the great unknown

Vanuit Chiang Rai nemen we een bus terug naar Chiang Mai. Hannah wou zeker op dinsdagavond terug in deze stad zijn. Ze heeft van een Thaise man die ze heeft leren kennen in Stockholm een lijst gekregen met tips en hij had haar verteld dat de ze dinsdagavond in de jazzbar jamsessies houden. We gaan vroeg gaan eten want we wouden een goed plaatsje in de bar om de muzikanten te kunnen zien. Rond negen uur 's avonds komen we toe en de jazzclub zit al stampvol. De club heeft 2 grote roldeuren wat het mogelijk maakt om vanop het straat naar binnen te kijken en mee te kunnen genieten van de muziek. Ik neem Hanna mee naar binnen door de menigte en niet veel later zie ik een plaatsje vrijkomen op de eerste rij en sprinten we ernaar toe. De muziek is groovy en we kunnenniet stilzitten op onze stoel. Enthousiast juichen we de muzikanten toe als ze een solo gespeeld hadden. De saxofoonspeler heeft ons in het oog en hij heeft er veel plezier in om ons te zien genieten van de muziek. Als de muzikanten even pauze hebben gaat Hannah op zoektocht naar een zekere Paul die de broer is van de thaise man die ze heeft leren kennen. Het blijkt de saxofoonspeler te zijn! We komen zo ook te weten dat hij de eigenaar is van de zaak. Een selfie later zijn we volledig weg van deze knappe getalenteerde 37 jarige man die er 20 jaar uit ziet. Hoe doen ze het toch? Een andere band is aan de beurt. Een zwarte man van Chicago begint te beetboxen in de microfoon. De muziek is gewoon te goed dat Hannah en ik rechtspringen. We kunnen ons niet meer bedwingen en het kan ons niet meer schelen dat we als enige in de bar, op de voorste rij aan het dansen zijn. De muzikanten zijn weg van ons en niet veel later hebben we de vloer danceproof gemaakt. Ik laat me meeslepen door de muziek en voel het ritme in heel mijn lichaam. Elke muzikant is zo getalenteerd. Ieder zijn inbreng wordt geapprecieerd en het maakte niet uit welk instrument je speelde. Zo had je een Thaise man die met balletjes aan het schudden was. Hij kon het ritme niet goed aanvoelen, maar het was leuk om te zien hoe gepassioneerd hij erin op ging. Zeker als je naar hem keek begon hij nog harder te schudden. Vanaf die dag noemen we hem the shaker. Rond middernacht was de jamsessie gedaan. We doen onze ronde bij alle muzikanten en vertellen hen hoe hard we ervan genoten hebben. Zij op hun beurt bedankten ons omdat we aan het dansen waren. We voelden ons part of the team. We hebben ook iets kunnen bijdragen aan de avond. Al lachend lopen we terug richting onze hostel. We doen snel nog een stop in de 7 eleven en kopen water en een pakje chips. Eens terug gekomen nestelen we ons op de stoep en overlopen we de avond. Opeens komt er een meisje, die ook aanwezig was in de jazzclub, onze richting uit en ze komt zich naast ons zetten. Ze logeert in dezelfde blijkbaar hostel. Terwijl we aan het praten zijn haalt ze opeens een zakje chips tevoorschijn.Läs mer