Hermitage

Om half 6 wakker, het was al licht genoeg om met de gordijnen dicht te lezen, wat ik dan ook zo stil mogelijk deed. Volgens de BBC weerberichten zou het vandaag 25° worden. Speciale dag, moederdag en Pinksteren samen.
Ontbijt, even toiletten en tegen 9,30 uur aan de bus voor het bezoek aan de Hermitage, zowat het belangrijkste en bekendste museum van Sint Petersburg.

Als verrassing reden we eerst naar de Byzantijnse kerk “The Savior of the spilled blood”. Greta en ik hadden dat gisteren verkeerd gelezen in een toeristen brochure als ‘split blood’
dus gespleten bloed, i.p.v. verspild bloed. Toen we onze vergissing inzagen lagen we krom van ‘t lachen. Het was één van onze doelen op de vrije namiddag, en nu werden we
gebracht met de bus, dat viel dus erg mee.

Zoals je aan de foto’s kan zien doet dit heel erg aan het Kremlin van Moskou denken.

Deze kerk staat op de plaats waar Tsaar Alexander II vermoord werd. Vandaar de naam: De verlosser van het verspilde bloed.

Het is nu een museum van mozaïeken. Het was te vroeg om binnen te gaan, en eerlijk gezegd 350 rbs is ook niet niks als toegangsprijs. Maar de buitenzijde zouden we niet gemist willen hebben! Ondanks het vroege uur werden de stalletjes reeds geopend, en de illegale verkopers zwermden weer rond ons.

Rond 1900 telde de stad nog 279 kerken, de revolutie bracht een totale boycot van religie met zich mee. De talrijke kerken werden verwoest of kregen een andere bestemming,
slechts in 20 kerken werden nog diensten gehouden.

Sinds de hervorming in 1990 en 1991 vonden de eerste kerkdiensten weer plaats in grote kathedralen, waar mogelijk worden de kerken geopend. Waar echter belangrijke musea
zijn worden deze behouden.

Voor alle godsdiensten samen is een gedenkmaal opgericht naast de Neva over de Peter en Paulvesting. Nu op weg naar de Hermitage.
Het winterpaleis of Hermitage behoort tot de grootste kunstmusea ter wereld, vergelijkbaar met het Louvre in Parijs. Ook qua inhoud.
Het gebouw werd door architect Rastrelli tussen 1745 en 1762 gebouwd voor Catherina de Grote, of Catherina II.

Hermitage wil zeggen kluizenaarshut, Tsarina Catherina liet dit bouwen om afgeschermd te zijn van haar vele onderdanen. Het paleis zelf telt 1022 kamers, zeg maar zalen, waarvan er nu
400 geopend zijn. De totale hermitage bestaat uit 4 paleizen.

De eerste aankopen die door Peter de Grote gedaan werden, bestond uit Scytische oudheden, deze zijn reeds in Brussel geweest als rondrijdende tentoonstelling.

Catherina verzamelde systematisch en probeerde aan het Europese ideaal te voldoen. Haar eerste collectie waren Vlaamse en Hollandse meesters die eigenlijk voor de koning van Pruisen Frederik II bedoeld waren. In de 19e eeuw breidde ook Nicolaas I de collectie uit, hij vulde aan met Spaanse en Italiaanse meesters.
Niet alleen de verzamelwoede van de tsaren deed de collectie uitbreiden, Na de revolutie vielen de kunstschatten van de adellijke families voor het grootste deel toe aan de staat, van 1910 tot 1930 verdubbelde hierdoor de collectie.

Olga begon met een grondige uitleg, en we gingen vooral naar de afdeling met de schilderijen. Wij waren wel geïnteresseerd maar de uitleg was iets te gedetailleerd voor mij, en ik begon
op mijzelf te dwalen door de zaal. Ik merkte dat ons Greta hetzelfde idee had, met een knipoog en een knikje naar de deur was er vlug overeengekomen om verder op ons eigen
initiatief het bezoek verder te zetten.

We dwaalden door vele zalen, zagen Egyptische sarcofagen, Romeinse beelden, Chinees porselein.

We vroegen naar Roebens (Rubens) en we werden naar de volgende zaal verwezen. De uitspraak van Rubens vonden we hilarisch. De kruisafneming die we ook in de Kathedraal in
Antwerpen terugvinden in waarschijnlijk een andere versie kwam dus heel bekend voor. Ook de weelderige dames lijken dan heel vertrouwd.

