Hiking the Huemul cirquit - day 4

Bahía Cabo de Hornos - El Chalten 560m up, 550 down - 21 kilometer - 8.5 uur onderweg

De laatste dag van de Huemul track staat op de planning en ik heb met een aantal tussenpozen prima geslapen. Mijn backpack had ik in een boom gehangen en omdat ik middernacht dichtbij wat vreemde dierengeluiden hoorde, waarschijnlijk cows, ben ik met hoofdlamp nog even gaan kijken of ze het niet op mijn backpack gemunt hadden. Dat was niet het geval. Het zal je gebeuren dat je schoenen ineens weg zijn.....

In de avond en nacht hoor ik soms ook het geluid van een ijsblok die op kilometers afstand in het water valt , wat klinkt als onweer. Erg bijzonder. Zo groots is zo'n glacier dus.

De dag start rond 7.00 met een indrukwekkende sunrise over het lake en tegelijkertijd bereiden van eten - rijst en rozijnen. Een prachtig kleurenpalet schittert in de lucht en over het water. Na de sunrise start ik om 8.30u voor het laatste deel van de trail. Het weer is prachtig en de tas is iets lichter. Al voelt dat niet zo.

Na een uur kan de korte broek aan. De vierde dag bevat ongeveer 700 hoogtemeters en zal ik grotendeels alleen lopen. Het voelt fijn om richting een eindpunt te gaan. De dag start langs het lake en gaat daarna een heuvel over.

Na anderhalf uur blijk ik een stuk op een verkeerd pad te zitten (waarschijnlijk een cow trail) en heb mijn GPS nodig om de route terug te volgen. Dat gaat prima maar kost wel zo'n 40 minuten extra en wat zoekwerk. Omdat het op sommige punten nat en moerassig is , kan je niet overal oversteken. Na de eerste twee uur omhoog en over heuvels daalt de route verder af. Prachtige uitzichten en helemaal alleen. Niemand voor of achter me in het zicht. De stilte, de rust en panorama uitzicht. Omdat ik niemand anders zie vraag ik me soms af of ik wel goed zit, maar de app en GPS geeft dit steeds duidelijk aan. En waar ik afwijk kan ik met GPS naar de route navigeren. Tot er weer een iets duidelijker pad ontstaat.

Langzaam daal ik verder af met weids uitzicht op Lago Viedma en kom beneden twee andere hikers tegen die mij inhalen vanuit een splitsing. Er was ook nog een ander pad, wat ik al zag op de map app.

Beneden wacht de tweede zip line. Na oversteek met twee andere hikers neem ik een lunchbreak en vul ik mijn fles in de rivier om voldoende water te hebben voor het laatste deel. Vanuit de zip line is het nog anderhalf uur naar de boat terminal, wat officieel het eindpunt is van the Huemel track.

Als ik na anderhalf uur hij de boat terminal aankom heerst er een doodse stilte. Ik hoor alleen een paar vogels fluiten. Het is er verlaten, niets te doen. Er zijn geen auto's in de buurt, geen mensen en ik zie voor en achter me geen andere hikers. Ik voel alleen de backpack op mijn rug en zon op mijn gezicht branden. Het is dan wel het officiële einde van de track, maar vanuit de boat terminal ben je nog niet in El Chaltén. Sterker nog, om El Chaltén te voet te bereiken is het nog zo'n drie uur lopen door graslanden en over twee heuvels.

Na een korte stop in de schaduw besluit ik het laatste stuk richting El Chaltén te starten. De kans op een auto is vanuit hier minimaal en lopen is de meest gebruikelijke optie. Deze shortcut volg ik deels via GPS want er is niet overal een duidelijk pad. De map geeft voor dit laatste stuk zo'n 185 hoogtemeters aan.

Na twee uur door grasland lopen bereik ik eindelijk een eerste verharde grindweg. Het voelt fijn om na vier dagen weer op een verhard vlak pad te lopen. Er is een afgelegen hotel in de buurt waar je, zo las ik in mijn voorbereiding, een taxi kan bellen voor een rit naar El Chaltén. Dat gaat me te ver. Het is nog anderhalf uur lopen, ik heb nog water, eten en energie. Goed ingeschat van te voren. Ik passeer een hek en loop verder richting de grindweg waar je kans hebt een auto tegen te komen, maar niet gebeurd. Het is wel de weg die leidt naar de autoweg richting El Chaltén. Het is nu alleen nog maar vlak.

Met elke stap dichterbij het eindpunt goed vol te houden en nog steeds niemand in verste verte voor en achter me te zien. Wel de zon en warmte. Mijn plan is om tot de autoweg te lopen en daar het laatste stuk naar El Chaltén te liften. Hitchhiken is vrij gebruikelijk in het uitgestrekte Patagonië.

Dit werkt. Na ongeveer een half uur lopen richting de hoofdweg en nog een stukje in de richting van El Chaltén omdat het even duurt voor er een auto voorbij komt (het blijft Patagonië) stopt de tweede auto waarvoor ik mijn duim opsteek. Ik stap in bij een vriendelijke Canadees die me in ongeveer 10 minuten rijden afzet in El Chaltén. Een einde in stijl....

Ik ben weer terug en meld me af bij het ranger station. Onderweg naar de hoofdstraat zie de Franse hiker al aan de overkant van de straat op het terras in de zon van een biertje genieten. Hij ziet me, we groeten elkaar en hij steekt met een grote glimlach zijn duim naar me op. Beide voelen we de voldoening van deze track. Na alle gehuurde spullen teruggebracht en afgerekend te hebben plof ik na zo'n 9 uur op de bank in het hostel en stap na vier dagen weer onder een warme douche. In de avond geniet ik van een heerlijk groot stuk zelfgebakken steak en een biertje in het hostel. Het stel uit de UK sluit aan en samen proosten we op deze tocht, wat voor hun ook een hoogtepunt was.

Een tocht met grote diversiteit. Uitdaging, bosgebied, bergen, ijsvelden, gelijkgestemde outdoor mensen, adembenemende vergezichten, avontuur, stilte en bovenal .... uitzonderlijk goed weer. Voor mij een unieke ervaring waar ik ook weer van geleerd heb.

Misschien de ontdekking van een nieuwe passie...?

..... 'Because in the end, you won't remember the time you spent working in the office or mowing your lawn. Climb that goddamn mountain' - Jack KerouacЧитать далее