Zion National Park

We slapen vanochtend lekker lang uit en beginnen de dag op ons gemakkie. We hebben geen haast, want we hoeven nergens heen.
Rob heeft sinds een aantal dagen erge last van zijn knie en kan deze nu bijna niet meer gebruiken. Erg jammer, want in het park zijn vele mooie wandelingen te maken.
Na kort beraad besluiten we dat Jeroen en ik een hike gaan doen en dat Rob op de camping blijft.
Jeroen en ik pakken onze spullen in en stappen naast de camping op de shuttlebus, die ons na een ruim half uur rijden op ons beginpunt afzet.
We gaan een rotsformatie, Angels Landing genoemd, beklimmen. De klim is 453 meter omhoog over 4.4 kilometer. De hike wordt ook wel de meest beangstigende wandeling van Amerika genoemd...
We vullen onze waterflessen bij en beginnen aan de klim. 45 minuten lang klimmen we omhoog. De zon brandt onbarmhartig op onze hoofden neer en het pad leidt steil naar boven, zwenkend in haarspeldbochten. De klim is zeer pittig.
Boven aangekomen houden we even rust. Vanaf hier begint de klim naar de top van de berg. Om hier te komen moeten we een bergkam over van 800 meter lang. Op de bergkam zijn kettingen bevestigd waar we ons aan vast kunnen houden. Je moet absoluut geen hoogtevrees hebben, want we kijken loodrecht de diepte in. De grond is honderden meters van ons verwijderd. Er zijn al 9 mensen omgekomen op dit pad, en dat is niet zonder reden. Een misstap kan fataal zijn en je stort de diepte in.
Voetje voor voetje schuifelen we over de bergkam, terwijl we ons krampachtig aan de ketting vastklampen. Ik heb geen hoogtevrees, maar het zweet breekt me wel uit op deze route. De reputatie van deze wandeling doet zijn eer aan.
We vorderen gestaag en durven ondertussen ook een beetje van het uitzicht te genieten, want dat is werkelijk waar waanzinnig. We kijken uit over een dal en zien de wegen met daarop de bussen in miniatuur. De bergen zijn van rood gesteente.
Op het eindpunt rusten we even uit, waarna we weer terugkeren en de bergkam afdalen.
Zonder ongelukken bereiken we het veilige pad weer, en na 4 uur wandelen staan we weer op de begane grond.
We hebben het flink warm gehad en het zweet staat op ons voorhoofd, dus we lopen even naar een riviertje om pootje te baden. Twee andere wandelaars raden ons aan om een duik te nemen, omdat dit zeer verfrissend is. We besluiten om dit dan ook maar lekker te doen. We plonzen in het ijskoude water, en verfrissend is het zeker.
Helemaal afgekoeld aanvaarden we de terugtocht weer naar de camping. Rob heeft een rustig dagje gehad.
De rest van de avond doen wij het ook lekker rustig aan.Read more