Zoeken resetten
Op zoek naar de bijeneter
  • Wendela Waller
apr. – mei 2024

Op zoek naar de bijeneter

Een 12-daags avontuur van Wendela Meer informatie
VolgenOverzichtKalenderDelenDelenBucketlist
Nieuwste eerst
  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Iets relaxter is ook wel eens fijn

    26 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 20 °C

    De rit van vandaag was niet zo spannend. Daar was ik wel aan toe, want de zadelpijn is momenteel op z'n ergst en van die heftige hobbelige keienpaden kon ik nu echt even niet meer verdragen.

    Na vertrek uit het appartement in Fabara was mijn eerste doel: ontbijt en pleisters halen. Een van de blaren op mijn hielen is namelijk totaal uit de hand gelopen en daar moet dus wat verstandigs op geplakt worden. Ik slaagde al snel bij de inimini supermarkt Proxim Novedades Fabara, dat een langere naam heeft dan het aantal vierkante meter oppervlak. Daar scoorde ik naast pleisters ook een banaan, twee yoghurtjes, een croissant, een zakje snootjes en een flesje water om de bidon mee te vullen. Met mijn buit fietste ik naar het kerkpleintje iets verderop, om daar in de zon te kunnen ontbijten.

    Daarna hoefde ik nog geen 40 kilometer af te leggen, grotendeels over asfalt. Ik heb onderweg lekker naar mijn luisterboek geluisterd, voor zover het verstaanbaar was met die harde wind af en toe. Ik nam ook wat pauzes om het zitvlak iets van rust te gunnen of mezelf dan weer in te smeren, want de zon was verraderlijk vandaag, en hoorde dan regelmatig "hoep-hoep-hoep" ergens vandaan komen. Even heb ik ook met mijn camera staan zoeken naar de bron van het geluid maar helaas, de hop hield zich verstopt. Verder zag nog een roofvogel van dichtbij met een mooie tekening op de onderkant en mijn eerste ingeving was: rode wouw?

    Ik begin trouwens een kleurtje op mijn armen en benen te kweken. Fijn, want er schijnt slecht weer op komst te zijn... Jammer 👎🏻

    Zie hier een samenvatting van de rit van vandaag: https://youtu.be/fkJczG1jyNk?si=XimS0_8vjB2qvTgT    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    De plastic bloemetjes op tafel maken het helemaal af
    Culinaire hoogstandjes hier

    Exotisch lunchen

    26 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 21 °C

    Haha, waar ben ik nou weer beland! Dit is de reden waarom ik reisverslagen schrijf. Want dit soort ervaringen móet ik gewoon delen.

    Ik moest nog ergens lunchen vandaag, en nu zit ik dus in een soort kantine van een failliete sportclub. Zo lijkt het althans. Maar als het de eetzaal van een aangrenzend bejaardentehuis bleek te zijn was ik ook niet verbaasd geweest. Er zijn hier namelijk alleen maar bejaarden, allemaal mannen, die in groepjes aan tafels luidruchtig zitten te klaverjassen (met enkele toeschouwers er omheen, leunend op hun wandelstok). Echt, jullie moeten me geloven, er zijn hier alléén maar kalende of grijze hoofden aanwezig, met brillen op met jampotglazen, ik zie zelfs zo'n montuur als in de film 'Up', en ik zie gehoorapparaten, beige spencers over geblokte overhempjes met dikke buiken erin, allemaal druk bezig met kaartspelen. Er is hier één andere vrouw in deze ruimte - de barvrouw, die overigens uitstekend Engels spreekt. Maar ook het meubilair ademt bejaardentehuis. Op de televisie boven de bar na, die schalt dan weer onbeduidende Spaanse praatprogramma's en reclameblokken de ruimte in. En dat doet dan toch weer een beetje op een sportkantine lijken.

    Ik ben zeer benieuwd naar de lunch, verwacht bijna gekookte worteltjes en erwtjes met aardappelpuree, maar volgens Google is dit dus the best restaurant in town. Desondanks zijn mijn verwachtingen laaggespannen want het restaurant bij het hotel waar ik al ben ingecheckt, evenals de kebaptent waar ik langs liep, het grillrestaurant, de voetbalpub en de tapastent zagen er allemaal ook niet bepaald uit als veel soeps. En als het daarmee moet concurreren...

    Gisteren heb ik de fout gemaakt om voor een pizza te gaan. Veel erger dan die ervaring kan deze toch niet worden. Het stadje waar ik eigenlijk had willen lunchen was volledig uitgestorven, het leek wel een spookstadje, helemaal verlaten. Daarom was ik gestopt bij een camping waar ook een restaurant bij was. In dat deprimerende restaurant met plastic meubilair zat een drietal dikbuikige, lelijke, vieze oude mannen, elk aan een ander tafeltje, die waarschijnlijk al vanaf die ochtend aan het bier zaten. Af en toe schreeuwde de één iets naar de ander, een tafeltje verderop. Alcohol schijnt het gehoor ook wat te verdoven. Dus ik koos voor een tafeltje buiten. Helaas kwam er daar ook zo één zitten, veruit de oudste, lelijkste en meest dronken van het stel. Een Brit van in de 70 schat ik, die zeer luidruchtig met zijn vriendin thuis ging zitten bellen. De telefoon stond op speakermodus dus ik kon van het hele telefoongesprek meegenieten. En het gesprek maakte al gauw duidelijk dat deze man een totaal zinloos en leeg bestaan leidde. Klinkt onaardig misschien, maar het bleek werkelijk uit alles wat hij zei tegen zijn vriendin (en dwars door het telefoongesprek tegen mij, toen ik langs kwam lopen om nog iets van mijn fiets te halen). Ik zal er verder niet over uitweiden, dat duurt te lang, maar daar heb ik dus een hele gore pizza gegeten die geserveerd werd door een man die óók sterk naar alcohol rook. Het duurde eindeloos voor de lauwe flap werd geserveerd, en ik heb 'm in razendsnel tempo naar binnen gewerkt om daarna weer gauw weg te gaan. Goddank geen voedselvergiftiging aan over gehouden.🫠

    Maar anyway, door daarna opnieuw het avondeten over te slaan en vanochtend ook geen continental breakfast met vers fruit tot mijn beschikking te hebben, zijn de cravings voor groenten waanzinnig. Dus ik bestel nu de salade van het huis en de paddenstoelenkroketten die tussen de tapas op de menukaart staan. En een heerlijk glas bier erbij, zodat ik niet uit de toon val bij de rest van de gasten hier.    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Opnieuw de plannen aanpassen

    27 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 18 °C

    Vanochtend fietste ik weg uit Mequinenza en het meest wonderbaarlijke gebeurde: ik had een keer WIND MEE, halleluja.

