Kvemo Kartli

English below, thanks to ChatGPT with some human help.

Waar Kars er gisteren in de regen verdrietig bij lag, was het vanochtend vooral het hotel waar dat voor gold. Het is altijd gokken wat je aantreft, en vandaag waren het het uitzicht direct op een muur, een kapotte lift, een kaartje dat de lampen soms wel en soms niet aandeed en een beloofde maar niet aanwezige airco die streden om de kroon van teleurstelling. Snel wat oploskoffie naar binnen gieten dus en daarna kijken of de auto nog niet is weggespoeld. Kars bleek er bij daglicht een stuk gezelliger uit te zien en we vonden Zaffie dan ook intact terug op de plek waar we haar gisteravond achter hadden gelaten. Spullen inpakken, babbeltje maken met een paar andere rallyrijders die blijkbaar iets verderop in een aanzienlijk beter hotel hadden geslapen en de rit van de dag kon starten. Doel: bee-linen naar de grens, Georgië in en op tijd op de ontmoetingsplek aankomen. Het is en blijft een Duitse rally, dus als zij zeggen dat er om 7 uur gegeten wordt, staat het eten ook stipt om 7 uur op tafel, geen minuut eerder, geen minuut later.

Tot nu toe zijn we behoorlijk onder de indruk van de wegen in Turkije. Het asfalt is over het algemeen van hele goede kwaliteit en vrijwel overal ligt een baan te veel in beide richtingen. Niet mooi, wel functioneel als je een rally aan het rijden bent. Ook niet mooi zijn de losse stenen en ander puin dat soms op de wegen ligt. Bij een tankstation aardig in de richting van Georgië viel het opeens op dat Zaffie de schouders een beetje liet hangen en inmiddels moe leek te zijn van de reis tot zover. Begrijpelijk, maar niet iets dat een auto, hoe gepersonificeerd ook, zou moeten doen. De oorzaak bleek te liggen in een platte band rechtsvoor. Zul je net zien. De tactiek van met z'n allen naar het probleem staren totdat het zichzelf oplost ging in dit geval niet werken... Of toch wel? Tijdens het staren stopte een Turkse man naast ons, die direct doorhad dat het niet goed was. Als je drie Turken aanspreekt is er immers sowieso eentje automonteur, en misschien zelfs twee. Heftig gebarend maakte hij duidelijk dat we hem moesten volgen. Wij achter hem aan, ongeveer een kilometer rijden, een dorpje in, naar een garage toe. Voordat we goed en wel uitgestapt zijn, staat de auto al op een krik, is het wiel eraf en staat een van de mannen van de garage de band in te smeren met schuim. Gat gevonden, schroef eruit, plug erin en het wiel kan weer onder de auto. Totale tijdspanne van diagnose tot opnieuw rijklaar: een klein kwartier. Fantastische gastvrijheid, een paar nieuwe instavrienden rijker en afsluiten met een kopje çay. Daar kan de ANWB nog een puntje aan zuigen.

Nog een klein stukje door de bergen en tegen de horizon doemt de grens met Georgië op. Erik wordt uitgelachen om z'n paspoort dat ooit in een wasje mee is gedraaid, er wordt heftig gediscussieerd over het witte A6'je met stempels dat bij mijn ID kaart zit en de grenswacht vraagt zich hardop af hoe we zelf vinden dat het gaat. Uitstekende vraag, die stellen we onszelf regelmatig. Bij de douane mogen de dakkoffers nog even leeg op de grond, anders kan de drugshond er niet bij. We komen per slot van rekening uit Nederland, dus moet de auto wel afgeladen zijn met wiet en coke, aldus de beambte. Hij zegt het met een lach op zijn gezicht en wil voor onze fictieve roadtrippunten graag een handtekening op de auto zetten. Uurtje verloren, inpakken en wegwezen.

Het landschap in Georgië is een stuk groener en afwisselender dan het inmiddels monotone zwart en bruin van asfalt tussen zandvlaktes en bergen in Turkije. Er is veel meer groen, er zijn meertjes en kuilen met daarin nog meer kuilen om iedereen bij de les te houden. Van de taal en het schrift is zo mogelijk nog minder te volgen dan van het Turks. Zoek het georgische alfabet maar eens op, dan snap je waar ik het over heb. Hier en daar is met behulp van de kleurstelling en opmaak nog wel wat bekends te ontdekken, maar de rest is abracadabra. Tijdens een 'korte' stop wordt geprobeerd een simkaart te regelen, en Georgië blinkt direct uit in zijn skeerheid, daar er in het zaakje geen paperclips beschikbaar zijn om je zojuist gekochte simkaart ook daadwerkelijk in je telefoon te stoppen. Ondertussen kunnen we aan de overkant wel contactloos afrekenen bij Dunkin' Donuts. Heerlijk. Hoe vat men, concluderend, Georgië dan samen in één woord? Het is een nauw evenwicht tussen skeer en heerlijk, dus dan zal skeerlijk wel de juiste term zijn.

