoofd trekken en in dat kind zijn smoelwerk te douwen. Ik heb me gelukkig kunnen inhouden. Ironisch genoeg zat er een mooie dame schuinachter ons met een nog jonger kindje waar niks mee aan de hand was. En hoe meer haltes we passeerselde, hoe meer kinderen erbij kwamen. Ik denk dat het "ginger-martel-dag" was in Japan.

Ruim drie uur later waren we in Tokyo en een snif frisse lucht deed de reis alweer voor een groot gedeelte vergeten. Wij weer richting Ueno waar ook dit keer onze laatse verblijfplek verblijft. Ironisch genoeg niet eens heel ver van onze vorige locatie in Tokyo. Alleen is dit appartementje een stuk beter dan onze eerste ervaring in Tokyo. Twee ruime bedden, een aparte douche en wc. En gewoon ruimer dan we gewend waren van de afgelopen logeerplekken. Mooie manier om te eindigen!

Nadat we een beetje gesettled waren hebben we een stukje gelopen richting Ueno Park. Om te kijken hoe het eruit zag zonder de Sakura bloemen die we de eerste anderhalve week zo voor lief namen. Het antwoord is: een stuk minder impossant. Hoewel het nog steeds een mooi park is, voegt de Sakura schoonheid echt wat toe. Dat realiseren we nu pas nu we het zonder de rossige bloemetjes moeten doen. Bizar hoe we dat voor lief namen. Japan is een mooi land <3. Na een kleine wandeling door het park kwamen hoorde we wat muziek na waar we een Japanse junk (denk ik) tegenkwamen die zei dat er een gratis concert was. Nou jah, we zijn natuurlijk Nederlands dus daar zijn we gretig op ingegaan!

In een soort openlucht theather stond een band een soundcheck te doen. Waarna ze één nummer speelde en vervolgens van het podium verdwenen. Wij dachten dat net gewoon groepies waren die de instrumenten checkte, maar even later kwamen ze weer op het podium en speelde ze wat nummers. Tussendoor nog een heel emotioneel (blijkbaar, want hij moest een traantje wegpinken) verhaal en na een geoot half uurtje was het afgelopen! Toch best leuk om te zien. Het was waarschijnlijk een klein lokaal bandje.

Door de muziek was de honger toegeslagen en besloten we maar om te gaan foodseleren. En er was één plek die ik vorige keer gezien waar ik absoluut heen wilde: het hard rock café! Het is een tick van mij om in elke stad waar ik ben waar ook een hardrock cafe is, om daar te eten en een shirt te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijke burger naar binnen gestouwd onder begeleiding van bijna alleen maar degelijke muziek (wtf doet dat nummer van rihanna/coldplay en 1 of ander wazig maroon 5 zonder gitaren er tussen?). Daarna nog een shirt gekocht, want traditie.

We hadden nog geen zin om terug te keren dus hebben we een rondje door Ueno gelooen wat hilarische beelden opleverde. Het is natuurlijk nog steeds Golden Week en daar maken de mensen gretig gebruik van. Er liepen een hoop aangeschoten mensen over straat gekke dingen te doen. Grappig gezicht. Er liep zelfs iets rond wat op bewaking leek, maar ik kreeg er meer een nare vibe van. Om die te ontlopen zijn we maar terug gegaan naar het appartement waar we ons klaar hebben gemaakt om te gaan pitten.

TL;DR - Een oude vrouw laten wachten. Treinreizen met een jankend kind drie uur lang is kut. Ueno park is toch minder mooi zonder sakura. Gratis concert gezien. Gegeten bij hard rock cafe. Japanners zijn grappig als ze dronken zijn.