    Oorspronkelijk zou ik vandaag weer een tocht van zo'n 70 kilometer richting het noorden ondernemen, maar dat plan was sinds een paar uur gewijzigd. En dat ik nu, weliswaar met beduidend meer kleding aan op de fiets zat, onder een bewolkte hemel (waar zelfs nog wat spatjes uit vielen) en een duwtje van de wind in mijn rug kreeg, maakte dat ik een enorme drive voelde om snel op bestemming te raken.

    Het weer zou gaan omslaan en dat hield me al een tijdje bezig. Het zou niet alleen hard gaan regenen maar ook gaan onweren, en ik had eigenlijk weinig zin om bliksemafleider te spelen in een Spaanse woestijn. Dus terwijl ik vannacht wakker lag van een snurkende gast in dat gehorige hotel, heb in mijn plannen voor de komende twee dagen helemaal omgegooid.

    Het dichtstbijzijnde treinstation zat op 50 kilometer afstand, die optie om vals te spelen verviel dus. Maar ik kon natuurlijk wel weer opnieuw de route herplannen, en zoveel mogelijk asfalt kiezen. Verder vormde het hotel waar ik had geboekt een probleem. Dat lag namelijk 70 kilometer verderop, en of ik nou zou lunchen onderweg of niet, dáár hing een donderwolk en daar zou ik zonder twijfel onder terecht gaan komen. Ik checkte Booking op beschikbare hotels dichterbij, en verdomd! Eentje die ik eerder had willen boeken, maar toen nog vol zat op deze datum, was ineens beschikbaar nu! Dit hotel zat op 50 kilometer afstand, en het leek erop als ik dit voor de wolk uit zou kunnen halen mits ik vroeg zou vertrekken. Bovendien was deze ook nog vlakbij het beoogde bijeneternestelgebied! Ik boekte 'm meteen en annuleerde de ander.

    Ik nam wel een gok. Als ik vroeg zou vertrekken, zo min mogelijk pauzes zou nemen en als de wind voordelig zou meewaaien zodat ik voor de wolk uit zou blijven fietsen, dan zou ik inderdaad wellicht voor die monsterstorm bij het volgende hotel arriveren. Ik besloot niet te zullen ontbijten bij het hotel (was toch niet inbegrepen) dus zonder koffie op pad te gaan (extra zielig voor mij na zo'n slechte nacht) en ik moest hopen dat er een supermarktje zou zijn voor calorierijk snelvoer om al fietsend naar binnen te werken. En dan gaaaaan!! En oja, ook moest ik het unieke natuurgebied Aiguabarreig overslaan. Dit lag op mijn route, slechts 2 kilometer van Mequinenza. Volgens het internet stikt het in dit beschermd gebied voor vogels van de leuke vogies (dus) waaronder bijeneters. Maar ik had mijn zinnen gezet op een droge overtocht dus jammer maar helaas. Ik fietste door.

    Ik heb trouwens wel heel wat gehoord en zien vliegen, maar ben inderdaad niet gestopt. Of nou ja, één keertje toch wel, om gauw met mijn telefoon bewijs vast te leggen dat bijeneters hier dus inderdaad heel veel voorkomen. Ik zag er twee op een elektriciteitsdraad zitten, stopte, klikte en reed weer door.

    Ik heb het bijjjjjna droog gehaald! Op ongeveer een kwartiertje voor mijn eindbestemming begon het opnieuw te spetteren. En toen ik vervolgens mijn regenjas pakte heb ik ook maar even toegegeven aan de regen. Ik stond namelijk net op een hele bijzondere plek (daarover later meer). Gelukkig bleef het onweer uit en stelde het buitje eigenlijk ook heel weinig voor. Dus kon ik daar rustig nog wat fotootjes schieten zonder echt zeiknat te worden (of te worden geëlektrocuteerd).    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    Nachtegalen zingen dus zo keihard als dat het eruit ziet. Ze schreeuwen echt, stelletje hooligans

    Tussen Chalamera en Alcolea de Cinca

    27 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 18 °C

    Hier moest het zijn. Althans, ergens hier... Want "langs de weg tussen Chalamera en Alcolea de Cinca, ter hoogte van de visvijvers in het rivierdal", zagen de mannen van de vogelwerkgroep van het IVN Veldhoven-Eindhoven-Vessem in juni 2016 onder andere "een mooie scharrelaar en heel veel bijeneters die hier broeden." Zij wisten precies waar ze moesten zijn omdat de vogelwerkgroep eind mei 2014 dezelfde excursie deed. Toen werd deze "topplek" als volgt omschreven: "Via Chalamera vervolgen we onze route naar het noorden naar Alcolea de Cinca. Aan de rivierzijde liggen na enkele kilometers visvijvers en daarbij kleiwanden met broedende bijeneters en huis- en rotsmussen. We willen hier lunchen, als we daar tenminste aan toe komen. De bijeneters stralen alle kleuren uit, ertussen rotsmus en zwarte spreeuw. In de lucht een aasgier met geeloranje kop. De rotswand aan de andere kant van de weg blijkt het leefgebied te zijn van 2 paar alpengierzwaluwen, een paar roodstuitzwaluwen en de zwarte tapuit, allemaal bijzondere soorten."

    Toen ik dit thuis allemaal gevonden had en op zoek was gegaan naar een hotel in de buurt, kon ik in de wijde omgeving niets beschikbaars vinden. Pas 20 kilometer verderop was de dichtstbijzijnde slaapplek te boeken, bij hotel/hostel/restaurant/pub/bar El Rincón de Toño in Pomar de Cinca. Ik had daar weinig fiducie in, en bovendien was het eigenlijk te ver weg van deze kansrijke vogelspotplek, maar iets was beter dan niets. Dus ik boekte en nam me voor om er dan maar het beste van te maken.

    Dat was dus het hotel dat ik een paar uur geleden weer annuleerde.

    En dit was ook de plek waar het begon te spetteren. Helaas was er nu geen enkel interessant beest (op een luidruchtige nachtegaal na) te bekennen. Ook heb ik die visvijvers nergens gezien, het binnenland van Spanje is één grote woestijn dus ik weet echt niet wat de mannen bedoelen. Maar wel was het hier ongelofelijk mooi. Check die prachtige regenboogband in die rotspartij! Die was over de gehele lengte, misschien wel een kilometer lang, zichtbaar. Zo cool!

