“Waar je gevallen bent, blijf je..”

Vrienden van Gulo Gulo - dag 10 De dag van vandaag zat de afgelopen week in de hoofden van de Gulo Gulo Gang als een steentje in één van hun sneeuwlaarzen. Vandaag zijn we namelijk - effectief - een week onderweg, komen we op het logisch draaipunt van onze trip (de iconische Noordkaap) aan en gaan we daarna weer terug door Finland, de Baltische staten en Polen. Al die tijd wisten we dat dat moment zou komen, steeds duwden we die gedachte voor ons uit en van ons af maar telkens kwam het besef weer even terug: er komt dus onvermijdelijk een moment dat we weer TERUG gaan rijden. T-E-R-U-G !!! Dat bijna fatalistische idee annex besef was de afgelopen dagen soms zo hevig dat er - als angstbeeld - op weer zo’n eindeloze weg door weer zo’n onmetelijk landschap bij tijd en wijlen al een kopie van onze rode Volvo 240 ons tegemoetkomend leek te passeren. Het is ook een dramatische toestand. Glorieus de Mont Ventoux opfietsen is waar je iedereen over hoort; maar over de afdaling gaat het in de verhalen nooit. De beklimming van de hoogste bergen: dat is me toch een eindeloos veelbeschreven avontuur. Maar over met gedwongen doodsverachting naar beneden gaan, bestaat geen enkel verslag. Er bestaat geen film “De afdaling van de Mount Everest”. Van de eerste oversteek van de Atlantische Oceaan door Charles Lindbergh weten we alles af. Hoe de beste man thuis is gekomen: geen idee. Of wat Columbus bij thuiskomst aantrof. Deed zijn vrouw open? Was ze alleen thuis of zat er een andere mijnheer op de canapé? Niemand die het nog weet. Datzelfde geldt voor mijn helden Scott, Amundsen, Ross en ook voor Willem Barentsz. Het lijkt wel alsof er in de geschiedenis van (ontdekkings)reizen alleen enkele reizen heen bestaan. Hoe komt dat? Dat komt omdat de ogen van de mens aan de voorkant van zijn/haar/het gelaat zitten en omdat homo sapiens in feite een soort van sensatiepreststiebeluste afvinkers is. Doel bereikt: vink. Direct door naar de volgende sensatie/prestatie: weer vink. Enzovoort. Geldt ook voor prestaties of activiteiten van anderen. Neem nou deze casus: “Ome Jo van 78 heeft dit jaar tijdens een hittegolf voor de 43e keer de Vierdaagse gelopen” Doe nu je ogen dicht en laat dit gegeven 10 seconden op je inwerken. Geheid is het eerste en enige wat in je opkomt: “En, heeft ie het gehaald?” Hoe het ome Jo - totaal naar de gallemiezen, uitgedroogd, zonder voetzolen en met een tong van leer - op z’n allerlaatste krachten met trein, bus en rollator thuis is gekomen interesseert niemand ene snars. Voor dat probleem stonden wij ook opgesteld: alle aandacht op de heentocht naar de Noordkaap maar wat te doen met die 5000 km daarna? Kilometers waar nooit iemand het meer over gaat hebben en waar ons trouwe lezers- en volgers publiek volledig bij afhaakt? We zouden dan nog beter eenmaal op de Noordkaap aangekomen met de Volvo en de hele fikkerse bende aan boord en op het dak en al met donderend geraas van die verrekte kaap af kunnen rijden. Driehonderd meter stijl omlaag de Barentszee in. Dat zou tenminste nog enige impact hebben en ook nog wel ff blijven hangen. Uiteindelijk hebben we anders besloten: we hebben simpelweg de moeite genomen het steentje uit onze sneeuwlaarzen te halen. Hoe? Door zelfreflectie en relativering. De zelfreflectie gaat over de geografische vorderingen tot nu toe, het incasseringsvermogen van de Volvo en van de crew, de stemming aan boord en - gegeven de omstandigheden het minst prominent - onze positie in de rally alsmede onze verstandhouding met de overige rally-deelnemers:
- geografische vorderingen: het lijkt inmiddels echt wel ergens op. We zijn zo’n 3.330 km gereden, hebben inmiddels 5 landen doorkruist, zo’n 4 veerboten genomen, door minstens 12, tunnels gegaan, over minstens 6 passen getoerd, 2 hoogvlakten overgestoken, zo’n 30 bruggen overgereden en dat op elk denkbaar wegdek in elk denkbaar weertype (onder de 5 C).
- conditie van de Volvo: het is echt een mirakel maar nog altijd staan we stijf bovenaan het klassement van teams die geen enkel beroep doen op de technische bezemwagen van de rallyorganisatie (levert geen punten op): deuk of geen deuk, achter-hulp-binnenveer meer of minder, de Volvo rolt maar door.
- conditie van de crew: puik
- stemming aan boord: idem
- positie in de rally: ruimte voor verbetering
- overige deelnemers: vooral druk met de Belgen.
De relativering komt van reizigers die als ze hun doel hebben bereikt besluiten niet om te draaien maar simpelweg ter plaatse te blijven. Wij begrijpen dat inmiddels wel. Zo ontmoetten we in Honningsvår de eigenaar van de plaatselijke croissanterie: een alleraardigste uit Frans Guinee afkomstige croissantbakker die op jonge leeftijd op weg ging vanuit Guinee omdat hij met eigen ogen de Noordpool wilde gaan zien, ter hoogte van de Noordkaap ontdekte dat de weg daarnaartoe ophield, daar ter aarde stortte maar werd opgeraapt door een leuke blonde juffrouw en - inmiddels 8000 km van huis - besloot de beste croissantbakker van Honningvår te worden. Teruggaan naar Guinee was ook zowat. Cees Nooteboom schreef al eens een mooi boek waarvan de titel deze lading dekt: “waar je gevallen bent, blijf je”!Read more