Steeni 's

🇩🇪
Wer glaubt ein Inlandflug von Java zur Nachbarinsel Bali wäre stressfrei, der irrt sich gewaltig! 2 Stunden vor Abflug müssten ja reichen, dachten wir….doch fast hätten wir den Flug verpasst. Zuerst waren wir in einem völlig, aber auch völlig falschem Terminal. Oh Gott…ich bekomme schon einen Kloß im Hals, wenn ich an diese Situation denke. So einen unorganisierten Flughafen haben wir noch nie gesehen. Es war riesig, wir waren am falschen Ort, mussten noch 15 min mit dem Shuttle Bus fahren…der blaue? nein nix blau…ok nicht der blaue…doch der blaue, aber nicht dieser hier😱😱 Ok, noch haben wir Zeit, dachten wir. Nach 15 min Fahrt, die sich ewig anfühlten, müsste es ja schnell gehen, haha! Dann wurden einfach diverse Check-In Schalter geschlossen, während hunderte von Menschen ins Flugzeug wollen. Auf der ganzen Reise wollte man NIE eine Flugbestätigung bzw. Ticket von uns sehen UND NUN, wo ist Ihre Flugbestätigung🤬 und der PCR-Test? PCR-Test? Es war doch nur ein Inlandflug, zum Heulen, aber den hatten wir zum Glück noch von der Quarantäne. Ok, jetzt nur noch die Sicherheitskontrolle….nur? Ich dachte, ich implodiere auf der Stelle, eine mega lange Schlange, wo die Menschen, unkontrolliert, wie eine Tierherde versuchten durch die Sicherheitskontrolle zu kommen…..wir haben nicht begriffen, was da abging. Wir glotzten uns beide an, waren fassungslos. Wirklich…die Menschen wussten einfach nicht, wie so etwas abläuft. Einer hat bestimmt zehn Anläufe gebraucht. „Den Flug schaffen wir nicht“, sagte ich, völlig resigniert. Und Julian…Julian musste mal…natürlich, warum auch nicht, die Schlange war ja noch lang genug. Irgendwie schafften wir es dann doch durch diese Kontrolle und eilten weiter zum Gate. Dort brüllte man uns entgegen: „Bali Bali, schnell schnell“ Ist doch nicht euer verkackter Ernst? An UNS lag es nicht! Und als wir dachten, wir steigen jetzt endlich in Flugzeug, stiegen wir erneut in einen Bus und fuhren NOCHMAL zu einem anderen Gate. Ok. Zumindest waren wir mit den anderen Passagieren zusammen, die auch nach Bali wollten. Auf Bali angekommen, wurden wir von den Taxifahrern mit überteuerten Angeboten überrannt. Es war ein Spießrutenlauf. Julian ist fast ausgerastet: „Nein lassen Sie uns in Ruhe biiitte, akzeptieren Sie ein Nein, biiitte. Der absolute Wahnsinn! Vollgepackt irrten wir durch die kleinen, engen Straßen Balis, um einem ruhigen Ort zu finden, um ins Taxi zu steigen. Währenddessen glotzten die Einheimischen uns an, als wären wir zwei Einhörner, da wir seit 2 Jahren zu den ersten Touristen zählten. Puuuuh….
