Town of Dennis

Winthorp staat vol met Lime groene fietsen, Lime Bikes. Ze staat overal en nergens in het dorpje. En hoewel het dorp zelf de indruk wekt de afgelopen 10 jaar te hebben stilgestaan, hebben ze we de modernste vorm van deel-economie in huis. Je loop met je Iphone naar een willekeurige fiets. Scant ‘m en het slot klikt open met een muziekje. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming doe je hem weer op slot, fiets maakt een muziekje en je bent weer afgemeld.
Ben je je fiets kwijt, dan zoek je via de app naar een andere Limebike die ergens op een hoek van de straat staat.

De ochtend fietsen we het dorp door op zoek naar Adriana’s coffee-shop voor ons ontbijt. Het weer laat te wensen over. Het is bloedheet, zeer benauwd en totaal spontaan valt er af en een bak water uit te lucht.

We lunchen bij Hi Tide. Da’s nou typisch zo’n dorpsrestaurant dat je alleen nog in de States vindt. Binnen is alles oud, een paar gekleurde vetplanten in de vensterbank, een lange bar met krukken met zittingen van donkergroen skai die uitkijken op een lange keuken met bakplaten, grill, frituur en pannen. Achter de stoof staat een graatmagere opa met een versleten kokskombuis dat 4 maten te groot is. Op zijn hoofd een blauwwit geruit mutjes. Hij is denk ik een jaar of 70. Oma bedient, met de leesbril op het puntje van haar neus. “what would you like, honey” vraagt ze Robbie lief. De menukaart is ellelang. En als je dan uiteindelijk de keus hebt gemaakt blijken er ook nog eens eindeloze keuzes in side-dishes, broodsoorten, boorbehandelmethoden, sausjes, mosterd, mayonaise. Aan de rand van een bar staat een man van in de 60 wezenloos vooruit te staren tot hij weer een net verlaten tafel ziet die hij kan afruimen. Netjes gooit hij de disposables in de prullenbak en de borden in een grote grijze afwasbak. Hij maakt met een wit nat doekje het tafeltje schoon. Hij zweet als een otter. Vervolgens pakt hij het tafeldoekjes, veegt zijn gezicht er mee af, kikt vervolgens rond of niemand het ziet en haalt het doekje langs zijn witte buik en bezwete oksels.
Nu wordt het spannend....wat gaat hij vervolgens met het doekje doen.....gelukkig, die gaat in een grote waszak onder de afruimtafel.

Als we ’s middags in de plaatselijke Ice-Cream Parlor zitten, ontspint zich een spannend tafereel naast ons.

Er zitten aan een klein rond tafeltje 3 mensen. Een zwarte man van in de 50 met poloshirt en kakikleurige nette broek. Naast hem zit een witte man met zwarte telenka broek, wit overhemd, armen gekruist boven zijn buik met een iets te dik en rood hoofd. Ze interviewen een meisje van in de 20. Roze strengen in haar haar, grijs strak t-shirtje aan, neusringetje en legging met oude gympen aan. De zwarte man stelt vragen, de witte man observeert. We kunnen de vragen van de zwarte man niet horen, maar wel de antwoorden van het meisje: “hij werd geregeld dronken, maar niet zo vaak”, “Ik sprak hem af en toe, maar ook niet zo vaak” “hij had veel vrienden in de buurt, z’n beste vriend woont in het dorp” “ik weet niet waar hij is, ergens in Las Vegas” “Ik vind dit gesprek best een beetje eng”....enzovoort.
Teksten die onze fantasie prikkelde.....hebben we te maken met twee rechercheurs (ze voldeden uiterlijk aan alle vooroordelen), is er een moord gepleegd (het dorpje zou het goed doen in een crime over een spannend familiegeheim)............

Jeff en Evie hebben de mooi Audi Quatro netjes gebracht bij ons Hotel. Nog wat wetenswaardigheden uitgewisseld en na een lange langzame autorit zijn we nu beland in Cape Cod, West Dennis. In de plaatselijk vreetschuur lekker gefrituurde vis gegeten en nu zien dat we onze kamer koel krijgen.Read more