    En ik ben dus extra blij dat ik een hotel heb gevonden op slechts een kwartier fietsafstand hier vandaan. Dat maakt het veel gemakkelijker om morgenochtend hier terug te keren. En wie weet schijnt het opkomende zonnetje dan wel weer... Zou het?    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    cirlgorsbonte vliegenvanger

    Geen haast

    28 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 14 °C

    Eígenlijk... Eigenlijk had ik vandaag voor dag en dauw op moeten staan. Immers, echte toegewijde vogelaars staan om 4 uur 's-ochtends naast hun bed om nog ver voor zonsopkomst te vertrekken, zodat ze tijd hebben om precies de juiste plek te vinden, te installeren en ready for action te zijn, met de vinger op de afdrukknop van de camera, als de beesten bij de eerste zonnestralen ook uit hun nest komen. En pas als ze tijdens het gouden uur geslaagd zijn, gunnen echte vogelaars zichzelf ontbijt, brunch of lunch.

    Niet ik, niks van dit alles op deze zondagmorgen. Ik wilde mezelf niet gek maken of verder vermoeien, ik ben immers op vakantie. Daarom had ik de wekker om 8 uur gezet. Vanaf dan zou ontbijt geserveerd worden. En verder had ik er ook wel vertrouwen in dat het me ging lukken vandaag. De bijeneter was hier, ik had 'm gisterenmiddag zelfs nog gezien toen ik dit dorpje binnen kwam rijden. Weliswaar op een elektriciteitsdraad, maar toch. Ik was op de juiste plek, althans, zeer dichtbij. Dus vandaag zou het gewoon gaan lukken, nam ik mezelf voor, zonder stress. Ik had in principe ook de hele dag de tijd trouwens, en het zou, in tegenstelling tot die eerdere horrorvoorspellingen, ook lekker zonnig worden vandaag. Dus ik voelde geen haast.

    De dame van het hotel die mij een ontbijtje serveerde, voelde overigens ook weinig haast. Het was lang wachten tot er twee gebakken eitjes voor mijn neus stonden. Maar het was lekker, net als de koffie en versgeperste sinaasappelsap. En ik had nog steeds geen hasst.

    Rond een uur of 10 fietste ik weg. Ik startte mijn zoektocht aan de oever van de rivier de Cinca, na de brug direct links. Ik wilde daar eerst de uiterwaarden gaan ontdekken, voordat ik zou terugkeren naar de weg-tussen-Chalamera-en-Alcolea-de-Cinca. Ik kwam terecht op een prachtig, lang maar doodlopend pad. Het liep een heel eind langs de rivier en ik moest talloze keren afstappen om foto's te nemen, kledingstukken uit te trekken (het werd al gauw te warm voor lange mouwen) of mijn fiets over omgevallen boomstammen heen te tillen. Ik zag er een purperreiger en allerlei klein grut dat ik thuis moet opzoeken, maar geen bijeneters. Omdat het dood bleek te lopen moest ik dus weer helemaal terug. En ik heb er één muggenbult opgelopen. Maar dat waren de 3 nadelen van dit pad. Het was er wèl heel mooi. Op sommige plekken stonden hele velden klaproosjes, zo gezellig!

    Toen ik inderdaad niet meer verder kon fietsen (of zelfs lopen) omdat het pad echt volledig overgroeid was, draaide ik om. Terug naar de hoofdweg! Eigenlijk precies rond lunchtijd kwam ik aan in Alcolea de Cinca. Daar moest ik sowieso zijn, aangezien alles in het dorpje van hotel Casa Santos op zondag gesloten was. En na lunch en boodschapjes moest ik bovendien precies hier starten aan de weg richting Chalamera. Dat dat pas in de middag zou zijn vond ik eigenlijk helemaal prima. No rush.    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    1

    Ork ork ork, lunchen doe ik naast een...

    28 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 17 °C

    ...nou ja, naast m'n fiets technically, maar hier op het kerkplein keek ook een ooievaar (in het Engels: stork - sorry, vond ik grappig) op mij neer terwijl ik mijn lunch zat te eten. Zoom in op één van de foto's van de kerk, en zie daar, op het kruis boven de voordeur, het beest zitten. Of kijk naar de toren, en zie dan op iedere hoek ongeveer nesten en nog meer ooievaars. Sommigen zaten duidelijk te broeden, anderen waren nog in de fase van elkaar klepperend het hof maken. Ik ben na de lunch ook nog een rondje om de kerk gefietst, en zag op de andere kant nóg meer nesten. Ik denk dat er wel 8 paren op nestelden...! Wat een vrome beesten joh!

    Overigens worden ooievaars beschouwd als geluksbrengers, en het internet zegt dat men vroeger dacht dat het huis waarop een ooievaar zijn nest bouwt, was gezegend. Nou, gelovigen die deze kerk bezoeken kunnen de zegeningen tellen, so to say.

    🤓

    Het was trouwens een ontzettend fijne lunch. Echt een feest om op een terras in de zon, een grote bak tomaten met avocado en burrata, zwemmend in geurige olijfolie, balsamicoazijn en kruiden, naar binnen te werken. En dan met uitzicht op die gekke beesten. Fantastisch. Het enige dat ontbrak was Matthijs, dus hem heb ik nog even gebeld. Daarna was ik volledig opgeladen en klaar om mijn missie weer op te pakken. Bijeneters, here I come!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    1

    MISSION ACCOMPLISHED

    28 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 20 °C

    Waarom ik vanmiddag zo absurd blij naar het hotel terugfietste? Omdat het is gelukt, mijn missie is geslaagd, ik heb ze op de foto! Ik heb er wel verbrande schouders aan overgehouden maar het was het helemaal waard. Wat een prachtige beestjes. ❤️Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Een schril contrast met gisteren

    29 april 2024, Spanje ⋅ 🌫 15 °C

    Daar zit ik dan. Naast de kast waar mijn natte kleding hangt, met een föhn om de enige lange broek die ik bij me heb te drogen. Hierna zijn mijn schoenen aan de beurt . Veel groter kan het contrast met gisteren niet worden.

    Ik heb een troosteloze dag achter de rug. Het begon al meteen vanochtend toen ik wilde ontbijten voor het uitchecken, maar een leeg en donker restaurant aantrof bij Casa Santos. Ze serveerden geen ontbijt op de maandagochtend kennelijk.

