Ho Chi Minh City & Ci Chu tunels

Zeer vroeg worden we gewekt om 6,30 u, ontbijten op het dakterras, met een mooie zonsopgang boven de stad. Om 7 u stipt de bus op om naar de Cu Chi tunnels te gaan, het bolwerk van de Vietcong in de Amerikaans-Vietnamese oorlog van 1964 tot 1994.
Aan de tunnels werd begonnen door de Vietming rond 1954 om de onafhankelijkstrijd te voeren tegen de Fransen. Na het tekenen van het pacificatieverdrag, de deling van Vietnam in Noord- en Zuidvietnam namen de Amerikanen onder het mon van een boot geschil in de Tonkinbaai de oorlog over en de Vietcong vermeerderden de tunnels tot 200 km en 3 verdiepingen diep, alles werd erin gedaan, schuilen, leven, wapens maken hospitaal, kleding enz...
De wapens werden gemaakt van de niet ontplofte bommen van de B52 vliegtuigen, zowel het buskruit als het ijzer. Boven ging het leven van het dorp gewoon voort, de mensen bewerkten rijstvelden en verzamelden vruchten voor de Vietcong, maar de Amerikanen gooiden de jungle plat met napalm zodat het op de duur een maanlandschap werd. We kregen de kans een 20 m lange tunnel te bezichtigen, het was een beetje creepy maar Carine, Christine, Nancy en ikzelf deden heel de weg, Rita en Arlette deden de helft de anderen waagden het helemaal niet.
Al gauw werden we opgeschrikt door geweervuur, men kon kogels kopen en de wapens afvuren, maar 200.000 V dong voor 10 kogels, dat vond ik te veel, anders had ik het ook geprobeerd. In plaats kocht ik een balpen gemaakt van een kogel, en een vietcong sjaaltje, het lijkt wat op een Arafatsjaal.

Op de terugweg zongen we weer onze liedjes, en we zongen nog geen twee maal hetzelfde! Mi leerde ons een vienamees liedje, het gaat als volgt:
‘Mot con vit xoe ra Hai cai canh, no keu rang quac quac quac, quac quac quac.
Een eend heeft twee vleugels en roept kwak kwak kwak, kwak kwak kwak.’
Het was rond de middag en heel warm, de mensen lagen, in de kleine dorpjes waar we doorreden, onder hun voorgebouwtjes in hangmatten te rusten. Toen bezochten we de grote tempel van Cao Dai. Een nieuwe godsdienst hier opgericht door Ngo Van Chieu, hij vond dat er in iedereen godsdienst wel iets goede zat, tot zover ga ik akkoord. Hij voegde van alle godsdiensten enkele elementen samen en starte het Cao Daiisme. De heiligen zijn o.a. Victor Hugo, Julius Cesar, William shakespeare, Thomas Jeffersons. De hierarchie is gebaseerd op het katholicisme.
Na de dienst picknickten we naast het park van de tempel, we waren nog niet goed gezeten of de vrouwen cirkelden rond ons om de plastiek te collecteren, ze recycleren dat en krijgen een bedrag per kilogram.
Meteen was onze afval ook opgeruimd. Op de terugweg zagen we nu al meer en meer hangmatten ook aan de coffeeshops, na hun lunch doen velen hier een dutje het is ook meer dan 43°. Nog een plaspauze aan een manufactuurwinkel van lakwerk, de shop was niet zo afgewerkt als de vorige winkels, maar zeer mooi lakwerk. Enkele vonden hun gading dus de chauffeur krijgt weer een drankje gratis. Eens we Saigon terug bereiken kunnen we weer genieten van de drivingskils van de brommertjes! Iedereen zoekt zijn weg en rijdt rustig voort vertragen of versnellen naargelang de omstandigheden.
Rond vijf uur bereiken we ons prachtig hotel en krijgen we vrij tot half acht.
De meiden verdelen zich, enkelen gaan wandelen, inkopen doen of zwemmen.
Ik wil nog een mooie foto van ons hotel in daglicht maar daarvoor moet ik de drukke straat oversteken, alleen is dat onmogelijk dus vraag ik een securityagent om met mij mee te gaan. Heel traag gaat hij met mij over, maar halverwege krijg ik de shivers en grijp zijn hand, we geraken over. Maar hij spreekt geen Engels en gaat meteen terug. Ik slaag bijna in paniek en een riksjavoerder stelt mij gerust dat hij met mij teruggaat, wat hij ook deed, zonder aan te dringen op geld zet hij mij terug af aan de ingang.
Mia, Carine, Marianne en ik gaan nog eens naar het Ho Chi Ming park en nemen onderweg nog wat foto's van de stilaan duister wordende stad.
We zouden gaan eten in een restaurant naast het Majestic hotel, maar daar waren blijkbaar verbouwingen bezig dus moest Mi een andere oplossing zoeken. Het werd dus even langer wandelen maar haar reisorganisatie had voor vervanging gezorgd zonder haar te briefen. Ik durf het bijna niet zeggen maar alles was weer heel lekker.
Toen we terugkwamen in het hotel gaven we in de lobby een mooie kaart aan Mi met onze namen op en ze kreeg een geschenk van Francine, en de groep.
Wij kregen een Vietnamees dametje in hout zeer mooi. Er werden nog wat lovende woorden gewisseld en ieder ging naar de kamer om in te pakken.Read more