Fågelsjö

Vrienden van Gulo Gulo - dag 3 Er zijn van die dagen dat dingen, mensen en hun talenten geheel onverwachts samen komen op een - zeker voor die samenkomst - onvermoede plek. Zo’n dag was het vandaag. Ga maar na. Zo maar ergens boven Karlstad te midden van het inmiddels niet alleen behoorlijk winterse maar ook steeds onmetelijker Zweedse landschap kwam namelijk het volgende samen:
1) enerzijds onze rode - om hulp bij de banden wissel vragende - beperkt geëquipeerde Volvo en anderzijds de volledig professioneel daartoe uitgeruste garage van de Firma/Familie Dijkstal (als garagist onlangs vanuit Leersum naar Zweden geëmigreerd inclusief de brug waar de rode Volvo in Leersum nog op heeft gestaan);
2) enerzijds onze lege handen (we ontdekten ‘s ochtends in de reusachtige geheel verlaten Coop supermarkt dat in Zweedse supermarkten geen druppel alcohol en geen enkel struikje bloemen wordt verkocht..) en anderzijds de geweldig hartelijke ontvangst met koffie, zelfgebakken taart, lunch met hotdogs, sandwiches en gluhwein van de Firma Dijkstal (Suzanne!);
3) enerzijds ons (mijn!!) krampachtig gestuntel om nog iets van een bijdrage aan de banden wissel te leveren en anderzijds de Firma Dijkstal (Guido!) die - voor wij ook maar iets hadden bewogen - eigenhandig eerst (floep) de Volvo op de brug omhoog had, vervolgens (floep floep) de banden eraf had gehaald, daarna (alweer floep) nieuwe spijkers in de banden had bijgedraaid, toen (nog maar weer een floep) de spijkerbanden er weer op had gedaan, dan nog even (floeperdefloep) de wielbouten had aangedraaid en tenslotte (of je nog FLOEP lust) de Volvo weer op z’n nieuwe banden had laten landen. Hele operatie solo door garagist/illusionist Guido Dijkstal alias Håns Kløk uitgevoerd in net geen 23 minuten…….Wij stonden er bij, we keken ernaar en maakten een hele diepe buiging voor de firma familie Dijkstal: hulde en alle mogelijk dank voor de fantastische hulp en ontvangst!! Toen moest het weer door.
Op onze spijkerbanden door over sneeuw en ijs via Musefall naar Mora. Mora is een mooi en chique stadje waanzinnig gelegen tussen twee of drie meren (die Zweden kijken niet op een meer meer of een meer minder) waar - zeker voor Zweedse begrippen - sprake was van massa annex groepshysterie. Er liepen meerdere mensen, er stonden meerdere auto’s geparkeerd en door het stadje stond zelfs een heuse file van 184 meter (de enige in Zweden vandaag!) Waarom? Marc vroeg zich hardop af of al die mensen voor de bitterballen waren gekomen (vonden Jorg en ik - het schept een band zo’n rally en je bent na weer zo’n hele dag in de auto wel toe aan een verzetje - best grappig) maar Mora is de stad van de Vastaloppet, de beroemde “Elfstedentocht” voor langlaufers: 200 kilometer vreselijk afzien en dat willen alle Zweden meemaken. Enfin, na weer eindeloze wegen door eindeloze landschappen en een duivels laatste stukje ijschuiven inclusief drift over een B/C-weg, een prima muisje van Jorg en een muis in de prullenbak nu weer heerlijk onder de wol in een geheel verlaten hostel. Verlaten is het trouwens -behalve dan in Mora - overal. Of zoals de Zweden hier zeggen: “ dit is niet het einde van de wereld, maar je kan het wel vanaf hier zien”!!Okumaya devam et