Đỉnh Phan Xi Phăng

Na een gezellige avond in restaurant Yummy waarin Maxim en ik Karin en Lisa hebben geleerd te Rikken besluiten we maar eens goed uit te slapen. Dat was ook wel nodig na een nacht in de bus. We zitten in een knus bungalowtje dat lekker omringd is door de natuur, maar toch nog vlakbij het stadje is. Ik heb zin in iets broodachtigs en wil een fijnere brommer, dus we gaan op zoek naar een andere brommerverhuur en de bakker in een heus doolhof aan steegjes waar Google maps van weinig nut is. We vinden maar één van de drie verhuren die daar in dat doolhof zou moeten zitten en die heeft ook geen handbak. Bij de koffietent weten ze echter contact te leggen met een andere verhuur die er wel een heeft. Daar kan ik morgenochtend wel even langsgaan.

Om half twee ontmoeten we Maxim en Lisa weer bij "Sapa Station" in het luxe Hotel de la Coupule, het vertrekpunt van de eerste funiculair (een trein met een kabel, zodat die steile hellingen op kan) die ons naar het vertrekpunt van de echte kabelbaan brengt. Geinig ritje met al best wel gave uitzichten, maar niks vergeleken met wat ons te wachten staat, blijkt later. We worden bij het kabelbaanstation flink omgeleid door de wegwijsbordjes die zelf de weg wijs zijn. Daarbij komen we wederom door zo'n vreemd Instagram-parkje waar ze in Vietnam zo dol op zijn. Allemaal onderdeel van "Sun world Fansipan legend" zoals het funiculair-parkje-kabelbaan-tempel-nogeenfuniculair-bergtop complex heet, allemaal betaald door vastgoedontwikkelaar Sun Group.

Bij de ingang van het station hebben we een mooi uitzicht op waar de kabelbaan heen gaat: de wolken. Met de zon die hier en daar doorbreekt en de kabels die tussen de bergen in de wolken verdwijnen is het net alsof we op het punt staan naar de hemel op te rijzen. We hebben de kar bijna voor onszelf, we hoeven deze alleen te delen met een Franse familie met kauwgomkauwende koters die constant zitten te kibbelen. Enfin, we worden om de zoveel tijd weer verrast met een spectaculair nieuw uitzicht, beginnend bij een weidse blik op het dal, en dan steeds stijlere en misterieuzere valleien die kronkelend de berg op klimmen. De magische sfeer wordt versterkt door de vlagen wolken die hier en daar rondhangen en waar we op een gegeven moment zelf ook in verdwijnen.

Boven aangekomen na onze rit in de langste en hoogste driekabelige-kabelbaan ter wereld, hebben we de keus nog een funiculairtje te nemen, maar die is vrij prijzig en als we de trap kiezen, komen we ook nog langs een 8 meter hoge Boeddha en een volledig Boeddhistisch klooster dat door Sun Group, geheel volgens de 14e eeuwse stijl van de Trần dynastie, bovenop de berg is gebouwd. Het voelt een beetje absurd, zeker gecombineerd met de rustige instrumentale muziek die overal op verborgen speakers wordt afgespeeld en af en toe wordt onderbroken door aankondigingen over hoe fantastisch de prestaties van Sun Group wel niet zijn, maar het ziet er alsnog mooi uit en de uitzichten worden werkelijk om iedere hoek nóg fantastischer dan daarvoor.

Een paar honderd traptreden beklimmen op drieduizend meter hoogte, brengt je gauw buiten adem. Karin klaagt niet, ondanks haar bloedarmoede en Maxim compenseert daarvoor door op humoristische wijze te mopperen dat hij zowat dood neervalt en hij toch niet voor niks is gestopt met roken. Desondanks redden we het alle vier tot de top op 3.147 meter (4 meter hoger dan honderd jaar geleden, maar ze zijn vergeten de bordjes aan te passen). Het is de hoogste berg van het Zuidoost-Aziatische schiereiland (Laos, Viëtnam en Cambodia) en heeft daarmee de nickname "The Roof of Indochina" verdient. Het voelt eerder alsof het boven het dak van de wereld uitsteekt, neerkijkend op het wolkendek met daartussendoor af en toe glimpsen van bergen en valleien in de diepte.

Met stomheid geslagen door de uitzichten die we net hebben mogen aanschouwen dalen we weer af. We gaan door naar een luxe (maar nog steeds spotgoedkoop naar Nederlandse standaarden) restaurant waar ik Maxim en Lisa op een verkaardagsdiner trakteer. We krijgen hier ook de mogelijkheid om de beroemde zwarte Hmong kip te proeven die volgens de Vietnamese Wikipedia "de lekkerste smaak onder de hedendaagse kippenrassen in Vietnam" heeft. Zelfs het vlees en de botten van deze kip zijn grijs en omhult met zwarte vliezen. Het smaakt inderdaad goed. We maken de avond af met wederom een potje Rikken bij Yummy, waarna Karin en ik afscheid nemen van Maxim en Lisa. Zij gaan de volgende dag terug naar Hanoi en later deze week gaat Lisa door naar Australië en Maxim naar Nederland. Ik zou bijna jaloers op haar worden, maar dam herinner ik me dat ik over twee weken in Japan zit.Read more