🇵🇱
Jeśli myślisz, że lot krajowy z Jawy na sąsiednią wyspę Bali byłby bezstresowy, to bardzo się mylisz! Pomyśleliśmy, że 2 godziny przed odlotem powinny wystarczyć... ale prawie spóźniliśmy się na lot. Najpierw znaleźliśmy się w całkowicie złym terminalu. O Boże... na samą myśl o tej sytuacji ściska mi gardło. Nigdy nie widzieliśmy tak zdezorganizowanego lotniska. Był ogromny, byliśmy w złym miejscu, musieliśmy jechać autobusem wahadłowym przez kolejne 15 minut. . . niebieski? nie nic niebieskiego...ok nie niebieskiego...tak niebieskiego, ale nie tego😱😱 Ok, jeszcze mamy czas, pomyśleliśmy. Po 15 minutach jazdy, która wydawała się wiecznością, powinno być szybko, haha! Potem po prostu ponownie zamknięto różne przełączniki, a setki ludzi chciały wejść na pokład samolotu. Podczas całej podróży NIGDY nie chcieli zobaczyć od nas potwierdzenia lotu A TERAZ, gdzie jest twoje potwierdzenie lotu🤬 i test PCR? Test PCR? To był tylko lot krajowy, cholera. Ok, teraz tylko kontrola bezpieczeństwa….Tylko? Myślałem, że imploduję na miejscu, mega długa kolejka, w której ludzie, niekontrolowani, jak stado zwierząt, próbowali dostać się w bezpieczne miejsce… nie rozumieliśmy, co się dzieje. Oboje wpatrywaliśmy się w siebie oszołomieni. – Nie możemy odlecieć – powiedziałem całkowicie zrezygnowany. A Julian… Julian musiał… oczywiście, czemu nie? Jakoś przeszliśmy przez tę kontrolę i pospieszyliśmy do bramy. Tam na nas krzyczeli: „Bali Bali, pospiesz się, pospiesz się!” Nie jesteś kurwa poważny? I właśnie wtedy, gdy myśleliśmy, że w końcu wsiadamy do samolotu, znów wsiedliśmy do autobusu i ZNOWU pojechaliśmy do kolejnej bramki. OK. Przynajmniej byliśmy z innymi pasażerami, którzy również chcieli jechać na Bali. Przybywszy na Bali, zostaliśmy napadnięci przez taksówkarzy z zawyżonymi ofertami. To była rękawica. Julian omal nie spanikował: „Nie, proszę zostaw nas w spokoju, zaakceptuj nie, proszę. Absolutne szaleństwo! Pełni, przechadzaliśmy się małymi, wąskimi uliczkami Bali, aby znaleźć spokojne miejsce na wsiadanie do taksówki. Tymczasem miejscowi patrzą na nas jak na jednorożca, bo przez 2 lata byliśmy jednymi z pierwszych turystów. Puuuu….
🇬🇧
If you think a domestic flight from Java to the neighboring island of Bali would be stress-free, you are very wrong! 2 hours before departure should be enough, we thought... but we almost missed the flight. First we were in a completely wrong terminal. Oh god...I get a lump in my throat just thinking about this situation. We have never seen such a disorganised airport. It was huge, we were in the wrong place, had to take the shuttle bus for another 15 minutes...the blue one? no nothing blue...ok not the blue one...yes the blue one, but not this one😱😱 Ok, we still have time, we thought. After 15 minutes of driving, which felt like forever, it should be quick, haha! Then various check-in counters were simply closed while hundreds of people wanted to board the plane. During our whole trip they NEVER wanted to see a flight confirmation or ticket from us AND NOW, where is your flight confirmation🤬 and the PCR test? PCR test? It was only a domestic flight, to cry, but luckily we still had it from the quarantine. Ok, now just the security check….only? I thought I'd implode on the spot, a mega long line where people, uncontrolled, were trying to get through security like a herd of animals....we didn't understand what was going on. We both stared at each other, stunned. Really...people just didn't know how it worked. One of them must have taken ten attempts. "We can't make the flight," I said, completely resigned. And Julian...Julian had to go to toilet...of course, why not, luckily the queue was still long enough. Somehow we made it through this check and hurried on to the gate. There they yelled at us: "Bali Bali, hurry, hurry!" Are you fucking serious? It wasn't up to us! And just when we thought we were finally getting on a plane, we got on a bus again and went to another gate AGAIN. OK. At least we were with the other passengers who also wanted to go to Bali. Arrived in Bali, we were overrun by the taxi drivers with overpriced offers. It was a gauntlet run. Julian almost freaked out: “No, please leave us alone, accept a no, please. Absolute madness! Packed full, we wandered through the small, narrow streets of Bali to find a quiet place to get into a taxi. Meanwhile the locals stared at us like we were two unicorns as we were among the first tourists for 2 years. Puuuuh….Leia mais