Tsjarskoje Selo of Poeskin

Omdat onze kamer aan de zuidkant was gelegen,achteraan, hadden we heel de dag
zon. Als nadeel had dit dat de kamer heel warm was, en in de nacht kregen we het niet frisser, de raam open laten staan was de enige mogelijkheid, maar de straat was heel lawaaierig. Ik had nooit gedacht dat men de straatgeluiden zo hard zou horen op de 15e verdieping.Ik ben gelukkig een goede slaper, maar ons Greta die had er veel last van, jammer.Om 7 uur stonden wij reeds in de eetzaal voor een uitgebreid ontbijtbuffet. Blinis, roerei, sla, tomaten, alle soorten ontbijtgranen, verse fruitsla, noem maar op het was er. Een leuke verassing was de pap, havermoutpap
zoals vroeger thuis. Met wat suiker was ze best lekker, maar zwaar, dus één keer nostalgie was
genoeg. Ook gesuikerde melk was een “oude” geneugte voor mij, “Smetana” (zure room) kwark, youchurt allé teveel om op te noemen. De Russen kennen wat van eten. Nog even platte rust en om 9 uur vertrek met de bus naar onze eerste echt programmapunt.Via Moskovsky prospect naar Poesjkin, voormalig genoemd Tsarskoje Selo, of het Tsaren datsja dorp.

Prospect is onvertaalbaar, het betekend rechtdoor en zijn in het algemeen lange brede wegen naar een doel, in dit geval Moskou. Deze prospect loopt inderdaad 750 km ver naar Moskou. In vroegere dagen was deze afgebakend met westpalen of wat wij als mijlpalen kennen. West is de oude lengtemaat.

Hierbij enige uitleg die we van Olga, onze gids, ontvingen,
je mag gerust dit stukje overslaan als je hierin niet
geïnteresseerd bent.

Na de revolutie in 1913 gingen alle mensen samen wonen in de grote huizen van de rijken. (zie Dr Jivago)
De situatie bleef niet houdbaar en Stalin besliste om grote woonhuizen te laten bouwen, deze werden vooral aan de grote prospects mooi afgewerkt langs buiten, binnen waren de appartementjes slechts klein en men moest vele voorzieningen zoals WC en keuken nog delen. Volgens Olga die in haar jeugd daarin woonde, hadden haar ouders en één kind slechts 13 m2 woonoppervlakte.

De mensen die niet in de nieuwe gebouwen terecht konden stonden op een lijst en hadden hoop op een verbeterde woonsituatie.

Chroetjev wou de situatie weer verbeteren, in de jaren ’60, en liet snelbouw appartementen bouwen, deze waren in 3 maanden woonklaar, maar zijn nu reeds vervallen en menselijk onbewoonbaar. Deze mensen komen terug op lijsten terecht.

Gorbatjov in de jaren ’90, liet weer nieuwe blokken bouwen.
Na de hervorming (perestrojka) konden de mensen deze appartementjes kopen. Olga kocht er een aan 300 €/m2. Nu worden dezelfde appartementen verkocht aan 3000 €/m2, in Moskou zelfs aan het dubbele. De mensen die geen geld hebben staan nog steeds op de wachtlijsten. Kun je je voorstellen dat je slechts één kamer hebt en met een aantal gezinnen op één etage woont, wat
een rij voor de WC ‘s morgens of aan de keuken!

Op de vraag of er huurprijzen worden gevraagd zei Olga:
nee, maar wel onderhoudskosten, daarin zitten alle kosten behalve Elektriciteit en telefoon. De gebouwen worden verwarmd met grote centrale verwarming, daarom staan in de stad zoveel schouwen die bij ons aan fabrieken doen denken. Ik kende het systeem omdat op het kiel de
vernieuwde torengebouwen ook op die manier verwarmd worden.

Wat verdienen de mensen ongeveer?

Gemiddeld in Rusland 700 €/maand. In St Petersburg is het gemiddelde loon 1200 €/m. Het pensioen is +/- 300 €/ maand, daarom verdienen de meeste mensen iets bij als bv. wachter in musea, poetsen enzo, dit deed mij weer aan de USA denken waar hetzelfde patroon geldt.

Terug bij onze uitstap.

Op 25 km afstand ligt het voormalig landgoed “Saari Mosj”. Peter De Grote schonk het in 1708 aan zijn vrouw Catharina, deze liet hier een klein paleis bouwen.

Omdat Tsaar Peter II een grote voorkeur had voor paleizen aan de waterkant en er meerder paleizen verschenen heette de plaats Tsarkoje Selo.

