It's pissin' down

De ochtend begon zo goed. Nola, onze huisbaas, had ons een geheime parkeerplaats verteld, vlak bij de ingang van Jazzffest. En raad eens wat, er was plek. Bij de ingang was het even wachten. Daar raakte we aan de praat met 2 Lousiana bewoners. Mannen van in de vijftig. Erica raakte in gesprek met de rustige van het koppel. Ik met het opgewonden standje. Toen we eenmaal bij het gespreksonderwerp wapens en Trump terecht waren gekomen, ging de Hillbilly helemaal los. "Sure, we send a lounatik to the White House, becaus we're fed up with the politicians". In een triade van zeker twintig minuten probeerde hij met met veel energie, consumptie en overredingskracht uit te leggen dat Trump de "bloodless" revolutie zou zijn. Ook hij vreesde dat anders de middleclass de wapens tegen de eigen regering zou oppakken. Dan nog liever een gek in het Witte Huis. Volgens Hillbilly klopte er nu niks van het systeem: verrotte wegen, slecht onderwijs, veel belasting, miljoenen illegalen, crime, the chinese en zo nog veel meer. Niet dat Trump dat zal veranderen, maar WE zijn boos.
Zie hier, je kan het punt maken in 6 regels, hij had er 20 minuten voor nodig. Altijd lachen, die fanatieke Amerikanen.

Eenmaal binnen was het terrein al beter opgedroogd en de temperatuur aangenaam.

In de Bluestent speelde de 91 jarige Henry Gray op zijn piano de pannen van het dak. Tegen over ons hutje met een dakje van pambladeren (ja die zou later nog van pas komen) speelde Yvette Landry, grammy nominee ( ja dat moet er hier altijd bij) lekker ouderwetse country, inclusief conboylaarzen en suede slierten aan haar rok.
The Soul Rebels kregen op het grote veld 30.000 man aan de zelfde dansmove. The Treme Brass band, normaal een straatorkest uit de zwarte muziekwijk Treme die bruiloften, feesten en begrafenissen luister bij zetten, zette de hele Economytent op zijn kop met alleen maar bekende Jazz-deunen. Kristen Diable, mooie dochter van New Orleans, speel heerlijk soft rock van het betere soort. Luke Winslow King speelt heerlijke singersongwriterblues op het middentuintje van de Grandstand. Als Roy Rogers zijn slide gitaar door de enorme bluestent laat gieren vallen de eerste regendruppels op het dak van de tent.

Maar ik wil graag Dr John zien. Terwijl ik naar buiten loop wordt ik achtervolgt door een hitsige 50 jarige showdanseres van ongeveel 1 meter 60. Ze grijpt me op allerlei plekken om duidelijk te maken dat ze ook naar buiten wil

De regenponcho aan en op naar het grote veld waar Dr John zijn Voodoo over de menigte zal uitstrooien. Bij de start van het optreden gaat het nog goed. Oke, het regent een beetje, but who cares...the doctor is in the house. Dan vallen er een paar rake klappen in de lucht met enkele spectaculaire bliksemflitsen. Binnen 2 minten valt het water met bakken uit de lucht en gaat het enorm waaien. Dr John weet van geen ophouden (of heeft het niet door....hij oogt oud en fragiel). Het water vliegt met emmers vol het podium op en op de schermen is te zien dat bij elke slag van de drummer het water een meter hoog van de trommels af vliegt. Goodnight Irene Goodnight zingt Dr John passievol door, terwijl de technici om zijn piano heenrennen om boxen af te dekken, rondvliegend decormateriaal te redden en het orgel van de doctor af te dekken. De 30.000 man publiek zingt snoeihard mee, gekleed in poncho's of gewoon klets nat.
Dan besluit de bandleider van Dr John, met een simpel messnij gebaar langs de keel, de band stil te leggen. De hemel geeft nog een paar klappen en de hoeveelheid regel verdubbelt. Dr John wordt het podium af begeleid. De kamera's volgen hem. Dan belsuit hij om te keren en terug te lopen naar het podium.....hij was vergeten om ons te bedanken. Met een simpel zwaaigebaar, vol in de regen, dankt hij het publiek.

Er valt nu zoveel regen dat ik hooguit 10 meter voor me uit kan kijken. Wadend door de regen en de plassen van 10 tallen centimeters diep, probeer ik ons schuilhutje te bereiken. Afgesproken dat ik Robbie en Erica daar zou treffen. Overal schuilen mensen in tentjes, proberen de marktkraamhouders te redden wat er te redden valt en rennen mensen door diepe plassen op weg naar droge plekken.

Ons hutje staat vol met mensen, maar geen Robbie of Erica. Een uur houdt de regen aan. Leuke conversaties in ons hutje met de Amerikanen, er werd vrolijk een electronische joint gedeeld, er werden ervaringen uitgewisseld en dat terwijl de storm probeert het houten hutje uit de grond los te rukken.

Als de storm gaat liggen en het hutje langzaam leegloopt, komen Erica en Robbie in verzopen toestand aanlopen. Het terrein is veranderd in 1 enorme modder/ waterpoel. Kinderen en mannen spelen in de plassen water. Er wordt aangekondigd dat Jazzfest vandaag wordt gesloten. Geen Stevie Wonder en Beck dus.
De mannen en vrouwen van The Lone Below mogen op het toneel ook niet meer spelen, dus besluiten ze de akoestische instrumenten op te pakken, de sponsortent te bezetten en daar akoestisch toch nog wat te laten horen.

Na een laatse creole stuffed crab druipen we af (leuke woordspeling). Als we naar huis rijden, blijkt op veel plekken de riolering van New Orleans niet berekend te zijn op dit soort hoeveelheden regen. We rijden door plassen, waarbij het water tot aan de deurklink van de auto komt.

Eenmaal thuis is het weer opgeklaard. Nola staat ons bezorgt op te wachten in de deuropening...."everything oke?, a little too wet".Read more