Petrus en Paulusvesting

Dus na een goede nachtrust voor mij, een slechte voor ons Greta gingen de oogjes open om 6
uur. De eetzaal zat stampvol en het was echt zoeken voor een plaatsje. Dan nog een uurtje op bed en op weg voor weer een nieuwe mooie dag.

De zon scheen, maar in de verte zagen we wat grote wolken naderen. Aan de kledij van Olga te
zien zou het niet zo warm worden vandaag. Dus golfje mee en op weg naar de Petrus en
Paulusvesting en kathedraal.

Nog een beetje site seeing en stoppen aan een brug met griffioen waar we allemaal even een foto-shoot hadden. Dan over één van de vele bruggen over de Neva naar het eiland waar de vesting staat en dat is de plaats waar Peter de Grote zijn stad stichtte. De bruggen werden ‘s nachts geopend, men kon dan niet meer terug, en blijkbaar was dit het excuus om bij je minnares te blijven. Natuurlijk voor de oude adel in Sint Petersburg.

De vesting werd gebouwd vanaf 1703, de kathedraal in de vesting herbergt alle Tsaren, Tsarina's
en familie. Ook het gebeente van de laatste Tsaar Nicolaas II werd bijgezet , na DNA onderzoek.
Bij de Tsaren was op de 4 hoeken hun wapenschild bevestigd bij alle anderen alleen het Orthodox kruis op de marmeren sarcofaag.

De laatste afstammeling die hier bijgezet is in het jaar 2006, een prinses Dagmar, op zijn Russisch Maria Feodorovna.

Bij het buitenkomen was de lucht zwaar bewolkt, maar af en toe een streepje zon liet de vergulde
torenspits blinken. Een plezant verhaal hierover: Na een zware storm was het kruis van de toren geknakt en men kon deze niet bereiken met ladders, een dakwerker ene Pjotr, beklom de spits met een touw en bevestigde het kruis terug op zijn plaats. Dit was zeer gevaarlijk gezien de lengte en bouw van de torenspits. Als dank krijg hij 5000 rbs van Peter de Grote, alsook een tsarenbeker, met deze beker kon hij in alle tavernes van Sint Petersburg gratis wodka drinken voor de rest van zijn leven. Nasdrovjé!

Terug op weg naar de bus kon ik afdingen op een soldatenpet, 120 rbs i.p.v. 200 rbs, het was voor de verkoper te nemen of te laten, het waren eigenlijk de pins erop die mij interesseerden.

Nog even langs het oorspronkelijke huis van Peter de Grote, je kan je niet voorstellen hoe eenvoudig dit is, na alle pracht en praal van zijn nakomelingen.

Een half uurtje tijd voor aankopen in een echte souvenir winkel deed vele dames gretig in de geldbeugel tasten. We kregen een wodka gratis en/of koffie, ons Greta nam koffie en deed haar wodka erin, net zoals onze pa deed. Na nog een wodka erbij bleek haar rugpijn reeds dragelijker te worden. Veel beter dan pijnstillers zei ze.

Na een rit langs de kades waarbij ons gewezen werd op de mooie relingen, die allemaal verschillend zijn, kwamen we aan de kruiser Aurora van waarop het startschot gegeven werd dat de eigenlijke revolutie deed losbarsten. Hiermee werd de voorlopige regering omvergeworpen en de Sovjets geïnstalleerd.

Daarna voor de lunch naar hotel Ambassador waar de tafels reeds klaar stonden voor de Dutch ladies. Op de koepel boven onze hoofden zagen we de eerste regendruppels uiteenspattenOnze bestelde boottocht viel letterlijk in het water. Goede uitleg van Olga en bij interessante
zichten of gebouwen vlug naar buiten om een foto te nemen en terug naar binnen.
Niets aan te doen.

We werden afgezet aan de blauwe brug voor een vrije namiddag.