Toen we genoeg gezien hadden vroegen we naar de WC in de wetenschap dat deze zich aan de uitgang bevinden, waarschijnlijk was onze beeldspraak zo veelzeggend dat een toezichtster ons de WC achter de schermen wees, dus geen uitgang. De Hermitage is zo groot dat we tot driemaal toe naar de uitgang moesten vragen.
Toen we het winterpaleis eindelijk verlieten konden we nog wandelen naast de Neva. Op de heenweg had Olga ons gewezen op een kanaaltje dat klein Venetië genoemd werd. Wij die richting uit en inderdaad, als je ervoor staat is er een gelijkenis.

Blokje om en we kwamen terug op het paleisplein. Dit is een ontwerp van Rossi, het is een van de grootste en mooiste pleinen van de wereld.

Aan de ene kant het winterpaleis in zachtgroen, wit en goud, aan de andere kant de 580 m lange
façade van het gebouw van “De Generale Staf”. dit gebouw wordt onderbroken door een dubbele
triomfboog gewijd aan de overwinning van Napoleon. Deze heeft echter nooit Sint Petersburg
veroverd, noch Moskou.

Het plein heeft een oppervlakte van 6 ha, de Alexanderzuil is in roze graniet, zij staat in het
midden, en is de hoogste in zijn soort.
Ik persoonlijk vond het plein wat kaal.

Gezeten op een verlichtingsfundament, met ons gezicht in het zonnetje wachtten we op de rest van de groep. Tegen 12,30 uur werden we verwacht voor een lunch die zeker niet onderdeed voor die van gisteren. Met ons buikje goed gevuld, stapten we de bus op voor een ritje
van 1 uur naar Peterhof.

Mijn geraadpleegde documentatie vooraf vertelde mij dat vooral de tuinen, tot aan de Finse golf de moeite waard waren.

Onderweg reden we voorbij de datsja van Poetin, hier hield hij enkele jaren geleden de summit van de G8 landen, de 8 rijkste landen, je kan je voorstellen dat het buitengoed niet zomaar een huisje is.

Het Russische Versailles: Peterhof.

Greta en ik hadden geen zin in nog maar eens een uitgebreid bezoek aan het paleis, wij kennen het ondertussen wel. We spraken af met Olga om tegen 16,30 uur aan de uitgang te staan en we vertrokken naar de tuin.Woorden kunnen de tuin niet beschrijven, zelfs foto’s maar gedeeltelijk.

We hebben genoten met volle teugen. We wandelden tot aan de Finse golf en terug, aten een
ijsje en genoten van muziek onderweg.

Het was zondag, de zon scheen en er waren veel mensen, allemaal dingen die een goed gevoel gaven. Het was schitterend! Aan het paleis gekomen vonden we de groep terug
en goed ingeschat van ons, er was weer te weinig tijd voor hen om nog een grote wandeling te
maken.Op verzoek van velen stopten we zodra we in Sint Petersburg aankwamen om via de metro het laatste stuk af te leggen. De metro is niet zo mooi als deze in Moskou, maar voor ons is het speciaal en vooral proper: een paleis voor de werkmens. Zoals iemand het uitdrukte.

We stapten in ieder station uit, wandelden naar het begin of het einde van het perron, zoals het
uitkwam, en bewonderden de gangen. Het ene had een bas-reliëf op iedere zuil, het andere had
mozaïek, nog een ander smeedwerk. We mochten niet fotograferen, en Rita die de voorbereidende trip gemaakt had de dag ervoor, was beboet.
Op een vrij agressieve manier kwam uit het niets twee politie- of bewakingsagenten op haar af en
met een boze preek en een boete van 200 rbs mocht ze verder. Waarschijnlijk is dit een gevolg
van de bomaanslagen in de Madrileense metro.Dus tot mijn spijt geen foto’s.

We hadden bovendien veel beziens, zo’n troep vrouwen met sneakers, lange broeken in alle
lengtes en zeer nieuwsgierig en luidruchtig. De dames in Sint Petersburg zijn van jong tot oud zeer verzorgd, mantelpakje of rok en blouse en steeds hoge hakken, zelfs in de parken die we bezochten.

Nog 10 minuten stappen naar het hotel. Moe maar voldaan, beentjes omhoog en even rusten.

Tegen 7 uur naar het restaurant, twee dames uit het Waasland waar we nogal mee optrokken hadden plaats gehouden. We hebben nog ontzettend gelachen, tot tranens toe. Toen de eetzaal bijna leeg was zijn we naar onze kamers gegaan. Nog even de foto oogst nazien, batterijen opgeladen letterlijk en figuurlijk.
Met de voetjes omhoog en een boekje in bed, het is 10 uur maar nog klaarlichte dag, maar als je
moe bent slaap je toch, allé ikke toch.Okumaya devam et