    Nou, dan vind ik wel een restaurantje of barretje of bakkerij of iets dergelijks in de buurt, dacht ik vol goede moed. Die tent waar ik gister zo'n heerlijke bak groenten had geluncht was misschien wel open? Met een fruitsapje... Ik zat me er al helemaal op te verheugen.

    Dom natuurlijk. "Manage your expectations," hoor ik mijn moeder zeggen.

    De enige eettent in de wijde omgeving die volgens Google open was, met de klinkende naam El Mirador, bleek een soort truckersrestaurant. Maar dan niet voor vrachtwagenchauffeurs, maar voor varkenshouders of fabriekswerkers uit de omgeving of weet ik veel wat voor lui: het zat er in elk geval helemaal vol met luidruchtige mannen waarvan ik me afvroeg waarom ze hier zaten te dineren niet aan het werk waren. Het was alsof ik een andere wereld èn een andere tijdszone binnenwandelde. Op mijn horloge was het namelijk 9:30 uur, en al die mannen zaten aan grote borden met karbonades met aardappels, hele flessen wijn en glazen bier. Gatver, ik moest er niet aan denken op dit tijdstip (eigenlijk sowieso niet). Net als in Mequinenza was ik de enige aanwezige vrouw in het etablissement, samen met de barvrouw (en even later zag ik een glimps van nog een vrouw in de keuken). En iedereen staarde me aan. Zeker toen ik de kaart had bekeken, geconstateerd had dat ik toch echt niet gelukkig zou worden van een aardappeltortilla bij mijn koffie, en voorzichtig aan het barmeisje had gevraagd of ze misschien niet iets van yoghurt met fruit hadden. Een doe-het-zelf pakket was wat ik kreeg (zie foto), en dus een heleboel verbijsterde blikken dus waarom iemand in hemelsnaam dit zou bestellen.

    Toen ik even later weer buiten stond bleek het te zijn gaan regenen. Onder een boom heb ik mijn jas over mijn tas aangetrokken, want ik was zo dom (SUPERDOMMMMM WENNNNN!!!) om de raincover van mijn rugtas thuis te laten. Ik was echt te optimistisch over het weer geweest. Maar terwijl ik daar mezelf stond te vervloeken ging het intussen alleen maar harder regenen. Ik kon natuurlijk niet eindeloos onder die boom blijven staan, op een gegeven moment moest ik er toch aan geloven. Ik zou nat worden en dat was dat. Dus ik ging.

    De weg was druk, nat en saai. En nergens zat een bakkertje waar ik misschien even zou kunnen zitten en opwarmen met nog een koffie. In de iets grotere stad Fraga fietste ik langs een Lidl. Daar heb ik nieuwe betekenis gegeven aan het woord 'troosteloos' door er niet alleen mijn lunch te kopen maar het daar ook op te eten. In ieder geval stond ik droog én ze hadden er volkorenbrood. Dat mis ik altijd zo als ik niet in Nederland ben...

    De laatste 10 kilometer moest ik weer veel moeite doen om de snelweg te vermijden. Ik volgde de navigatie, fietste over kronkelende, hobbelige, modderige paden dwars door allerlei fruitboomgaarden, overreed daarbij bijna een konijntje dat ineens overstak en bij een grote kuil vloog de drybag uit het stuurtasharnas. Lekker, dat kon er ook nog wel bij.

    Ik arriveerde rond 14:30 uur zeiknat en ijskoud bij het hotel, bekeek mijzelf en de fiets eens goed en besloot toen dat ik mijn fiets echt niet naar binnen kon rollen zoals het er nu uit zag. Tot nu toe mocht ik bij iedere hotel mijn fiets meenemen naar de kamer, maar dit kon gewoon écht niet. Ik was zelf al heel goor geworden van de plassen en het opspattend vuil van de weg, maar een extra modderig stuk in de laatste paar kilometers resulteerde er ook nog eens in dat mijn fiets volledig onder de klei kwam te zitten. Ik geneerde me er gewoon voor.

    Daar kwam nog bij dat ik was gewaarschuwd door iemand op Bluesky die in deze regio woont, en hij schreef dat die klei zo hardnekkig kan zijn dat je tandwielen en remmen er helemaal door kunnen vastlopen. En dan heb je echt een hogedrukreiniger nodig om het weer in beweging te krijgen. Dus het laten opdrogen was ook geen optie. Er zat niets anders op, ik moest op zoek naar een hogedrukreiniger.

    Die vond ik net buiten het stadje, en voor het eerst had ik echt lol vandaag! In de carwash met mijn fiets, hilarisch! Matthijs had me overigens op dit briljante idee gebracht. Hij had hetzelfde gedaan in Noorwegen vorig jaar. En het was een meer dan uitstekend plan, want die klei was inderdaad superplakkerig.

    Na het inchecken in het hotel (de brandschone fiets mocht gelukkig met deze ranzige persoon mee naar boven) kon ik dus aan de slag met het wassen en drogen van mijn kleding. Toch een minder grappig klusje dan het afspuiten van je fiets in de wasstraat.

    Maar goed, gelukkig had ik lekkere nootjes van de Lidl. En die broek: lekker warm joh, na het föhnen!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Avondmaal onzeker

    29 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 13 °C

    Ik zou overnachten in een goedkoop en waarschijnlijk slecht hotel in een lelijk stadje, maar dat het zó waardeloos zou zijn had ik niet verwacht. Ik werd opzich vriendelijk ontvangen, er was dus een föhn voor mijn natte kleding en een lift waar mijn fiets verticaal nèt in paste. Maar dat was het dan ook wat positieve punten betreft.

    Mijn kamerdeur kon niet op slot, wat ik ontdekte toen ik even lag te ontspannen op bed na het kledingwassen, en twee mannenstemmen op de gang ineens heel dichtbij klonken. Eerst waren ze enorm aan het rammelen met een deur (mijn deur?). Toen alle stem- en rammelgeluiden voorbij waren, durfde ik (heldin) pas te gaan kijken. En toen bleek hij op een kier open te staan. Dat gaf later ('s-nachts) toch een zeer onveilig gevoel. Verder zat er nauwelijks druk op de douche en het water bleef lauw (zowel die middag als de volgende morgen). Alles zag er ook oud en misschien zelfs een beetje vies uit - ik probeerde de viezige spetters op de badkamervloer maar een beetje te negeren.

