Chicago, New Orleans

April - May 2016
A 12-day adventure by Bertus Reist
  • 12footprints
  • 2countries
  • 12days
  • 55photos
  • 0videos
  • 9.4kkilometers
  • 6.8kkilometers
  • Day 1

    En daar gaan we

    April 23, 2016 in Sweden ⋅ ⛅ 0 °C

    Het eerste deel van de trip zit er op. Van Amsterdam naar Stockholm. Was goedkoper dan rechtstreeks naar Chicago vliegen. De economen moeten me nog maar eens uitleggen wat de logica van zoveel omvliegen is. En het sneeuwt in Stockholm.Read more

  • Day 2

    Windy City

    April 24, 2016 in the United States ⋅ 🌙 17 °C

    En we zijn binnen. Op 14 hoog. Recht tegenover The House of Blues. Ons uitzicht wordt grotendeels geblokkeerd door een ronde parkeergarage van 16 verdiepingen hoog, met daar boven op een flat van 30 verdiepingen ( en ineens wist ik het weer, yankee hotel foxtrot van Wilco, daar stond die flat op de LP hoes). Het is dus groots hier. We kwamen, voor het eerst van ons leven met een Uber- taxi, bij donker de stad in rijden. En eigenlijk is dat de mooiste tijd in dit soort steden. De enorme lichtrelames knipperen ons tegemoet. Één zee van licht. Huizen hoge verlichte gitaren, ronddraaiende emblemen, totaal verDisneyde toegangspoorten van cafes. Maar wij zijn moe.....misschien morgen vroeg even kijken bij de zondag gospel brunch bij de overburen. Nu eerst...slapenRead more

  • Day 2

    Joy

    April 24, 2016 in the United States ⋅ 🌙 19 °C

    Vandaag vroeg, de zon die schijnt. En de jetleg maakt sowieso dat lang slapen geen optie is. Dus om 8 uur al de stad in. Maar een ontbijttent vinden zo vroeg op de zondag ochtend, valt dan nog niet mee. Dus dan maar de Starbucks, koffie met een blueberry scone. Op naar het Millemium Parc, voordat we het zondagmiddaggebed in gaan. Het Millenium Parc ligt er prachtig bij. Met z'n glimmende bean, prachtige openluchttheater en een slingerende glimmende metalen brug geeft het een fantastisch zicht op de stad en het enorme Lake Michigan.

    Om 10 uur start de zondag-ochtend Gospel Brunch bij The House of Blues. Van de buitenkant lijkt de hal nog het meest op een ingedeukte bouwloods, maar van binnen voelt het als een echt Voodoo-theater. Veel kleur, bizarre tekeningen, veel hout, lekker sfeertje. We eten aan lange tafels met een papieren kleedje er op. Enorme bufetten vol met gefrituurde kip, wafels, salades, pulled pork, roasted beef, mimosa, bloody mary, ommeletten, worsten, scrambled eggs en Jamalaya. Na een half uur start de plaatselijke dominee de dienst met achter zich het jeugd gospelkoor from the south side of Chicago. Veel halleluja, joy, wave your napkins en clap your hands. Heel devoot was het in iedergeval niet. Wel lachen.

    De middag lekker gehopt in op de Magnificent Mile en een wandelingetje in het zonnetje (graadje of 23) langs de riverwalk.

    En vanavond......Eten bij Beatrix
    Read more

  • Day 3

    Pooh

    April 25, 2016 in the United States ⋅ 🌙 22 °C

    Als je dan toch vroeg wakker bent en de zon schijnt zo overvloedig, kun je net zo goed een stukkie gaan rennen. Niet bepaald een straf hier, want na een klein stukje over de riverwalk, volgt al snel een lang slingerend pad langs de stranden aan Lake Michigan. De zon in m'n rug en afwisselend uizicht op het eindeloze meer en de skyline van Chicago. Dan zijn 12 kilometer zo onder je voeten vandaan. Ben bepaald niet de enige met dit idee.

    Na terugkomst snel onder de douche en op naar het ontbijt. In een klein achteraf straatje zit donutfabriek The Vault. De winkel is net aan 6 vierkante meter. In een "hole in teh wall" verkopen ze superverse dougnuts en koffie voor een dollar. Hij is open om 8 uur 's ochtends en sluit......als alles op is. En ze smaakten lekker.

    Na een lang bezoek in de Target (Robbie wilde 20 bikini's aanpassen) op naar de Trump building voor een architectuur-rondvaart. Leuke anekdote daarbij. De boten hebben allemaal een bovendek met stoeltjes, waar een iets te goed gebekte Amerikaanse host ons alles vertelt over de achitectuur. De boten varen constant onder de stalen bruggen. Het wegdek bestaat op de brug uit stalen roosters. Onlangs stond op 1 van die bruggen de tourbus van de Dave Mathews Band te wachten om bagage te laden. De chauffuer zag de roosters en zag zijn kans schoon. Hij kon wel even de Toilet-tank van de bus in de rivier lozen. Alleen jammer dat er op dat moment een architectuur-rondvaart onder de brug door ging. Een paar honderd liter water, drollen en urine werd als een stroom melasse over de verbaasde toeristen uitgestort.
    En wij weten nu alles over skyscrapers en architectuur.