Uiteindelijk waren we nog de twee enigen die de stad verkenden.
Ondertussen was ik al behoorlijk nat en onze regenjassen lagen op de hotelkamer. Omdat ons
eerste doel toch de Nevski prospect was dachten we gemakkelijk aan een paraplu te geraken. Nevski prospect is de Meir van Sint Petersburg. Echte etalages zagen we niet en de opschriften konden we niet lezen. Ineens zag in aan een raam twee paraplu’s hangen, maar deze hingen achter een kassa. Wij die winkel binnen en met handen en voeten uitgelegd dat we absoluut één van de paraplu’s wilden kopen. Maar de winkel was een parfumerie en men verkocht geen paraplu’s na veel wijzen kon dat wel maar dan moesten we verzorgingsproducten komen van een merk dat deze paraplu’s als reclame bijvoegde.

OK, geef maar, een dag- en een nachtcremé die kan ik altijd gebruiken en 550 rbs wou ik daar in
dit geval wel aan spenderen.

Tweede probleem, ik had maar 500 rbs bij. Paspoort of rijbewijs, waar ze naar vroegen, had ik
niet bij mij en mijn betaling met bankkaart wou men niet aanvaarden.

Terug buiten in de regen op zoek naar een andere winkel. Verder door zagen we een galerij waar
volgens een eerdere trip erop gewezen was dat dit een warenhuis was, eindelijk gevonden. Bij de
paraplu’s weer met veel gebaren er één aangewezen, maar 1200 rbs vonden wij toch te
veel. Met duim naar beneden gewezen dat we een goedkoper exemplaar zochten. Ze zakten tot 770 rbs. Nog lager? Eindelijk de goedkoopste: 340 rbs, Greta kocht er een maar ik wou best een mooiere en duurdere. Ik kreeg er geen meer van nabij te zien, mijn wijzen naar de mooiere modellen haalde niets uit, ik moest mij tevreden stellen met een goedkopere of niets. Ik heb mij er dan maar bij neergelegd.

Achteraf ben ik zeer tevreden met mijn zwart-wit gebloemde paraplu, hij is klein en naar de
huidige mode. En omdat men ons echt niet verstond noch met umbrella, parapluie vroegen we
later aan Olga wat de juiste naam was en dat bleek ‘zont’ te zijn

Wij namen ons plan erbij want van winkelen hadden we genoeg, op weg naar de Rossistraat. Deze volledig symmetrische straat van Carlo Rossi is een ongeëvenaarde prestatie. De straat is 220 m lang en wordt aan weerszijden geflankeerd door gebouwen die elkaars spiegelbeeld
zijn, de breedte van de straat stemt exact overeen met de hoogte van de gebouwen. Mooi maar ik had verschillende gebouwen verwacht, eigenlijk waren het alleen maar dezelfde gebouwen in spiegelbeeld. Toch was de wandeling interessant, we zagen veel en we lachten heel wat af.

Vanhier op zoek naar de market, waar we eerst nog een achteraf binnenkoer insloegen met stuurse donkere mannen die niet wisten wat ze zagen: twee vrouwelijke toeristen
met driekwart broek en sneakers kletsnat onder een paraplu. En wij de slappe lach. De echte
markt was een beetje verder. Dan straat in straat uit op weg naar het Nikolayevski paleis voor
een schitterende Russian folk show. Echt de moeite, ontvangst met een glaasje Russische
champagne. Vurige show, weer een drankje wodka of champagne en zakouski’s (Russische hapjes)
en dan weer een uur show. Onze Japanse buren vielen wel in slaap van vermoeidheid, maar dat
kon onze pret niet drukken, we lachten zo hard (in stilte) dat de zangers dachten dat we ze
uitlachten. Natuurlijk niet, maar het was wel komisch. Na de show terug naar het hotel en daar
deden we nog een klein afscheid in de bar met een geschenkje (babouchka magneetje) en een
gedichtje want het was onze laatste avond.Read more