    Om 20:30u zouden ze het restaurant openen. Ik trof een felverlichte, ietwat muf ruikende ruimte aan waar een televisie hing die op hoog volume keihard commercials aan het schallen was. Op de menukaart stond geen enkele vegetarische optie, en wel: slakken, gebakken varkenswang, runderpens en inktvis uit de oven. Vast typisch Catalaans, maar bij de gedachte alleen al werd ik misselijk, cultuurbarbaar die ik ben. Dus ik verontschuldigde me bij de ober, zei in mijn beste Spaans dat ik een ander restaurant ging zoeken en vertrok.

    Vervolgens moest ik lang zoeken naar een alternatieve plek om te eten, iets wat nog open was en er acceptabel uit zag. Ten einde raad (want ik kon echt niks vinden en er liepen allemaal ongure types op straat) liep ik een bar binnen die door Googlegebruikers in elk geval goed beoordeeld werd, om te vragen of zij me iets konden aanraden. De bar was nagenoeg leeg, het leek erop alsof de eigenaar al aan het sluiten was en de enige gast had zijn flesje bier al bijna leeg. De barman wist geen restaurants te noemen die ik nog niet had bezocht of bestudeerd had en had afgekeurd. Achter de bar zag ik een keuken, weliswaar donker, maar ik dacht, niet geschoten is altijd mis dus zei in Spaans en Engels dwars door elkaar iets als "ja maar... 🥺 wat moet ik dan nu?" En terwijl ik mijn hand op m'n buik legde: "hambre!" En toen zei hij: ik kan anders wel wat voor je maken in de keuken? Het zou eenvoudig zijn, of ik van zalm en bloemkool hield want dat had hij beschikbaar. Ja hoor, kom maar door!

    Vervolgens kreeg ik dus een bakje brood, heerlijke gebakken zalmfilet met bloemkool en een sausje, een biertje... Echt zo fijn dat ik niet met lege maag hoefde te gaan slapen!

    Overigens sliep ik alsnog slecht. Die kamerdeur die niet op slot zat, zat me dwars. En het was er zo gehorig dat ik de man in de naastgelegen kamer hoorde praten in zijn slaap, tussen het gesnurk door. Nee, het was geen aanrader, dit hotel.    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    Overal ooievaars en ze vliegen allemaal af en aan met bouwmateriaal voor hun gigantische nestenToren van de kathedraal La Seu Vella1Acceptabele selfies maken zal nooit een talent worden1Alles op deze kaart leek me lekker. De Italiaanse salade en de lasanyuki wáren ook verrukkelijkCatalan cheesecake, caramelized walnuts, honey, cinnamon

    Nog één dagje vogelen

    30 april 2024, Spanje ⋅ ☁️ 15 °C

    Vanochtend stond het nabijgelegen Utxesa natuurreservaat op het programma. Dat is een uniek moerassig gebiedje in een omgeving waar veel fruitteelt plaatsvindt en granen verbouwd worden. En je kan helemaal om dit "waterlichaam" heen wandelen of fietsen. Ruim 100 jaar geleden werd hier een waterreservoir aangelegd voor waterkrachtopwekking. Sindsdien is het gebied genaturaliseerd, met steeds meer vegetatiegroei rondom het reservoir. Dat maakt het een aantrekkelijk gebied voor vele vogelsoorten, waaronder watervogels, roofvogels en trekvogels.

    Ik hoopte hier natuurlijk weer de bijeneter en de hop te spotten, maar liefst ook de wielewaal, roodkopklauwier, baardman, woudaap en purperreiger. Want dat was me beloofd door de vogelapp en het internet.

    Het was een mooi gebied, maar viel een beetje tegen wat vogelen betreft. Ondanks de vele uitkijkpunten, zelfs een vogelkijktoren, kon je veel horen, maar weinig zien. Wat ik uiteindelijk zag zitten of vliegen en/of hoorde: hoep-hoep-hopjes, bijeneters, ijsvogel, purperreiger, zwarte wouw, heel veel jagende bruine kiekendieven, grote karekieten, kleine strandlopertjes, zilverreigers, heel veel Cetti's zangers, nachtegalen. zwaluwtjes en konijnen. De fotografie-score was laag, maar ik heb genoten van het vogeltjeskijken, het relaxte tempo, het weer en de rust. Kiezelpaden wisselden af met zand-, modder- en gravelpaden en hier en daar was een klein dorpje waar dan weer een stukje asfalt lag. Soms liep het pad vlak langs het riet, soms dwars door de fruitboomgaarden.

    Er was trouwens weer een glitch in the Komoot-system, over die fruitboomgaarden gesproken. Ik fietste aan de rand van een gigafruitboomgaard en ongemerkt kwam ik ineens binnen de grenzen van de boomgaard terecht. Vervolgens rolde ik steeds verder af van de blauwe lijn. Soms komt het pad dan wel weer samen, maar dat leek nu niet het geval. Ik dreef steeds verder af richting een grote landbouwmachine die verderop grote wolken gif over de boomgaard aan het spuiten was. Omdat ik geen spontane Parkinson wil (noch in een boomgaard wilde fietsen) moest ik een stukje terug, en besloot ik mijn fiets de rotsen af tillen, dwars door de prikkelbosjes heen om op een soort van wandelpad terug te keren. Gelukt. Wel weer irritant. En ja, het pad dat volgde was weer heel modderig. So far voor de brandschone fiets na de wasbeurt van gisteren.

    Maar ik was relaxed. Het was superlekker zonnig weer, en er zou wel weer een carwash langskomen waar ik een eurootje in de hogedrukreiniger kon gooien.

    Dat was zo, vlak voor Lleida waar mijn hotel was. Naast modder had ik ook heel veel gras en takjes en plantjes in mijn tandwielen verzameld, omdat ik de modder van mijn fiets had willen "vegen" in de bosjes (jaja, dom) en ik dus met een volgend probleem te dealen had. Wist ik veel. Maar ik voelde me een ware MacGyver door met een tandenstoker alle meuk uit mijn derailleur en tandwielen te peuteren, en het verder schoonspuiten van de fiets en dan die zwarte ketting weer zilver zien worden... Dat geeft bovenmatig veel voldoening.

    Het laatste stuk fietste ik helemaal langs het kanaal de Segre naar Lleida (op z'n Catalaans) of Lérida (Spaans). Ook daar schoten her en der leuke vogeltjes en vele konijntjes voor mijn voorwiel uit. Langs het kanaal kleurrijke bermranden met vele klaproosjes, echt een mooie omgeving hier!

