Hiking the Huemul Circuit - day 2

Camp Laguna Toro – Camp Paso Del Viento - 13 km - 850m up - 550m down - 7.5 uur onderweg

Na het wakker worden begint het proces van tent, slaapzak, matje inpakken, ontbijten, omkleden, insmeren en klaarmaken voor ongeveer acht uur hiken en grotendeels omhoog.

Als ontbijt kies ik deze dagen voor rijst met een maggi blokje en rozijnen. Lichtgewicht en voedzaam. Met een kop thee. Verder eet ik onderweg repen, een stuk chocola, brood of wraps met dulce de leche, een banaan en een mix van noten.

Rond 9.00 vertrek ik met backpack richting een wat een mooie tocht gaat worden. Binnen een uur de eerste hindernis, met een zip line over een rivier. Het klinkt spannender dan dat het is maar je moet wel weten wat je doet. Het is op hoogte en met een kolkende rivier onder wil je geen fout maken. Omdat de zip line in het begin van de track is kunnen we dit met een aantal andere hikers doen. Zo kunnen we ook de bagage via de pulley naar de overkant brengen. Een unieke ervaring.

Na de rivier begint de beklimming naar Paso del Viento. De trail gaat vandaag grotendeels omhoog. Over rotsblokken, smalle paden en over een glacier. Het is geen gemarkeerd pad maar een route die op een aantal routepunten met opgestapelde stenen wordt aangegeven. Opletten dus, als een soort speurtocht. Op dit stuk zie ik soms andere hikers in de verte wat handig is om route te volgen.

De route maakt het ook mogelijk om over een deel van de een glacier te lopen. Op het ijs ligt gruizel van de naastgelegen en geeft voldoende grip. De blauwe kleuren van het ijs, de gaten met ijswater. Heel bijzonder. Na ongeveer twintig minuten weer de berg op voor de route naar Pasa del Viento. Omhoog over rotsblokken en gravel over smalle paden naar de bergpas. De steilste beklimming en meeste hoogtemeters van de trekking. Je ziet de top ver boven je en weet dat je de pas moet oversteken. Er is geen zijweg. In de verte zie ik enkel hikers als stipjes voor me.

Elke stap hoger wordt het uitzicht achter je mooier. Een camelbag zou handig zijn op zo'n klim maar heb ik niet in mijn assortiment. Om mijn fles te pakken moet mijn backpack af, maar de backpack af doen voor water kost energie en is niet overal mogelijk door het smalle pad.

De beloning van de inspanning volgt bij het passeren van de Paso del Viento op 1550 meter hoogte. Wie hier geweest is, weet wat ik bedoel. Voor me opent zich een weids uitzicht over het uitgestrekte Southern Patagonian Ice field. Mind-blowing. Een prachtige overgang van het pad van de klim naar uitgestrekte ijsvlaktes.

De besneeuwde honderden kilometers glacier ijs met bergen op de achtergrond. Onaangetast gebied. Samen met een andere hiker nemen we een foto en lopen we naar een beter viewpoint. Hier is het uitzicht het mooist. Dit uitzicht krijg je alleen als je ervoor werkt. Foto's doen geen recht aan wat je in panorama voor je ziet. Het is een viewpoint waar we met groepje zo'n twintig minuten verblijven en een windjack nodig is. Het is er koud en het waait. Genieten.

Na twintig minuten beginnen we aan een afdaling van anderhalf uur naar de campsite. Een mooie afsluiting en prachtige plek om te kamperen. Er is weinig wind, wat een uitzondering is en de zon schijnt nog. Vandaag ongeveer 7.5 uur onderweg geweest.

Mijn tent zet ik op naast een stromend beekje met uitzicht op het Lake zonder beschutting. Er is een primitief (nood) hutje met houten bankjes waar ik met wat andere hikers mijn eten met stove uit de wind klaarmaak voor we de tent in duiken. Ieder heeft zijn eigen ritueel.

Tijdens het eten komt een Franse hiker met de opmerking dat hij twee ander hikers nog niet heeft zien binnenkomen op de campsite. Zouden ze zijn omgekeerd? Een andere campsite hebben gekozen? Als we het bijna vergeten zijn zien we om 20.00 net voor het donker wordt nog twee mensen aankomen lopen. De Fransman had gelijk. Ze bleken om 10.00 te zijn vertrokken maar rond de glacier en top van de Paso de Viento de verkeerde richting op gelopen. Niet heel handig maar net op tijd en 'exhausted' voor het donker binnen.

Als het donker is en de eerste muis het houten hutje betreedt is het tijd om de tent in te duiken. De backpack hangt boven de grond aan een ijzeren koord buiten het hutje.
Rond middernacht ga ik nog even de tent uit om de sterrenhemel te bewonderen en met camera vast te leggen. De weersomstandigheden zijn perfect en de Melkweg strekt zich boven de campsite uit. Ik blijf dit één van de meest indrukwekkende natuurverschijnselen vinden.

Daarna weer snel de tent en vooral slaapzak in. De gehuurde slaapzak is -8 isolated en houdt het maar net. Volledig ingewikkeld en met twee truien en onderkleding aan om me warm te houden val ik met het geluid van de beek en wind in slaap.

Op naar dag 3. Op naar een dag met een beklimming en de meest steile afdaling ooit. De gidsen in El Chaltén hebben ons geadviseerd vroeg te starten....

Bijgevoegde foto's zijn van dag 2, inclusief beschrijving.Læs mere