Het Laatste Huiselijke Huis

Vrienden van Gulo Gulo - dag 8 Uit J.R. Tolkien, De Hobbit (verplichte kost als je met de fellowship op pad gaat): “ Er waren vele steile paden die naar de bergen leidden en vele passen die erdoor voerden. Maar de meeste van die paden waren bedrog en misleiding en voerden nergens heen, of tot een slecht einde; en de meeste van de paden werden onveilig gemaakt door boze dingen en ontzettende gevaren. De dwergen [Van Woudenberg en Hensen] en de hobbit [Arends] geholpen door de wijze raad van Elrond [Wikipedia] en het geheugen van Gandalf [Google Maps] namen de juiste weg naar de juiste pas. Vele dagen nadat zij uit het dal omhoog waren geklommen en het Laatste Huiselijke Huis mijlen ver achter zich hadden gelaten, stegen zij nog aldoor hoger”.
Gelijk Bilbo en de dwergen hadden ook wij vandaag een onvergetelijke ervaring met, bij en in het Laatste Huiselijke Huis op weg naar de Noordkaap. Dat zit zo. We vertrokken na een groots - geheel door Arends op een minuscuul klein keukentafeltje verzorgd - ontbijt uit een zonnig Alta on the road to nowhere. Al rap ging het almaar omhoog en kwamen we op een immense gletschergelijkende sneeuwvlakte. Het was zo mooi, windstil en vooral sereen dat we - bij wijze van hoge uitzondering: wij moeten altijd dóór - besloten langs de weg te stoppen om te kijken, te plassen en eindelijk ook de drone eens te laten vliegen. Dat laatste werd een groot succes: de lancering verliep nog vlekkeloos maar daarna bleek de drone zo zijn eigen ideeën te hebben over de flight safety modus. Een heel kort moment hing het ding in de juiste positie om vervolgens - mijn steeds uitdrukkelijkere instructies vanuit de remote control hooghartig negerend - rakelings over een passerende auto te scheren en 80 meter verderop in 1,5 meter diepe sneeuw te landen. Of ik m daar wilde komen ophalen. Het is dat dat na al dat zitten wel goed is voor m’n trombose been, maar anders….Al weer rijdend natuurlijk reuze benieuwd naar het oogverblindend resultaat. Wat denk je? De beelden vanaf de maan in 1969 waren aanzienlijk beter (zie filmpje). De Volvo trok zich hier allemaal niets van aan, keek nauwelijks op van eerder genoemde Clarkson die deze keer met zijn Toyato Landcruiser over de kopgeslagen langs de weg lag (wonder boven wonder niemand gewond) en rolde almaar door. Door een lege en almaar nog leger wordende desolate wildernis. En daar temidden van die wildernis stond plots het Laatste Huiselijke Huis. Een heel gewoon huis en een bijbehorende heel gewone Noor (Stein). Stein verkocht Toyota’s in Hammerfest, was juist verlaten door z’ n vrouw (andersom zou ook kunnen: ze liep altijd maar buiten met zogenaamd mooie stenen te sjouwen, gek werd ie ervan..), was toe aan rust in de weekenden (gekkenhuis daar in Hammerfest) en had daarvoor dit huis gekocht.. De laatste herrie in de oorverdovende stilte van deze plek had Stein er ook nog uitgehaald: alle ramen rondom vernieuwd met gegarandeerd geluidswerend glas. Daar trok Stein zich in volmaakte eenzaamheid en stilte terug om met vijf blikken bier per uur het hele weekend sport op tv te kijken. Voor zijn rust. En in al die jaren had nog nooit iemand op zijn deur geklopt en doodleuk om koffie gevraagd. Vandaag was de eerste keer. En - nog gekker - tot Steins zijn eigen stomme verbazing deed hij de deur open en zei: “natuurlijk, kom binnen”. Stein ging koffie en thee zetten (hij wist zelf niet dat hij dat in huis had; Stein dronk alleen bier) en stelde al zwijgend vast dat zijn gasten er al - ongevraagd maar uiterst tevreden - bij waren gaan zitten. We hebben zeker een uur uiterst gemoedelijk aan zijn keukentafel gezeten. Met goede, wel wat zwijgzame gesprekken over het leven, over overleven en - hoe kan het ook anders - het leven met en het overleven van vrouwen. We kregen bij het afscheid van Stein een vriendelijke, bemoedigende knik en zijn visitekaartje. Zou zo maar kunnen dat die lui nog eens een Toyota in Hammerfest komen kopen, moet Stein hebben gedacht. Heel bijzonder zo’n Laatste Huiselijke Huis. Nagestaard door Stein rolde de Volvo naar het einde van de wereld. Daar betrokken we in een volledig beijst en dus spiegelglad Honningsvåg een minuscuul L-vormig vierpersoons appartement voor max twee personen, kookte Jorg een (betongelijkende) cous-cous fantasie en hadden we een kolderieke zeer vermoeiende feestavond met veel bier/pornstar martini en minstens 6 talen in elk gesprek. Kort na middernacht lagen we in onze bedjes met toch ook nog even onze gedachten bij Stein. En Stein: die was nergens meer met zijn gedachten; na het 26e blik bier was hij bij de nachtelijke live uitzending van een Japanse curling wedstrijd met alle lichten aan op zijn bank in slaap gevallen. In volmaakte stilte, dat wel.Read more