    Lleida vond ik zo op het eerste oog een erg mooie stad, en even later ook van dichtbij. In de verte doemde al een prachtige oude (Romaanse?) kathedraal op die leek te waken over te stad. De Rio Segre liep ook dwars door de stad en ik reed over een wandelpad om de brug te vermijden waar de autoweg overheen liep, waardoor ik over een soort waterkering overstak en op de lagergelegen kade terecht was gekomen. Ik moest mijn fiets uiteindelijk een trap op tillen om weer op straatniveau te komen en stond vervolgens ineens midden in een drukke stad. De straten bleken allemaal eenrichtingsverkeerwegen waardoor ik door Komoot alle kanten op werd gestuurd behalve richting het hotel. Grappig allemaal. Ik had er echt weer lol in om met mijn fiets in een grote stad te rijden.

    De ontvangst in het hotel was heerlijk. De jongen die bij de receptie zat was onder de indruk van mijn fiets. Hij had zelf een mountainbike waarmee hij wel eens de omgeving in ging, maar hij vond het inspirerend dat ik met een gravelbike deze reis aan het maken was. Dat wilde hij ook wel. Terwijl we babbelden zag mijn oog een koffieapparaat waar de gasten gratis van mogen tappen. Dat liet ik mij geen twee keer vertellen. Door het leuke gesprekje (of gewoon omdat het hotel niet volgeboekt was) kreeg ik een upgrade naar een kamer met een kingsize bed en luxe badkamer. Dan kon ik mijn lijf even de welverdiende rust gunnen, zei die jongen. Nou, tooooop natuurlijk.

    Ik dook dan ook vrijwel direct in bad want dit is inmiddels traditie geworden tijdens deze reis.

    Tegen etenstijd ben ik een wandeling door het stadscentrum gaan maken met een grote omweg, om tenslotte bij het vegetarische restaurant te gaan zitten dat die kerel van de receptie mij had getipt. Daar zat ik om 20u nog helemaal alleen. Het personeel moest giechelen om die toerist die zo "vroeg" kwam dineren. Anyway, ik heb er heerlijk gezeten en gegeten om deze heerlijke dag af te sluiten. Top weer.    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    175 km staand treinen, daarna dikke luxe

    1 mei 2024, Spanje ⋅ ⛅ 16 °C

    1 mei. Een dag van weinig arbeid - voor mij althans.

    Vanuit mijn hotelkamer keek ik op een muur. Maar toen ik de gordijnen opende en scheef omhoog keek naar de lucht boven het naastgelegen gebouw, zag ik hoe blauw hij was. De lucht he, niet de muur. Vandaag scheen de zon weer! Wat heerlijk.

    Ik had alleen verrassend weinig zin om te fietsen en fotograferen. Beetje een overdosis gehad wellicht? Terwijl ik wel een kleine route had uitgestippeld voor deze dag. Maar eigenlijk had ik veel meer zin om naar Barcelona te gaan, en van die zon te genieten, misschien wel op een terrasje of in een luie stoel (aan het strand???).

    Na een rustig ontbijt heb ik nog heerlijk lopen lummelen in mijn hotelkamer tot ik echt moest uitchecken. Daarna ben ik nog een klein stukje de stad uit gefietst, want ik dacht, ik ben hier nu toch en ik moet toch mijn best doen voor de vogies! Maar na een paar kilometer ben ik teruggekeerd. Fok it. Ik wilde chillen. Dus hup naar het station.

    Dat chillen liet echter nog geruime tijd op zich wachten. Op mijn originele planning stond dat ik rond 14:30 uur de trein naar Barcelona zou pakken, wat 13u werd, maar het was een oud stoptreintje zonder handige hang- of parkeerplek voor de fiets, dus de hele route heb ik gestaan om de fiets vast te houden en steeds weer te verplaatsen wanneer de andere deuren openden voor het perron aan de andere zijde dan bij het voorgaande station. En het duurde eindeloos, ruim 3 uur! Stom van mij dat ik niet eerder had bedacht om gewoon meteen 's-ochtends te vertrekken uit Lleida. Want nu zat (nee, stond!) ik dus ongeveer de hele middag in het boemeltje naar het zuidoosten.

    In Barcelona had ik opnieuw veel lol in het fietsen door zo'n grote stad. Ook hier waren weer best wat fietspaden die soms vanuit het niets verschenen en weer verdwenen. Dan draai je gewoon de stoep op, ook prima. Ik fietste overigens niet in het absolute centrum, want de route naar mijn schitterende hotel zigzagde vanuit het station recht naar het noorden, naar de poepchique wijk Sarrià-St. Gervasi. En tijdens de rit zag ik de gevels almaar mooier werden en de auto's om me heen almaar duurder.

    Onderweg ben ik trouwens nog gestopt bij een parkje cq. speeltuin waar een terrasje bij was. Daar heb ik mijn gemiste lunch ingehaald met een aardappeltortilla en wat geroosterd stokbrood met tomatensalsa (zoals ze dat hier eten) en de dorst gelest met versgeperste sinaasappelsap. Zo pikte ik toch nog een beetje terras-ervaring mee.

    In het hotel heb ik een stoombad genomen en verrukkelijk gegeten en gedronken in het restaurant. Morgen nog één dag in Barcelona, en dan moet ik terug naar Nederland.

    Fingers crossed voor goed weer!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    1Mijn geweldige, schitterende hotel
    Enorme mensenmassa's bij de Sagrada FamiliaSelfiestand op portretmodus, haha, heel die kathedraal onscherp 😂

    City trippin' Barcelona

    2 mei 2024, Spanje ⋅ ☀️ 13 °C

    Op 2 mei is Matthijs jarig! Dus het eerste dat moest gebeuren is "happy birthday" zingen met mijn ochtendstem en still-in-bed-look. Via beeldbellen kreeg hij the whole package.

    Toen we eenmaal weer hadden opgehangen keek ik nog eens goed om me heen. Waar was ik nou helemaal beland? Buiten scheen heerlijk de zon en mijn hotelkamer was prachtig. Maar door Matthijs even zo dichtbij te voelen besefte ik nu temeer hoe ver weg ik was. En tegelijkertijd was het hier zo mooi en fijn. Ik besloot er alles uit te zullen halen die dag. Morgen zou ik de hele dag terug naar Nederland reizen en als alles goed ging was ik morgenavond weer bij hem. Dus nu: pakken wat je pakken kan zo lang ik hier ben!

