Dag 18: Abel Tasman

Ook al is het wel heel vroeg, kan ik niet wachten om op te staan. Tot 5 uur zingen er Britten vals karaoke mee en wordt het hostel afgebroken, dus ik telde de uren af tot ik uit bed kon

We hebben een lange reis voor de boeg, want wij maken de oversteek naar het Zuidereiland.
Terwijl we stonden te wachten op de boot begon het te gieten. De mist werd dikker dus we zagen heel weinig met de overtocht, en op het dek staan was dus ook geen plezierig tijdverdrijf.

Een nieuwe bus betekende nieuwe mensen ontmoeten!
Ik was Anita inmiddels ook wel beu. Ze werd mij te saai, dus was ik aangewezen op mijn Britse vriendinnen. We konden alleen allemaal onze ogen niet open houden dus tukten tot we in Picton kwamen. We moesten gelijk met de bus door, om nog voor het donker in Abel Tasman te komen.
Het voelde als de langste busreis die ik ooit heb gemaakt, vooral omdat de buschauffeur geen moment zijn klep houdt.
Hij maakt grapjes waar amper mensen om lachen, vertelt saaie anekdotes en herhaalt alle mededelingen tot in den treurnis. Mensen zijn geïrriteerd, ik ook. Iedereen wil gewoon slapen en rustig naar buiten kijken. Maar deze man leutert maar door en door.

Als we eenmaal aankomen krijg ik het gevoel alsof ik naar een festival ben gegaan. We slapen met drie in een hokje ter formaat van mijn hal en er is geen deur. De wc's en douches zijn als op een camping buiten, in hokjes. De muziek van de pub ernaast staat al op standje frustrerend en ik keek zo uit naar een lange nacht.
Als de zon zakt begint de kou. Samen met een groep nieuwe vriendinnen lopen wij naar het strand voor de zonsopgang, ook om maar niet in de kou stil te zetten.
Het gezelschap is prettig maar ik zet weer grote vraagtekens bij of ik nog ooit wil reizen.
Met sokken, kleding en jas aan lig ik onder het flinterdunne fleece dekentje. Buikpijn van de kikkererwten die ik toch misschien had moeten koken eerst?
Ik word 4 keer wakker van de kou en twijfel of ik niet moet vragen of ik bij mijn Indiase onderbuurvrouw in bed mag...Read more