Neustift

Gisteren had ik geen bereik. Totaal verstoten van de buitenwereld... Vandaar dat ik nu pas kan vertellen hoe dag drie (dinsdag) verlopen is. In een woord: hel. Ik vond het de hel. 9,5 uur gelopen en doodeng.

De dag begon prachtig! Ik had heerlijk tussen Angé en Evelien geslapen. Op diezelfde (vieze #gruwel) matras lagen ook alle andere expeditie leden... #Gezellig!

REK EN STREK DOOR SYLVIA
De dag begon, zoals alle dagen met de rek- en strek oefeningen van Sylvia. Dat trek elke ochtend weer veel bekijks! Deze ochtend dezen zelfs andere mensen mee. Leuk!! Om je bovenbeenspieren te rekken, moet je je been naar achteren buigen en je enkel vastpakken. Dag 1 en 2 ging dat prima, maar vandaag kreeg ik mijn been niet eens omhoog...

ROTSEN, STENEN EN KIEZELS
Vandaag heb ik alleen maar stenen gezien. In alle vormen en maten. Sommige wiebelden (ook al zagen ze er stevig en groot uit) en sommige lagen zó ongandig. Geen idee wie dat alpine-pad bedacht heeft, maar daar zou ik graag een hartig woordje mee spreken!

Stel je voor: Men neme een hele hoge berg 2.300 meter, met daarop minimaal 1.000.000.000 stenen (willekeurig geplaatst in de meest onmogelijke vormen en maten), klauter via bochten omhoog en verf af en toe een steen met rode en witte verf. Voils; een pad "is born" heeft iemand bedacht. En daar moesten wij overheen.

DIT DOE IK NOOIT MEER
Waar anderen deze route vonden lijken op een prachtig maanlandschap, zag ik alleen maar k**stenen.

Heldin Marieke (initiatief neemster Stichting Diabest) heeft de hele weg voor me gelopen en alle stenen aangewezen met haar stok waar ik op kon gaan staan. Soms (vask) stond ik stil en keek ik naar alle stenen voor me, maar wist gewoon echt niet hoe nu verder. Een stuk vond ik zó eng en toen ik dat overleefd had (overdrijven kan ik), heb ik gehuild. Flink gehuild. Om daarna nog meer stenen te trotseren. En als ik weer dacht, ik kan geen steen meer zien, kwamen wr nog meer stenen.

Geef mij maar staalkabels... Echt!

GRAPPEN EN GROLLEN
Alexander probeert er een grap in te gooien: "Wat is de voornaam van ET?: Jodeladihiti". Gelukkig... Ik kan nog lachen.

FOTO'S
Heb amper foto's kunnen maken helaas. Er was een punt waarop we met zijn alllen naast elkaar zaten. Ik plofte op, jawel..., een steen. Gooide mijn hoofd naar achteren (had de hele dag in opperste concentratie naar beneden gekeken) en Wauw! Een prachtig uitzicht! Daar krijg ik helaas te weinig van mee vandaag.

BELONING, MOOISTE LUNCHPLEK OOIT
Zie eerste foto! De mooiste lunchplek ter wereld!!! Daar hebben we even uitgerust en flink genoten van de omgeving. Je ziet ook een foto van mij slapend op mijn rugzak.

DE HUT
Uiteindelijk (zal jullie verdere details besparen, maar we waren 9,5 uur verder...) kwamen we aan bij de hut. Ben op eerste het beste krukje gaan zitten (bij voordeur) en heb mijn schoenen uitgeschopt. Dit nooit meer, zei ik!

Helaas wat chagrijnige eigenaren/medewerkers in de hut. En na zo'n rotdag komt dat rauw op je dak. Ze hadden ook al geen Wifi en geen bereik. Kon John niet bellen om ervaring te delen. Dat vond ik moeilijk...

EINDE EXPEDITIE
Vrijwel meteen gingen we.aan tafel waar ik de Uno regels (die Alexander volgens mij zelf verzint) uitgelegd kreeg. Super gezellig! En tijdje laten kregen we heerlijke lasagne! Na het eten even met de tourleider overlegd en besloten dat ik de volgende dag mee zou afdalen, daarna met kabelbaan naar volgende hut zou gaan en dat de expeditie dan voor mij ophoudt. Want donderdag komt er weer een dag vol stenen. En geloof mij... Dat wil ik zó niet!

SLAPEN WANT IK KÁN NIET MEER
Ik wilde nog gaan douchen, maar zelfs dat was te veel gevraagd. Heb deo opgespoten (het nieuwe douchen) en ben tussen mijn diabetesverpleegkundige Linda en Evelien ingekropen.

Evelien dacht vanacht dat ik haar vriend Rob was, denk ik... Ze kwam vaak gezellig dicht bij me liggen. En ik kon geen kant op. Super krap bed voor 3 personen.

Einde dag, einde expeditie. Dacht ik... #Cliffhanger

DIABETES
Vandaag weer flink geconfronteerd met diabetes. Doodsbang om hypo te krijgen, de hele dag (bij elke stop die we om de 45 minuten moeten maken om te prikken en eventueel te corrigeren) keks gegeten. Maar bij anderen zag ik soms dat ze flinke hypo's hadden. God zij dank dat ik type Lada heb en dus nog in mijn honymoon-periode zit. Mijn alvleesklier doet het soms nog. Mag wel al 6x per dag spuiten (of meer), maar heb nog weing tot geen last van hypo's en hypers. Omdat ik tijdens deze expeditie nu geconfronteerd wordt met mijn "voorland" heb ik daar wel eens moeite mee. Wil die stomme diabetes niet!

Overigens hoef ik hier in Oostenrijk nauwelijks te spuiten! Heerlijk!! En de Free Style Libre voorkomt veel prikken.Read more