    Sabine had me tijdens een werkoverleg dat iets uitliep (😇) verteld dat ze fietsgids in Barcelona was geweest, dankzij haar wist ik dat het een fietsvriendelijke stad was en ook had ze me een boel highlights getipt. Dus tijdens het ontbijt (dat overigens net als het diner gisteren van sterrenrestaurantkwaliteit was) pakte ik die aantekeningen erbij en plande ik een tocht door de stad van zo'n 20 kilometer in totaal, die langs al die highlights zou gaan. Ik appte haar de geplande route en deze kon haar goedkeuring wegdragen. Mooi, zo zou ik het gaan doen.

    Na het omkleden naar fietskleding, tassen inpakken en toch nog maar een extra insmeersessie met sunprotect #50, sloot ik de deur van die geweldige hotelkamer voorgoed. Bij de receptie was alweer zo'n enthousiaste gozer die het helemaal geweldig vond wat voor soort reis ik maakte. Het uitchecken duurde dan ook langer dan strikt noodzakelijk, want deze jongen wilde dolgraag vertellen naar welke bergdorpjes en stadjes en regio's ik allemaal nog meer moest gaan. Ik heb een paar van zijn tips genoteerd maar toen hij maar door en door bleef gaan heb ik hem op een zeker moment onderbroken, vriendelijk bedankt voor alle tips en gezegd dat ik dat in een ander jaar vast allemaal zou gaan doen. Maar niet nu, nu wilde ik Barcelona in. Tijd voor sightseeing!

    Zo gezegd, zo gedaan. De poort van het iets hogergelegen hotel opende (elektronisch) en ik rolde heerlijk die geweldige stad binnen. Met de warme zon op mijn huid en diverse camera's aan mijn lijf om het helemaal vast te leggen. Bijna elke nieuwe straat die ik in reed moest gefilmd worden met de GoPro, zo mooi vond ik het, en elke highlight werd gefotografeerd. Wat had ik een lol!

    Eén hoogtepunt was de Sagrada Familia. Ik had het bouwwerk als tiener al eens gezien, toen grotendeels in de steigers geloof ik, maar dat weet ik eigenlijk niet eens meer zeker. Het is ook al zo'n 25 jaar geleden. Ik had een herinnering aan een joekel van een kathedraal* en zodoende verwachtte nu torens die tot in de hemel reikten. Echter, het viel me eigenlijk een beetje tegen, die torens leken nu gek genoeg veel minder hoog. Natuurlijk zag het er wel te gek uit, precies zo gestoord vormgegeven als je mag verwachten van Gaudí. En dan met de zon erop, en de blauwe lucht erachter. Fenomenaal.

    * basiliek

    Ik had me al voorgenomen dat ik er niet naar binnen zou gaan. Ik zag het niet voor me om mijn fiets ter waarde van €3000 hier ergens te parkeren, om vervolgens een half uur in een rij achter dranghekken te gaan staan waar vandaan ik kon zien hoe die gestolen zou worden. Ik overdrijf vast, maar ik had me er echt niet prettig bij gevoeld. Maar het was ook echt een gekkenhuis rondom de kerk. Mijn poging om te fietsen door de gigantische mensenmassa leek erop alsof ik in het Louvre door de zaal van de Mona Lisa probeerde te fietsen. Ik was me ook ineens zeer bewust van alle waardevolle spullen die ik bij me had en waar ik mee liep te klooien. Dus na een paar kiekjes ben ik weer gegaan. Maar wel met een big smile op mijn gezicht. Het was zo geweldig om op mijn eigen fiets rond dit iconische gebouw te fietsen!

    Datzelfde gold trouwens voor de Gaudí-huizen, waar ook enorm lange rijen mensen op de stoep stonden maar waar ik wel mooi langs ben gefietst. Zo leuk!

    Een ander hoogtepunt was het bereiken van het strand. Ik was zo bezig met de rit en de stad en het volgen van de fietspaden, dat ik even was vergeten dat ik ook een stukje over de boulevard zo fietsen. Op een zeker moment ging ik een heuveltje over... en toen was daar INEENS de azuurblauwe zee!! Zo van, TADAAA! Naast de wijk La Barceloneta ongeveer, wat dan weer een tip van Sabine was. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik wilde eerst de weg nemen die parallel liep aan de boulevard, omdat ik de aanname deed dat het pad ernaast alleen voor wandelaars bedoeld was. Maar toen zag ik er ook hardlopers en fietsers en dacht ik, nou dan wil ik daar ook! Dus ik draaide weer terug, het pad op en genoot zo hard van het fietsen langs de prachtige kalme zee met zeilschepen in de verte, het goudgele strand met beachvolleybalcourts, de boulevard met palmbomen, fietspaden, sporters, eettenten en terrasjes... Ik wist gewoon niet meer hoe ik het moest hebben. Dus ik parkeerde al gauw mijn fiets en zocht een tafeltje. Hier legde ik voorlopig mijn zakdoekje neer.    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter
    Onder PALMBOMEN door fietsen!!

    Leukste fietstocht ooit?

    2 mei 2024, Spanje ⋅ ☀️ 18 °C

    Transcript: "Nou, ik kan wel zeggen: door Barcelona fietsen op een zonnige lentedag is misschien wel één van de leukste fietstochten die ik ooit heb gedaan. Het is zo cool! Overal zijn fietspaden - of nah, niet overal trouwens, maar ze kennen hier wel dat er gefietst wordt. En het is een mooie stad, en ja, het is gewoon superleuk allemaal! Echt heel leuk, ben helemaal happy. Jee!"Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Almuerzo en la playa es una fiesta!

    2 mei 2024, Spanje ⋅ ☀️ 19 °C

    Duolingo leerde me die woorden, geen idee of ze grammaticaal ook bij elkaar horen maar ik fietste het strand tegemoet en dit was wat er in me opkwam.

    Het was inderdaad een feest om te lunchen op de boulevard van het strand van Barcelona. Opnieuw at ik een heerlijke bak tomaten en avocado en andere goodies, met koffie en een tarte tartin met een bolletje vanille-ijs toe. Man, wat heb ik hiervan genoten zeg, wat zat ik daar heerlijk. Het fietsshirt ging zelfs even uit zodat de schouders ook nog wat zon konden vangen. En dan gezellig appen met het meelevende thuisfront, en natuurlijk een beetje mensenkijken.