De spilzieke tsarina Elisabeth liet het paleis verbouwen in de kleuren blauw, wit en goud in overdadige barokstijl, het wordt beschouwd als het duurste van de zomerverblijven
van de tsaren.

In de tweede Wereldoorlog werd het slot door de Duitsers grotendeels verwoest en het barnsteen uit het Barnsteenkamer gestolen.

Alles is volgens de oude ontwerpen terug opgebouwd, waar mogelijk met teruggevonden originele stukken. Deze duiken nog op uit erfenissen, van zolders enzo die nu na
het overlijden van de oorlogsgeneratie Duitsers boven water komen.

Sinds 1937 heet het dorp Poesjkin naar aanleiding van de 100e sterfdag van de dichter.

Na een uitgebreid bezoek aan het paleis konden we wandelen in de mooie tuinen, gelukkig met het mooie weer deden we een wandeling rond de vijver, waarrond nog meer paleisjes stonden, we zaten we nog even op een bank, daarna kwamen we weer bijeen om naar onze lunch te gaan
in een mooi restaurant in de omgeving.
Alles stond reeds klaar in restaurant Pushkin, feestelijk gedekte tafels. Een kool-appel salade, Skay of koolsoep (lekkere bouillonsoep) Boeuf met dikke frieten, gestoofd peertje en koffie toe. Voldoende en lekker, ik lust die Russische keuken wel.Daarna met de bus enkele km verder naar het Pavlovsk paleis en park.

Iets intiemer maar met zeker evenveel pracht en praal. Het hoefijzervormig paleis werd in classicistische stijl gebouwd, er zijn diverse paviljoenen, prieeltjes en monumenten in het park van 600 ha dat doorgaat voor het grootste landschapspark van Europa en een ontwerp
van de Italiaanse architect Gonzaga die er 25 jaar aan werkte.

Een fotovergunning moest aangekocht worden aan 200 Rbs. wat ik natuurlijk als verstokte fotografe deed.

Tijd tekort, want de tuinen moesten we missen. De bus was er alweer om ons tegen 4 uur aan het hotel af te zetten. kon het niet anders, waarschijnlijk de regels van busvervoer zoals bij ons, 6 uur rijden en dan rusten?

Niet getreurd er was nog van alles te doen, postzegels kopen, kaartjes versturen, eens naar de superette, wat rusten enz. Na onze aankopen gingen we wat in het parkje voor het hotel zitten, om wat te lezen in de meegebrachte Libelle.

Een man met Aziatisch gelaat deed teken of hij naast mij mocht zitten, ik knikte en las verder. Toen ik opkeek in zijn richting wees hij op zijn sportzak en zei: zoiets als stolen, of taken, op zijn Engels. Ik dacht, lap daar heb je weer een verdoken bedelaar. Ik knikte maar ja, en zei dat men zo moest oppassen voor dieven, en las verder.
Even later toen ik weer opkeek begon hij te vertellen, hij was buschauffeur, en was al enkele jaren in Sint Petersburg. Allé, met handen en voeten geraakten we aan de praat. Vooral in gebroken Engels.

Hij haalde een foto van zijn zoon uit de zak, voorzichtig verpakt in krantenpapier, en hij was er
zeer fier over. De zoon woonde in Moskou en werkte daar als ingenieur. Blijkbaar had de man
behoefte aan een gesprek, want telkens ik terug in de Libelle begon te lezen, trok hij aan mijn
mouw om verder te babbelen.Hij bleek van het Aralmeer afkomstig te zijn, en had
een Russisch boek over Mongolië en China bij zich. Wij raakten daarover aan de praat, en met de bekende dingen zoals een paard, Bruce Lee, de Chinese muur, bleven we toch enige tijd aan de praat. Hierna stokte het gesprek en strandden we op de taal barrière. Gelukkig was het etenstijd.

Na de warme maaltijd van ‘s middags was onze honger niet zo groot, maar alles smaakte toch weer.

Ik bleef daarna op de kamer om mijn reisverslag aan te vullen, ons Greta ging nog even naar de
bar om met de groep een kennismakingsgesprek te voeren. Wat TV, nog wat lezen, en ik zat wel graag even rustig.

Het groepsgesprek was wat tegengevallen omdat de halzo groot is en vrij ongezellig.

We worden onze kamer al wat gewoon, en mits enige aan- passingen zoals dekbed onderaan en laken bovenaan als bedekking, oorstopje voor Greta en venster open voor mij gingen we naar bed.

Nog een slaapzoen en tot morgen gewenst, en ik was al onder zeil.Weiterlesen