Dag who cares - 私の糞は今日恐ろしいにおいをしたLeggi altro

Guarda la traduzione

Melvin Elzing Travelling through Japan

Giorno 23

Dag 22 - Shibuya staat altijd paraat

6 maggio 2017, Giappone ⋅ ☀️ 23 °C

Een nieuwe zonnige dag op deze al super awesome vakantie! Het kan bijna niet meer stuk. We werden alleen een beetje laat wakker (rond een uurtje of half 11), maar dat kwam voor mijn gevoel alleen maar beter uit aangezien ik het idee had dat ik pas om vier á vijf uur in slaap viel. Snel gedoucht en erop uit getrokken.

Onze reis begon bij het station. Nu we JRPass-loze plebs waren moesten we natuurlijk een andere oplossing zoeken. Wij braaf naar het toerismecenter gebeuren, blijkt dat je die kaarten gewoon uit de machine moet halen. Weer wat geleerd. Vervolgens zijn we gelijk naar een ander station gelopen om tickets te regelen voor naar het vliegveld op maandag. Goede voorbereiding is het halve werk zullen we maar zeggen.

Onze eerste stop vandaag was Ikebukero, een nieuw stadsdeel waar we ook nog niet geweest waren. Arjen wilde graag de architecten toerist uithangen. Er is namelijk een Japanse architect die altijd aparte gebouwen creeërt met als hoofdthema natuur en daardoor heel veel hout gebruikt. Dit gebouw was nog redelijk braaf (is tenslotte een city hall), maar kent toch een hoop elementen die je nergens anders ziet. Op de tiende etage zou ook nog een tuin moeten zijn, maar daar konden we helaas niet heen omdat alles afgesloten was vanwege Golden Week.

Onze weg vervolgend kwamen we bij een gigantische hoge toren uit met onderin een winkelcentrum tot dat we een lift tegen kwamen. Waarmee je naar de 59ste verdieping kon! Hier waren allemaal restaurantjes en natuurlijk een fenomonaal uitzicht. Bizar dat overal waar je om je heen kijkt vanaf zo hoog gewoon stad ziet. Logisch met veertig miljoen inwoners, maar als koel harde Nederlandse kikker blijft het apart. Het mooiste uitzicht was vanaf een restaurant waar je niet zomaar in mocht lopen en om nou bijna 40 euro te betalen voor tien stukjes sushi gaat me wat te furrr.

Vervolgens weer met de lift naar beneden getransporteert (wat echt snel gaat ook!) en vervolgens een An!mate ingedoken tegenover het winkelcentrum. Normaal gesproken is dit een winkel waar ze allemaal manga, animé en de likes verkochten, maar dit filliaal was speciaal gericht op vrouwelijke cosplayers (denk ik). En ik maar denken dat ze al die toffe shit zelf maakte. Het hing hier gewoon in de winkel! We zijn er vanzelfsprekend ook niet lang gebleven. Het was ondertussen wel al lunchtijd! Vanwege we de drukte kozen we maar weer voor de zijstraatjes techniek die dit keer gelijk zijn vruchten afwierp waarbij we belanden bij een Vietnamees restaurantje. Hier een lekkere kip noodles soepje gehad. Waar je een mini stukje peper bij kreeg. Maar dayummmm wat maakte die het geheel pittig. Wel super lekker maar wel bizar. Vraag me af wat voor een peper dat was. Daarna nog een beetje rondgelopen op zoek naar een parfaitshop, cuz we like sweet stuff! Eentje gevonden, maar daar stond een rij en Nederlanders houden niet zoveel van rijen als Japanners. Uiteindelijk geen parfait gevonden, maar nog wel een geinige Inari shrine.

Next stop: Shibuya. Daar zou namelijk ook weer een gebouw van diezelfde architect staan. We hebben hem alleen nooit gevonden dus zijn we maar wat gaan rondwandelen en kwamen we uiteindelijk terecht bij een cd winkel. Niet zomaar één, maar één achterlijk grote met dik acht verdiepingen! Daar hebben we dus een flinke tijd lopen rondneuzen en onszelf laten verleiden om allemaal toffe soundtracks te kopen, maar we hebben ons in kunnen houden. Wel heb ik weer een hoop toffe bandjes ontdekt dus qua muziek zit het wel goed voorlopig (wist niet eens dat Steel Panther een nieuw album had). Uiteindelijk kwamen we wat bladmuziek tegen wat Arjen interesseerde. Helaas hadden ze hier niet wat hij zocht, maar bij navraag spurde de madam weg en kwam ze terug met de locatie van een Yamaha-winkel waar ze wel meer zouden hebben. Attent.