    Het was lastig afscheid nemen van dat plekje. Ik wil hier blijven!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Gezellig met andere bikers in de trein

    2 mei 2024, Spanje ⋅ ☀️ 21 °C

    Op het perron van Barcelona Sants bleek ik niet de enige fietser die naar het noorden wilde treinen. Omdat ik bijna een uur op de trein moest wachten, zag ik verschillende fietsers op het perron aankomen en ik denk dat uiteindelijk zo'n 20 fietsbezitters zich in dezelfde trein moesten gaan proppen. Dat wordt nog wat, dacht ik. Ik herinnerde me de rit van Robin naar de Climate Classic in 2022. Hij stuurde me toen een foto van een stapel racefietsen bovenop een rijtje geparkeerde fietsen in de trein van Utrecht naar Breda. Mooi niet dat ik nu mijn fiets zou gaan stapelen.

    Ik zag vooral gravelbikes en mountainbikes, maar er was ook een groepje mannen met fietskoffers. Verder zag ik alle soorten outfits door elkaar, maar de meeste mensen waren niet gekleed alsof ze klaar waren voor de start. Ik zag er natuurlijk wel fietsklaar uit dus velen vroegen uitgerekend mij of hier de trein naar Girona zou vertrekken. Si, I guess it does!

    Ineens viel het kwartje. Toen ik me oriënteerde op deze vakantie en mogelijke routes, vond ik onder meer de Spaanse gravelrace The Traka. Of nou ja, een race is het niet, het is "a non-competitive bicycle outing that takes place on gravel roads, stretches of asphalt roads, and trails completely open to the transit of any other vehicle, such as trucks, tractors, hunters, locals, or tourists." En die zou morgen van start gaan in Girona.

    De speciale fietsplek in de trein was al bezet dus ik zette mijn fiets op de plek voor mindervaliden. Daar kwamen twee gasten bij zitten die ook gravelbikes hadden, wel met suspension en dikkere banden. Zij zetten hun fietsen aan de andere kant, er was geen stapel nodig dus. De ene dude zat onder de tattoos en had een baard, hij sprak slecht Engels. De ander, die naast me was gaan zitten had lange haren, een skater outfit aan en rook naar weed - maar sprak wel goed Engels. Ze knoopten een praatje met mij aan, uit nieuwsgierigheid waarschijnlijk maar ook omdat ze natuurlijk trots en blij waren dat ze morgen een rit van 360 kilometer gingen doen en niet konden wachten om daarover op te scheppen. Dat ze niet zouden slapen waarschijnlijk want het hele idee is dat je de rit in één keer doet met alleen enkele stops om te eten.

    Of ik ook The Traka ging doen. Nee, ik ging niet The Traka doen. Ik vertelde over mijn bijenetertrip en ze vonden mij maar raar met mijn megagrote, zware lens in mijn tas. Maar ook vroegen ze honderduit naar het hoe en waarom van mijn reis, en waar ik allemaal was geweest en wat ik had gezien, wat voor camera ik had, welke bikepackingtassen ze daar zagen, en ze vonden het cool dat ik hier, in hun mooie regio, ook gefietst had. Aan het einde van de rit wenste ik ze veel succes en plezier, en toen gaf die ene dude mij een high five. Zo excited voor hun eigen avontuur was hij. Lief!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Fiets gestald, op hoop van zegen

    2 mei 2024, Spanje ⋅ ⛅ 12 °C

    Het B&B Hotel in Salt was van een ander kaliber dan de evenknie in Lleida, waar ik eergisteren verbleef (en had al helemaal niet de élégance van het stijlvolle boutique hotel in Barcelona van gisteren, obviously). Het was er schoon en netjes, maar wel heel gewoontjes, echt zo'n saai, doorsnee snelweghotel. Ik had dit hotel in het voorstadje van Gerona gekozen omdat het me handig leek voor Care4Luggage. Het was namelijk gelegen bij een afslag van de ringweg van Gerona, en om de fiets op te halen hoefden ze met de vrachtwagen dan niet helemaal een stadscentrum in met smalle eenrichtingsverkeerweggetjes. Ik had ze voor het boeken diverse opties voorgelegd, maar ook C4L vond dit een geschikte plek. Dus dat hotel moest het dan maar worden.

    Hoewel ik bij de boeking had gevraagd of ik mijn fiets hier kon achterlaten om later opgehaald te worden door het vervoerbedrijf, wat ze hadden bevestigd, was het nog best ingewikkeld om dit nu opnieuw in het Engels uit te leggen aan de man bij de receptie. Maar ik was goed voorbereid. Ik had een briefje met dit hele verhaal in het Spaans opgesteld, en dit dubbel geprint zodat het zowel op mijn fiets bevestigd kon worden als er ook een exemplaar bij de receptie kon blijven liggen. Zodat ook collega's van de beste man, die later bij de receptie zouden zitten, zouden weten van de fiets in het hok en de vervoerder die 'm op kwam halen.

    Ik hield er ook rekening mee dat Care4Luggage net als bij het brengen van de fiets beperkt zou communiceren, en dat mogelijk nog wel eens tot onverwachte situaties zou kunnen leiden. Dus nadat ik alle tassen van m'n fiets had verwijderd en 'm in het toegewezen opslaghok had geplaatst inclusief briefje erop, maakte ik er toch ook nog maar even een foto van. Die kon ik vervolgens mailen aan C4L.

    Ik was er weinig gerust op dat het echt helemaal goed zou komen, lees je vast tussen de regels door. Maar ja, het is wèl mijn fiets he! Mijn trouwe, stalen ros waar ik altijd op kan rekenen als vervoermiddel over afgelegen wegen en plekken waar je met de auto niet kan komen, die de mooiste reizen mogelijk maakt, en die ik met liefde schoonmaak en onderhoud om nog vele nieuwe avonturen mee te beleven...

    Dus beter komt 'ie gauw helemaal ongeschonden bij me terug in Utrecht!    Meer informatie

  • Wendela WallerWendela WallerOp zoek naar de bijeneter

    Dag Spanje!

    3 mei 2024, Spanje ⋅ ☀️ 13 °C

    Vanaf een uitgestorven, ondergronds perron van station Girona, wachtend op de TGV, groet ik jullie. Ik heb mijn fiets gisterenavond al gedag gezegd bij het hotel, de zon zojuist al gegroet toen ik dit koude station binnen stapte en nu moet ik ook echt afscheid nemen van dit heerlijke land.

    Hasta luego!    Meer informatie

    Het einde van de reis
    3 mei 2024
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • Over ons
  • Groepstracking
  • Pers
  • Voorwaarden
  • Privacy & Cookies
  • Helpcentrum
  • Afdruk