- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Mar 3, 2025, 3:00 PM
- ⛅ 18 °C
- Altitude: 195 m
SpainMontaña la Data27°47’23” N 15°36’45” W
Mixed feelings

De eerste 35 kilometer zitten erop en man, wat was dit een rollercoaster van emoties!
De rit startte in Sonnenland, zoals de buurt in Maspalomas heet waar de fietsverhuurder zit. Al in de parkeergarage achter de werkplaats voelde ik hoe standje 'groen' op de fiets een licht duwtje gaf op de trappers. Best bizar om te ervaren, alsof je wind mee hebt, en dan dus in een parkeergarage.
Eenmaal buiten op straat stelde ik mijn navigatie in op een testritje langs de kust, categorie 'rustig beginnen'. Ik vertrok van de drukke tweebaansweg die dwars door Maspalomas loopt, maar twijfelde al snel of ik hier wel op of langs deze weg mocht fietsen. Ook al zag ik ook andere fietsers tussen de vele bussen, taxi's en auto's, het leek een soort snelweg. En bovendien zag ik ook een fietspad parallel aan de weg. Dus nog iets onzeker stak ik de weg over en week ik uit naar het fietspad. Maar dat pad kronkelde reuze leuk en speels totaal van m'n route af, en ik wilde gas geven. Dus dat was geen succes, terug naar de drukke weg moest ik.
Het was wel een lekker fietsje zeg. Ik ben natuurlijk gewend aan dikkere gravelbanden, maar dit rolde ook wel lekker zo, op die dunne bandjes over het asfalt. Toen ik het eerste heuveltje eraan zag komen schakelde ik terug en drukte ik op die grote debielenknop om standje 'oranje' te testen. Whoeiii, wat een fijne voortstuwing voelde ik ineens! Ik moest natuurlijk nog steeds zelf trappen, het is niet zo dat je niets meer hoeft te doen om boven te komen met deze fiets, maar wel leek het alsof iemand schuin achter me mijn zadel aanduwde.
Eenmaal boven moest ik snel weer schakelen naar een zwaardere versnelling, en hier op vlakke ondergrond voelde ik pas echt goed voor hoeveel extra aandrijving oranje zorgde. Even wennen dus, om het tijdig weer terug te zetten naar normaal en pas daarna te schakelen.
Toen ik de kust in beeld kreeg nam ik de afslag om de zee van dichterbij te zien. Ik hoopte dat er misschien een boulevard op of naast het strand was, om echt dicht langs de kustlijn te kunnen fietsen. Maar helaas, de zee was alleen te voet bereikbaar en de weg liep dood.
Tijd om de oorspronkelijke route terug op te pakken! Nog wel even via een supermarkt waar ik extra water, een sappige mandarijn en een pakje kauwgom kocht. Daarna draaide ik de heerlijk glooiende kustweg richting het zuidwesten op. Samen met drommen andere fietsers overigens.
Toen er een wind opstak, of ik een bocht om ging waardoor ik de wind ineens voelde, zette ik de motor weer op 'groen', standje wind-mee. Contra-wind: erg fijn! En bij beklimmingen wisselde ik dan af met 'oranje'. Eén keer testte ik hoe 'rood' voelde, althans, dat denk ik. Want hoe debielgroot die knoppen ook zijn, het kleurtje van het lampje is natuurlijk totaal niet zichtbaar in de felle zon.
Na een picknickpauze in het kustplaatsje Arguineguín (dat zich in de dode taal van de Canarische Eilanden, Guanche, vertaalt naar 'stil water') deed ik mijn oordopjes in en zette ik mijn feestje-playlist aan. Nu ik deze fiets snapte was het hoog tijd om even écht gas te geven.
En oh, wat was dit fijn fietsen zeg. Er verscheen al snel een grote grijns op mijn gezicht. Mijn tegenliggers moeten wel hebben gedacht wat dat voor grijnzende, extreem blije idioot was. Ik wilde dat ik ze kon vertellen hoe enorm de struggle normaal gesproken altijd voor me is. Zeker in het begin van zo'n fietsvakantie in de bergen, als elk heuveltje als een enorme berg aanvoelt en ik steeds weer in strijd moet met mezelf om een etappe te volbrengen. En nu... Nu kon ik het! Ik kon naar boven fietsen zonder frustraties, positieve affirmaties, scheldkannonades, afstappen met domme smoesjes, drop-op-de-top-beloftes en steken in de longen. Got, wat moet het fijn zijn om zo'n conditie te hebben.
Ik lette er wel op dat die grijns alleen voor tegenliggers zichtbaar was, en alleen bij het afdalen. Ik wilde absoluut geen triomfantelijke blik op mijn gezicht hebben bij het klimmen (zoals je wel eens ziet onder een bepaalde groep e-fietsers op de Nederlandse wegen en fietspaden...), en ik had de neiging iedereen die ik al klimmend voorbij reed "sorry I'm cheating!!" toe te roepen. Niet dat ik dat heb gedaan want dan zouden mensen me waarschijnlijk een nog grotere idioot vinden. Maar ik voelde me wel schuldig.
En zo wisselden een grijns en mijn meer ernstige gezicht elkaar af, afhankelijk van waar ik fietste en wie mijn gezicht kon zien. Op-ernstig en neer-blij. Zo rolde ik vandaag.
Nog even over de laatste 2 kilometer: om naar de B&B in Montaña la Data te komen, moet je tegen een helling op met 9-13% stijgingspercentage. Dankzij standje 'rood' fietste ik dat zonder extreem afzien in ca. 5 minuten. Holy shit!Read more
Meenemen die fiets voor de Hollandse heuvels! [Liet]
Wendela Waller ja, voor de roemruchte Utrechtse Heuvelrug! En de Waaldijk natuurlijk