Wij de directions gevolgd, maar we konden dat kreng nergens vinden. Drie rondjes gelopen om het gebouw om zeker te weten of we hem niet gemist hadden, but to no avail. Toen maar gaan zitten bij een barretje in de buurt (ha! gewoon bier drinken in een wijnbar, omdat het kan!) waar we het gelijk nagevraagd hadden en waar we van dude achter de bar te horen kregen dat hij gesloten was. D0h, dat schiet niet op natuurlijk. Tien minuten later kwam hij (zonder enige vorm van vraag door ons) met route beschrijvingen naar andere muziekwinkels. Dit waren helaas alleen gitaarwinkels en daar zal je niet zo snel bladmuziek voor piano vinden, maar het gebaar is nice! Zeker omdat ze het uit zichzelf doen. Kunnen wij nog wat van leren.

Op naar voedsel! Uiteindelijk binnen gelopen bij een Shabu Shabu tent ergens op de 7e verdieping. Dat zou moeten inhouden onbeperkt vlees, maar dat was het niet echt I guess? We kregen een grote pot met kokend water op tafel met daarin wat zeewier (dachten we). En daarnaast een schaal met wat vlees. Het voelde heel onnatuurlijk om vlees in water te koken en het vlees had eigenlijk ook geen smaak. Het enige smaak kwam van het sausje wat op tafel stond. Ook het personeel wat er rondt liep leek alles behalve geïnteresseerd te zijn in de gasten die er zaten. Een uurtje or so later vroeg hij of we nog een "last call" van vlees wilde, maar we zaten er al zo doorheen dat we dachten van laat maar. En wat nou onbeperkt eten. All in all veels te veel moeten betalen voor die baggerzooi die ons voorgeschoteld werd en ook zeker niet iets wat ik zou aanraden. Ook al lig je dood te gaan van honger op de straat en zou het het enige tentje zijn.

Ondertussen was het al donker geworden en scheen de neon feller dan ooit te voren. Wij nog wat winkeltjes doorgestruind (niets gevonden, behalve dat Dipper Dan zich ook in Tokyo heeft genesteld), waarna we maar op zoek gingen naar een dessert, want de honger was eigenlijk nog niet gestilt. Dus wij liepen braaf op straat te struinen op zoek terwijl zo'n propper achtig vrouwmensch vroeg ik een massage wilde? Beleefd sloeg ik het af waarna haar tweede vraag kwam:"blowjob?" Die zag ik even niet aankomen. Geen idee of ik er zo wanhopig uitzie, maar het is goed om te weten wat de mogelijkheden er zijn en de industrie hier ook prima draait, I guess.

Uiteindelijk een tentje gevonden waar we van de "schrik" kon bekomen en waar we een parfait naar binnen hebben gewerkt met tapioca. Een raar soort tropisch zaadvrucht waar je érg veel op moest kauwen. Na de parfait en wat drankjes vonden we het wel weer welletjes en hebben we de trein terugpakt naar Ueno en zijn we terug gegaan naar het appartement.

TL;DR - Ikeburo geweest. Architectuur gezien. Op de 59ste etage gestaan. Geluncht in vietnamees restaurantje. Naar Shibuya geweest, muziekwinkel uitgewoond, rondgestruind, niet lekker gegeten, aparte voorstellen gehoord, dessert gevroten.

Dag - Het is alweer bijna voorbij - 私はまだそのフェラチオがどれほど高価なのか疑問に思いますLeggi altro

Guarda la traduzione