Na dit alles bleek er nog een kleine 10 minuten over om over een rotspad naar de camping van bestemming te rijden. Wanneer we het veld opdraaien wordt er, precies om 7 uur, omgeroepen dat het eten klaar staat. Er volgt een gezellige avond waarin er bijgepraat wordt met de andere teams, een potje geschaakt wordt tegen het andere Nederlandse team en er een klein feestje wordt gevierd, uiteraard afgesloten met Disko Partizani. Vanaf daar horizontaal het tentje in, een veel te vroege ochtendzon tegemoet.

დროებით,
M

------------------------------

Where Kars lay sadly in the rain yesterday, this morning it was mainly the hotel that was the cause of sadness. It's always a gamble what you'll encounter, and today it was a view directly facing a wall, a broken elevator, a card that sometimes turned the lights on and off, and a promised but absent air conditioning, all competing for the crown of disappointment. So, we quickly gulped down some instant coffee and then checked if the car hadn't been washed away. In daylight, Kars looked much more pleasant, and we found Zaffie intact in the spot where we had left her last night. Packing our stuff, chatting with a few other rally drivers who apparently stayed at a considerably better hotel nearby, and the day's journey could begin. Destination: making a beeline for the border, entering Georgia, and arriving at the meeting point on time. This is a German rally, so when they say dinner is at 7 o'clock, the food is on the table exactly at 7 o'clock, not a minute earlier or later.

So far, we've been quite impressed with the roads in Turkey. The asphalt is generally of excellent quality, and there's almost always an extra lane in both directions. Not beautiful, but very functional when you're on a rally. Also not beautiful are the loose stones and debris sometimes found on the roads. At a gas station somewhere close to Georgia, we suddenly noticed that Zaffie seemed a bit weary and tired from the journey so far. Understandable, but not something a car, no matter how personified, should do. The cause turned out to be a flat tire on the front right side. Of course, when you stare at a problem with all your might, it won't magically fix itself... Or will it? While we were staring, a Turkish man pulled up next to us, immediately realizing that something was wrong. If you approach three Turks, at least one of them will be a car mechanic, and maybe even two. With vigorous gestures, he made it clear that we should follow him. So, we followed him for about a kilometer, driving into a village, and ending up at a garage. Before we even had a chance to properly step out of the car, it was already jacked up, the wheel was taken off, and one of the garage's men was smearing foam on the tire. He found the hole, removed the screw, plugged it, and put the wheel back on the car. Total time from diagnosis to roadworthy again: a mere fifteen minutes. Fantastic hospitality, a few new Insta-friends, and ending it all with a cup of çay (tea). The ANWB (Dutch road assistance) could learn a thing or two from them.

A short drive through the mountains, and the border with Georgia looms on the horizon. Erik gets teased about his passport that once went through a washing machine, there's a heated discussion about the white A6 card that comes with my ID card, and the border guard openly wonders how we think the journey is going. An excellent question, one we ask ourselves regularly. At customs, the roof boxes are emptied onto the ground so the drug dog can check them. After all, we come from the Netherlands, so our car must be loaded with weed and coke, according to the officer. He says it with a smile on his face and is eager to put a signature on our car for our fictional road trip points. An hour lost, time to pack up and get going.

The landscape in Georgia is much greener and more diverse than the monotonous black and brown asphalt between sand plains and mountains in Turkey. There's a lot more greenery, lakes, and pits with even more pits to keep everyone on their toes. Understanding the language and the script is even more challenging than Turkish. Try looking up the Georgian alphabet, and you'll see what I mean. Here and there, with the help of color and layout, you might recognize something familiar, but the rest is abracadabra. During a 'short' stop, an attempt is made to get a SIM card, and Georgia immediately excels in being broke, as the store lacks paperclips to insert the newly bought SIM card into your phone. In the meantime, we can pay contactlessly at Dunkin' Donuts across the street. Lovely. So, in conclusion, how would we sum up Georgia in one word? It's a delicate balance between broke and lovely, so "skeerly" might be the right term.

After all that, there was still about 10 minutes left to drive on a rocky path to the destination camping site. As we enter the field, exactly at 7 o'clock, it is announced that dinner is ready. The evening becomes enjoyable as we catch up with the other teams, play a game of chess against the other Dutch team, and have a little party, ending with Disko Partizani. From there, we crawl into the tent, preparing to face the too-early morning sun.

დროებით,
MRead more