Kremmarvika

Vrienden van Gulo Gulo - dag 5 Godfried Bomans had een notoir vrijgezelle, zeer eigenzinnige en een tikkie zonderlinge oom. Ome Jaap. Deze ome Jaap had het al op jonge leeftijd goed bekeken met de vakanties van de rest van de familie: een vreselijk gedoe. Ook was het hem opgevallen dat al deze stoere wereldreizende familieleden bij terugkomst vooral benadrukten hoe blij ze waren dat ze weer thuis waren. Het leek Ome Jaap veel beter gewoon en vooral ongestoord thuis te blijven. Of hooguit een weekje twee dorpen verderop naar een riant hotel te gaan. Daar was het immers dichtbij thuis, overzichtelijk en tenminste meer van hetzelfde. Maar ome Jaap had ook geen zin in lastige vragen en veel aanloop over wat hij dan tijdens de vakantie had beleefd.. Wel had ome Jaap een oplossing: hij was al vroeg begonnen om aan alle familieleden, vrienden en bekenden te vragen om toch vooral veel ansichtkaarten van hun reizen mee te nemen (die hij direct ongezien opbergde) en de bijbehorende postzegels voor zijn niet bestaande postzegel verzameling. Vervolgens wachtte hij elk jaar totdat de rest van de familie was vertrokken naar verre oorden. Dan pas kwam ome Jaap in actie. Hij koos in alle rust een uiterst spectaculaire internationale bestemming uit, schreef elke ochtend thuis aan de keukentafel op één van de bijbehorende ansichtkaarten een adembenemend reisverhaal, plakte een postzegel van het betreffende land er op, deed de kaart in de brievenbus op de hoek van de straat en ging vervolgens - op zijn gemak en heerlijk ongestoord - eens rustig de dagelijkse krant lezen met een heerlijk kopje DE-koffie. Is jarenlang goed gegaan, geen vuiltje aan de lucht: iedereen was er heilig van overtuigd dat Ome Jaap zomers met doods verachting alle hoge bergtoppen van Europa en verder aan het beklimmen was. Zo kan het dus ook. Ik moest gisteren toch weer vaak aan ome Jaap denken. Bijvoorbeeld bij het passeren van de poolcirkel op een onmetelijke hoogvlakte vol met sneeuw en ijs en zeker ook bij onze overzeese oversteek naar de Lofoten. Dat laatste ging namelijk - kort samengevat - zo. We arriveerden na een prachtige rit keurig op tijd (voor de boot van 15.15 uur) in Bodø: 14.00 Snel werd duidelijk dat onze lieve heer ten tijde van de schepping van Bodø geheel door zijn inspiratie heen was. Een grauwe gure bedoening met die typische gezelligheid van een moderne havenstad. Het onafzichtelijke stadionnetje van de plaatselijke FC sprong er bijvoorbeeld zo maar architectonisch bovenuit. We keuvelden - al wachtend naast de strak op op de kade tegenover de klaarliggende veerboot opgelijnde Volvo - uiterst gemoedelijk met mede rallyrijders en langslopende internationale passagiers van het even verderop afgemeerde Hurtigruten cruiseschip. Strak 15.15 uur gingen we met prachtig weer het zeegat uit richting volle zee. Na een half uur klotsen plots de onverstaanbare kapitein: iets met “problemen” en “de motor” en “keren om”. Het bijbehorende vrij vertaalde verhaal was dat er wel eens een meterslange lijn/kabel van een zalmvisser in de schroef kon zitten…Enfin: boot gedraaid en wij weer terug naar Bodø. Daar aangekomen alles + iedereen van de boot af en weer keurig opgesteld op de kade. Inmiddels was het 17.00 uur, donker/koud/sneeuwachtig en waren we weer terug bij af. Letterlijk. Maar ook de Noren kennen het geheim van “floep-floep” oftewel “høp-høp”. Ene boot leeg, hup aan de kant, hup direct duikers met lampen het water in, hup niet getreuzeld direct een andere boot klaarleggen en hup onmiddellijk volladen die boot. Oftewel om 18.00 uur voeren we nogmaals - maar nu in een soort storm en in het stikduister - uit naar de Lofoten. Stella polaris - prachtig te zien vanaf het achterdek - wees ons hoog boven de Grote Beer de weg, dat wel.. Op de Lofoten (inmiddels 22.30..) meer stikduister, meer wind en meer sneeuw. Toen nog 1,5 uur over een onnavolgbare weg naar onze hut en eenmaal aangekomen zette kok Arends keurig om 23.55 de zalmhap op tafel. De dis en het gesprek aan de dis waren opvallend kort: we lagen er helemaal af en vóór het toetje in ons nest. Daargelegen bedachten we ons - zoals ome Jaap al wist: “De kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is”!!Read more