Barranco del Vall de Bus

Haha, waar ben ik nou weer beland! Dit is de reden waarom ik reisverslagen schrijf. Want dit soort ervaringen móet ik gewoon delen.

Ik moest nog ergens lunchen vandaag, en nu zit ik dus in een soort kantine van een failliete sportclub. Zo lijkt het althans. Maar als het de eetzaal van een aangrenzend bejaardentehuis bleek te zijn was ik ook niet verbaasd geweest. Er zijn hier namelijk alleen maar bejaarden, allemaal mannen, die in groepjes aan tafels luidruchtig zitten te klaverjassen (met enkele toeschouwers er omheen, leunend op hun wandelstok). Echt, jullie moeten me geloven, er zijn hier alléén maar kalende of grijze hoofden aanwezig, met brillen op met jampotglazen, ik zie zelfs zo'n montuur als in de film 'Up', en ik zie gehoorapparaten, beige spencers over geblokte overhempjes met dikke buiken erin, allemaal druk bezig met kaartspelen. Er is hier één andere vrouw in deze ruimte - de barvrouw, die overigens uitstekend Engels spreekt. Maar ook het meubilair ademt bejaardentehuis. Op de televisie boven de bar na, die schalt dan weer onbeduidende Spaanse praatprogramma's en reclameblokken de ruimte in. En dat doet dan toch weer een beetje op een sportkantine lijken.

Ik ben zeer benieuwd naar de lunch, verwacht bijna gekookte worteltjes en erwtjes met aardappelpuree, maar volgens Google is dit dus the best restaurant in town. Desondanks zijn mijn verwachtingen laaggespannen want het restaurant bij het hotel waar ik al ben ingecheckt, evenals de kebaptent waar ik langs liep, het grillrestaurant, de voetbalpub en de tapastent zagen er allemaal ook niet bepaald uit als veel soeps. En als het daarmee moet concurreren...

Gisteren heb ik de fout gemaakt om voor een pizza te gaan. Veel erger dan die ervaring kan deze toch niet worden. Het stadje waar ik eigenlijk had willen lunchen was volledig uitgestorven, het leek wel een spookstadje, helemaal verlaten. Daarom was ik gestopt bij een camping waar ook een restaurant bij was. In dat deprimerende restaurant met plastic meubilair zat een drietal dikbuikige, lelijke, vieze oude mannen, elk aan een ander tafeltje, die waarschijnlijk al vanaf die ochtend aan het bier zaten. Af en toe schreeuwde de één iets naar de ander, een tafeltje verderop. Alcohol schijnt het gehoor ook wat te verdoven. Dus ik koos voor een tafeltje buiten. Helaas kwam er daar ook zo één zitten, veruit de oudste, lelijkste en meest dronken van het stel. Een Brit van in de 70 schat ik, die zeer luidruchtig met zijn vriendin thuis ging zitten bellen. De telefoon stond op speakermodus dus ik kon van het hele telefoongesprek meegenieten. En het gesprek maakte al gauw duidelijk dat deze man een totaal zinloos en leeg bestaan leidde. Klinkt onaardig misschien, maar het bleek werkelijk uit alles wat hij zei tegen zijn vriendin (en dwars door het telefoongesprek tegen mij, toen ik langs kwam lopen om nog iets van mijn fiets te halen). Ik zal er verder niet over uitweiden, dat duurt te lang, maar daar heb ik dus een hele gore pizza gegeten die geserveerd werd door een man die óók sterk naar alcohol rook. Het duurde eindeloos voor de lauwe flap werd geserveerd, en ik heb 'm in razendsnel tempo naar binnen gewerkt om daarna weer gauw weg te gaan. Goddank geen voedselvergiftiging aan over gehouden.🫠

Maar anyway, door daarna opnieuw het avondeten over te slaan en vanochtend ook geen continental breakfast met vers fruit tot mijn beschikking te hebben, zijn de cravings voor groenten waanzinnig. Dus ik bestel nu de salade van het huis en de paddenstoelenkroketten die tussen de tapas op de menukaart staan. En een heerlijk glas bier erbij, zodat ik niet uit de toon val bij de rest van de gasten hier.Read more