Hiking the Huemul cirquit - day 3

Camp Paso Del Viento – Paso Huemul (1100m) – Bahía Cabo de Hornos - 560m up, 1024m down - 18 kilometer - 8.5 uur onderweg

Dag 3 van het cirquit is het langst en gaat parallel aan het ijsveld richting de tweede bergpas: Mt. Huemul. In het donker en met hoofdlamp eten en lunch bereiden. Weer rijst, kruiden en rozijnen in de ochtend. Eten uit de pan en met water uit het beekje. Als alle spullen in de backpack zitten en er daglicht is ga ik van start.

De route gaat langs de andere zijde van de berg die we op dag twee zijn overgestoken en de eerste kilometers gaan licht omhoog. Windjack en handschoenen aan en ik het eerste uur al wordt het snel warmer als je met backpack loopt. De tocht gaat in een fijn tempo en ik loop grotendeels alleen. Het pad is goed te volgen en duidelijk aangegeven.

Je weet dat er een aantal mensen voor en achter je lopen alleen zijn de afstanden zo groot dat je ze niet of nauwelijks ziet. Iedereen vertrekt op een ander tijdstip en loopt een ander tempo. Al start ik elke dag wel op tijd zodat ik weet dat er altijd nog hikers ergens achter me lopen. Een stukje veiligheid ingebouwd.

De track gaat op en af en de uitzichten veranderen steeds. Net als de temperatuur. Van start met muts, windjack en trui naar alleen t-shirt op stukken waar het niet waait.
Eerst langs een bergwand over een smal pad waar concentratie nodig is. Een verkeerde stap en je ligt beneden. De hike gaat minstens een uur langs deze berg voor we in de middag de weg omhoog start. Naar Paso Huemul op 987 meter.

Dit is een relatief steil pad omhoog en ongeveer een uur klimmen. Bij het bereiken van de pas zie ik twee andere hikers genieten van hun uitzicht en een lunch. De wind valt wederom mee en er is een strakblauwe lucht. Ook ik stop daar om energie te tanken en genieten van het uitzicht op de Viedma Glacier.

Het meest uitdagende deel van de trekking volgt nu. Sommige hikers noemen het 'the fun part' en anderen 'the descent from hell'. Na de top wacht namelijk een uitdagende en enorm steile afdaling over zand en gruis van bergen.

Afdalen is niet mijn sterkste punt en ik moet hiervoor mijn tijd nemen. Geruststelling voor het thuisfront: ik heb mijn tempo aangepast en geen onnodige risico's genomen. Mijn camera berg ik veilig op. Het is een afdaling die op sommige stukken verticaal omlaag gaat en voor mij in totaal drie uur zal duren. Volgens statistieken is het zo'n 500 meter dalen over 1.2 kilometer. Stukken van 42% omlaag.

Ruim twee uur volle concentratie op de stappen die ik zet. Je duikt niet direct een afgrond in, maar kan wel vervelend uitglijden. Het kost veel energie. De trekking poles helpen. Er zijn twee stukken waarbij ik denk: 'Oke...en nu?' Met handen en voeten, soms omgekeerd naar beneden. Stapje voor stapje. Er zit ook een stuk in waarbij je je met een aangelegd touw zo'n drie meter omlaag over een rotswand moet afdalen. Poles gooi ik omlaag en klim met touw en backpack op mijn rug naar beneden. Pretty intens. Wel gaaf :-)

Af en toe stop ik om wat te drinken en na ongeveer twee uur neemt het meest steile deel geleidelijk af. Dat scheelt. Bijna beneden zitten een paar hikers op een rots bij te komen van de afdaling. We praten wat en lopen door naar de eerste campsite.

Met een tweetal andere hikers, broers uit de USA besluiten we vanuit daar vrijwel direct door te lopen naar een andere alternatieve camp Bahía Cabo de Hornos, ongeveer 3 kilometer verder de route op. Nog zo'n 40 minuten lopen over vlak terrein. Het is nog licht en scheelt tijd voor de laatste dag. In een fijn strak tempo, achter elkaar aan komen we rond 18:15 op deze campsite aan. Daar begint het avondproces. Pasta, gemixt met met instant soup kruiden (lichtgewicht), een avocado en noten. Vroeg val ik in slaap...

Wat een dag...Baca selengkapnya