Dag 19: Westport

We hebben geen tijd in Abel Tasman om echt op noemenswaardige hikes te gaan dus ik besluit 's morgens vroeg te lopen naar Split Apple Rock.
Het is een korte hike van 8 kilometer en is het ideale ochtendprogramma als alternatief voor kajakken, waarvoor mijn inziens de zee nog veel te koud is.
Het valt mee hoe zwaar het is en ik neem twee mensen uit het hostel mee.

Helemaal losgemaakt van Nederland en op afstand van mijn dagelijkse leven ben ik eigenlijk onderweg bijna uitsluitend aan het reflecteren op hoe ik nu mijn leven leid.
Het is dus een stille tocht, maar dat lijken de andere wandelaars ook wel te waarderen.

Op het strand voor het hotel drink ik nog een koffie en tuur naar de horizon, met een sterk gevoel om te praten over alle conclusies die ik heb getrokken eerder.
Op dat moment word ik aangetikt en staat Audrey naast me, met wie ik eerder heb gereisd in NZ en zo mee kon lachen. We praten elkaar bij over alle vreemde vogels wij in de lucht en in de bus/hostels hebben gezien. Ondanks dat de dagen hiervoor prima en leuk waren, had ik weinig echt gelachen. Dit haal ik nu in.

We rijden door naar Westport en komen daar het eind van de middag aan. Gevloerd door slechte nachten, besluit ik toch maar mee te gaan met een wandeling naar de zeehonden-kolonie. Onze timing was misschien niet zo goed, want de zeehonden waren bijna allemaal op jacht.

Hongerig keren we terug met de groep naar het hostel en eten pizza. We halen nog snel wat rosé-cider voor later en gaan naar het strand.
Onze chauffeur is naast een grote bron van ergernis, ook een pyromaan en hij wil graag een kampvuur maken daar. Wij zoeken allen drijfhout op het strand en staren naar de sterrenhemel met het vuur wat ons verwarmt.
Het is prachtig en ook heel sereen. Geen luide muziek en iedereen is ingetogen.

Ik stort rond elven in. Mijn humeur verslechtert razendsnel en de grote groep die ik eerder gezellig vond, vond ik nu allemaal even te veel.
Audrey was op haar beurt helemaal klaar met kamers delen en vloekte naast mij over hoe achterlijk dit concept is.
Eenmaal het bedje in zicht is het goed. Het is warm, het is stil en ik heb nog flink wat slaapuren. Ik weet nog net tegen Audrey te zeggen dat zij de wekker moet zetten en duik in een diepe slaap.Baca lagi