Punakaiki, Westcoast, natuurpark

Aarde donker buiten maar als ik wakker ben om 6u besluit ik een wandelingetje te gaan maken, nog één uur voor het ontbijt geserveerd wordt en misschien kans op een zonsopgang?
De zon zag ik niet opkomen maar ik trok prachtige foto's van de mauve en blauwe kleuren aan de Tasmaanse baai even voorbij Nelson.
Daarna ontbijten en terug naar de kamer of liever gezegd het appartement waar ik helemaal alleen kon over beschikken!
Alles stond klaar maar ik miste mijn kaft van De Blauwe Vogel met mijn brochures, inkomticketten en het belangrijkste mijn E-ticket. Nog eens rond zoeken en de koffer uitladen en niets te vinden. Toen dacht ik eraan dat gisterenavond bij het uitladen ik een bonk had gehoord en ik ging nog eens terug zoeken EN mijn kaft stond rechtop tussen de kast en het bagagerek! Wat een geluk!
Rozemarijn had nog geen enkele mail naar huis kunnen sturen en ik nodigde haar uit om het via mijn iPad te doen en daarna deed ik een face-time gesprek met Stefaan en Peggy en daarna met Veerle. Met Dirk werd het een duur telefoongesprek.
We vertrekken stipt om half negen richting Westport, we nemen de weg door het Kahurangi Nat. Park. Een bosrijke omgeving en normaal een tweebaansweg met weinig verkeer, maar nu een drukke weg want door de aardbeving verleden jaar is een groot deel van de hoofdweg afgesloten. De trucks met hout rijden ons scheerlings voorbij want het is een smalle bochtige weg door de Southern Alps die heel NZ doorsnijdt. Zo'n beetje als de Rocky Mountain in de VS.
Het is moeilijk om foto's te maken en het is bewolkt dus geniet ik zo van het landschap.
Na de koffie/plas pauze in Munchinson, waar we de raad kregen inkopen te doen voor onze lunch die zou bestaan uit een picknick, reden we een hele tijd door het woud dat voornamelijk bestaat uit beetchtrees, een soort bomen dat bij ons niet voorkomt. Om de 3 a 5 jaar bloeien die allemaal tegelijk en dan zijn er enorm veel zaden die aanleiding kunnen geven tot een muizenplaag, deze dieren kwamen hier vroeger niet voor en toen hadden de vogels het genot van de overvloed aan zaden. Voor ons lijkt het een beetje op de Ardennen met al die grondvarens en in de hoogte de dennen.
Aan Cape Foulwind stopten we voor een bezoek aan de NZ robben. Het was een mooie wandeling en je zou er zo voorbij lopen want zij hebben dezelfde kleur als de rotsen waar ze op liggen. Vivianne had ze zelfs niet gezien. Er liepen ook weka's rond die lijken op een kiwi maar met korte snavel.
De kolonisatie van NZ is eigenlijk begonnen door de robbenjagers die hier maar de dieren uit te kiezen hadden rond 1792 want aan de westkust, hier dus, lag het er vol van. Het liep zo uit de hand dat tegen het einde van de 19e eeuw de dieren hier niet meer voorkwamen!
Het duurde tot 1992 toen de eerste rob hier aankwam en een jong wierp dat er terug robben gesignaleerd werden, deze groeien uit tot een nieuwe kolonie.
De walkway liep nog veel verder en na de eerste regendruppels toen we de bus verlieten werd het nog mooi weer om even op het gras te zitten om van het uitzicht te genieten.
Terug naar de bus om onze picknick op te halen en ik zette mij op de grond in de schaduw want de zon prikte op mijn huid. Nochtans had ik mij ingesmeerd met zonnecrème en een sterk anti-muggenspray want Jani verwittigde ons dat de zandvlooien en kleine vliegjes pijnlijke steken geven.
Daarna reden we langs de coast road zoals het woord zegt langs de kust, die mij aan Californië Hw 1 deed denken, met rotsen en mooie grote golven. De weg naar Punakaiki omarmt de kust en biedt spectaculaire uitzichten op de wilde kustlijn, de ongerepte stranden en de onstuimige Tasmaanse Zee.
Punakaiki is een klein stuk en het middelpunt van het Paparoa Nationaal Park, gekend om zijn pannenkoek vormige rotsen.
De pancake Rocks van gelaagde kalksteen doen wel denken aan een stapel versteende pannenkoeken, ze ontstonden door vele vulkanische uitbarstingen die iedere keer een dun laagje steen boven op de vorige laag legden. Omdat de stenen niet dezelfde hardheid hebben worden de zachte gedeeltes weggespoeld tot er zelfs gaten ontstaan waardoor de woeste golven met volle kracht het water door de blowholes omhoog spuit.
Hier zag ik ook een koppeltje Jan van Gents, prachtige vogels.
Nog een klein stukje rijden en we kwamen aan ons hotel helemaal tegen de kust op, in hout gebouwd zodat iedere kamer frontaal zeezicht heeft!
We kwamen aan om 5 u en ik ben niet meer gaan wandelen, veel te mooi zicht en eindelijk tijd om wat rustig te lezen en te zonnen! De temperatuur liep op tot 27° in de schaduw op het terras.
Tegen half negen de zonsondergang die zeer mooi was, zoals elke geslaagde zonsondergang.
Nog even TV kijken en mijn oogjes vielen toe, ik liet het gordijn open en hoorde de bulderende zee!Read more