Cornelia op zoek naar de zon

Vanuit Cabo de Gata op weg naar Órgiva, van oudsher een plek waar hippies in communities leven. Dat wilde ik wel eens zien. Op weg erheen zag ik ineens een bordje met Las Minas en kon het het niet laten, toch weer off road te gaan rijden in een schitterend berggebied. Verschillende keren moeten draaien op een zeer smal weggetje omdat er opeens een hek stond dat dicht was of omdat de weg echt te slecht werd om door te rijden. Wat heb ik genoten, de oorverdovende stilte, geen mens tegen gekomen, een prachtig zonnetje erbij. Vorig jaar na mijn Tia dacht ik dat het misschien niet zo handig zou zijn om nog off road te gaan rijden, stel je voor dat er iets gebeurd...... Nu dik een jaar later denk ik: wat fijn dat ik dit gewoon weer doe, ja er kan iets gebeuren, maar dat kan thuis ook.
Aan het eind van de dag aangekomen in een bewolkt Órgiva waar je allemaal mensen zag lopen met rastahaar en bijbehorende kleding. Ik weet niet waarom, maar ik voelde me er niet thuis.
De volgende dag, dinsdag, koffie drinken in een bar en besloten om niet te blijven maar door te rijden naar Sevilla. In de navigatie tolwegen en snelwegen vermijden ingesteld. Wat een heerlijke bergritten, waar je goed op moet letten en over stuurmanskunst moet beschikken. Het valt me op dat ik op deze ritten nooit slaperig word, in tegenstelling tot rijden op de snelweg. Onderweg er weer af om bij Laguna Fuente de Piedra te gaan kijken, jammer dat er rondom een hek omheen stond. Gelukkig was er een uitkijkpost om vogels te spotten, zodat ik toch nog wat foto's kon maken. Ook daar weer geen mens gezien en genoten van de stilte.
Het laatste stuk toch snelweg er weer bijgepakt anders ging ik het niet halen.
Op de parkeerplek bij de metro geparkeerd en geslapen met mijn fietsje gezellig naast me.
De volgende dag, woensdag, was een hele rare dag. Het begon met het plan om naar Leroy Merlin, een soort Gamma, te gaan om hout op maat te laten zagen voor mijn project. De weg er naar toe was ontzettend druk maar uiteindelijk toch kunnen vinden. Daar bleek de zaagmachine kapot en zou pas eind van de dag weer gereed zijn. Nou dan naar even koffie, maar op zo'n industrieterrein is niets te vinden, of nou ja, er was wel een Mac Donald. Bij gebrek aan beter dat dan maar. De koffie viel tegen en de croissant was ronduit vies.
Oh ja, de tank was ook bijna leeg, even op een parkeerplaats staan om de brandstof-app te openen. Ja hoor daar ging ik weer, dacht ik.......... Maar hoe kom ik in godsnaam van de parkeerplaats af? Er was een rijbaan met een hoogtebalk van 2.10 m, dat ging niet lukken. Dan maar een rondje de andere kant op, maar dan kwam ik tenslotte weer bij de hoogtebalk uit en dat dus 3x. Ik ben er opgereden, dus dan moet ik er toch ook weer af kunnen? Het voelde als een doolhof waar je nooit uit kon komen. Uiteindelijk was er een soort tunnel waar ik twee keer voor moest steken om er in te komen die naar de grote weg ging.
Eerst dan maar even tanken en intussen had ik het helemaal gehad en had bedacht dat ik naar Tomar ging dat het einde van de tweede etappe naar Santiago zou zijn dit jaar. Daar sta ik nu op een mooie plek van wat een gemeente-camping is geweest. Daar laat ik Octobus staan als Justus en ik gaan wandelen en aan het eind halen we m gewoon weer op. En zo heb ik 3 dagen om te trainen met de rugzak op. Vandaag 10 km gelopen. Begonnen bij de prachtige aanduiding die ik tegenkwam en dat was tevens de enige aanduiding die ik gezien heb. Ik heb echt een groot talent voor verdwalen en dat is voor nu niet erg omdat het alleen maar om te trainen is, maar ik hoop echt dat ik tijdens de echte wandeling niet te veel verkeerd ga lopen. Gelukkig heeft Justus een heel goed oriëntatievermogen, heeft ie dus duidelijk niet van mij 😂Read more