Porcupine Falls

’S nachts horen we de coyotes blaffen, ze huilen even en scheiden uit met een blaffend geluid. Tegen zonsopgang rond 6,25u was ik wakker, stil uit bed en aangekleed genoot ik van de frisse morgen, -5°. Op de ene berg hoorde ik de coyotes, op de andere berg het geluid van de botsende geweien van de rivaliserende Elken. In de schemering kon ik ze niet zien maar horen des te meer.
Om 9,30u samen met gasten Marc en Leo de 4x4 in en op weg naar Porcupine Falls. Onderweg naar wildlife speuren en we zagen een mooie vos en een moose, ze gingen echter de bossen in en dan zagen we ze niet meer terug.
Porcupine Falls is vrij onbekend, op de weg staat de afslag niet aangegeven. Gelukkig had Jef een juiste uitleg gegeven en we reden, allé de Marc, meteen juist. Vanop de parking zagen we een smal pad naar beneden. We volgden dat maar na een tiental meters draaide ik terug, te gevaarlijk. De mannen gingen verder maar het pad eindigde op een rotswand. Onverrichter zake keerden ze terug. Marc vond even later een breder pad met wegwijzer, we namen dit en in het naar beneden gaan werd het smaller en rotsiger maar het was wel juist. De afdaling nam 20’ in beslag, iedereen behalve Dirk heeft wel even op zijn derrière gezeten zo steil was het, met losliggende rotsen. Beneden echter was het de moeite waard, 2 falls een grote en een kleine die rechtstreeks uit de rotsen kwam. Onderaan een diepe poel die in het zonlicht emerald groen was. Na de vele foto’s en alle hoekjes verkend te hebben begonnen we aan de weg terug die we toch op 25’ aflegden. We denken een 100m gedaald en daarna geklommen te hebben maar op een hoogte van 10.000ft is dat letterlijk adembenemend.
Agnes had een grote koelbox met picknick mee gegeven dus we konden een uurtje rusten en eten.
Een aantal mijl verder lag Medicine Wheel, een heilige plaats voor de Indianen. Vanop de parking moesten we nog een langzame klim maken van 2, km gelukkig in gemakkelijke omstandigheden. Rond Medicine Wheel zijn nu palen met draad gespannen ter bescherming. Ze zijn behangen met kruiden bundels, amuletten, vlaggetjes e.d. Je mag uiteraard niets meenemen als souvenir bv. Een wandeling terug met mooie uitzichten vermits we op de kam van de berg wandelen. Terug via Lovell en Greybull met vrij eentonig uitzicht, na Greybull werd het mooier. In Shell bij dirty Annie een koffie gaan drinken en in Shell Lodge een biertje bij Lizzie. Een biertje omdat dat de enge drank is die niet in een glas geschonken wordt, zelf het flesje openen is de enige manier om een hygiënisch drankje te hebben. Shell Lodge is 100 jaar oud en het stof dat er ligt ook! Lizzie loopt altijd in een pyjama die de 5 laatste jaren geen water heeft gezien. Lizzie zelf heeft een beroerte gehad en dat merk je aan haar spraak en manier van gaan, zij lijkt constant dronken. Toch is ze helder van geest want ze herkende Marc en Leo van enkele dagen geleden en was blij ze terug te zien. Spijtig genoeg zat ik in de vuurlinie van haar speekselvloed en regelmatig kreeg ik kleine blokjes van wit plakkerig spul tegen mijn shirt en op mijn armen. De trui heb ik in de was gedaan en zo vlug ik in de cabin was heb ik mij grondig gewassen!
Vanaf Shell naar Snow Shoe Lodge kennen we de weg en nu hadden we ook tijd en genoeg zonlicht om foto’s te nemen. In Snow Shoe stond het eten klaar en na het opfrissen gingen we samen met 9 mensen aan tafel waar de verhalen uitgewisseld werden zodat het al gauw laat genoeg was om ons bed optie zoeken.Read more