    Na een famous Chicago hotdog (no ketchup!!!!!!) en een broodje Italian Beef (rundvlees in jus gegaard, waarna het vlees op het broodje wordt gelegd en het broodje gedipt wordt in de jus) op naar 1 van de hoogste torens van Chicago. Op verdieping 100 kun je 360 graden rond de stad en zijn omgeving rondkijken. Maar er was meer....The Tilt. Robbie en ik moesten tegen een raam aan gaan staan, waarna het raam in een hoek van 35 graden naar buiten wordt geklapt. Je hangt dan 100 verdiepingen hoog boven de straten van Chicago. Het hele lijf verzette zich er tegen, maar ja, kon Robbie niet alleen laten gaan.
    Read more

  • Day 4

    Get Your Kicks

    April 26, 2016 in the United States ⋅ 🌙 15 °C

    Gisteren liepen we zwetend door Chicago, in de stralende zon bij 25 graden.Vanochtend waren een wintermuts en handschoenen niet misplaatst geweest. De wind was180 graden gedraaid en kwam nu niet meer uit The South, maar van het koude noorden van Canada.

    Snel 6 enorme Pancakes bij Wildberry naar binnen geschrokt, auto halen bij Hertz en bij Adams Street rechts af. Daar begint de Route 66. Niet echt, want hij is om organisatorische redenen meerdere keren verplaatst, maar vanaf daar is de route als een speurtocht redelijk makkelijk te volgen via de bruine borden. Onderweg komen we allerlei Americana-prullaria tegen, die al of niet iets met de Route 66 te maken hebben: de auto van de Blues Brothers op een hoge paal, een astronaut van 7 meter hoog, oude benzinepompen, een gevangenis met 2 cellen, levensgrote beelden van Marilyn Monroe, een fles catsup (nee is geen typefout) op een stellage van 10 meter hoog en tot antiekshop omgebouwde oude gasstations

    In het stadje Pontiac nemen we een tussenstop voor de lunch. We zien een groen geschilderd deurtje op een parkeerplaats met daarnaast een houten bord waarop is geschilderd "Lydia's Cup". We doen het deurtje open en staan gelijk face to face met de kok van het etablissement. Een rommelige keuken vol ingedeukte pannen in een grote gootsteen, rekken vol zwartgeblakerde grill-pannen aan het plafond en het fornuis omwikkeld met alumiumfolie. We blijken de achteringang van Lydia's tentje ingelopen te zijn.
    Eenmaal aan een tafeltje zien we staan dat Lydia en haar man alles zelf maken. Dus we bestellen pulled pork, kippensoep en Robbie een grilled cheese sandwich. Zelfs de chips die er naast lagen waren zelf gebakken. Heerlijk, allemaal. En super vers. Toptentje.

    Na Pontiac komt het noodweer in rap tempo op ons af. Enorme hoge bliksemflisen schieten in de verte naar de grond. We besluiten de Route 66 te verlaten en in een iets rapper tempo via de 55 te rijden. Door een watergordijn van regen rijden we tussen de talrijke vrachtwagens met blinkende neuzen door naar onze tussenstop, Saint Louis.

    Vanavond een pizza uit een hout gestookte oven gegeten in een plaatselijke bierbrouwerij in een dorpje naast Saint Louis.

    Pizza is op en Robbie ligt in het zwembad van het hotel. Die zien we vanavond niet terug, denk ik.
    Read more

  • Day 5

    Ol Miss

    April 27, 2016 in the United States ⋅ 🌙 19 °C

    De weersvoorspellingen waren beangstigend. Met veel gevoel voor drama werd op alle tv zenders uitgelegd dat er een rode lijn over het land trok met zwaar onweer, veel regen en zelfs tornado's. Omdat we een flinke ruk wilde rijden betekende dat vroeg in de veren. Een 13 in een dozijn ontbijtje in het hotel achterover drukken en om 7 uur strak St Louis uitrijden. De weg is lang, maar mooi. We volgen de uiterwaarden van de Mississippi. Soms valkbij de oude dame, soms kruiste we haar en soms waren we haar even kwijt. De weg wordt omgeven door prachtig groen, eenzame dorpjes, desolate boerderijen en rommelige bedrijventerreintjes. Van het onweer hebben we niets gezien. Het zonnetje kreeg zelfs af en toe de gelegenheid om door de wolken te peaken.De luchtvochtigheid begint behoorlijk onaangenaam te worden.

    We zouden Memphis niet aandoen, maar je kunt natuurlijk niet langs Memphis rijden en dan niet in een Bar-B-Q tent hebben gegeten. Na enig speuren op internet vonden we Pig-n-Whistle in een afgelegen dorpje vlak voor Memphis. Een grote schuur met op het achterterrein 2 grote stalen roestige smokers/bar-b-q. De serveerster was, op zijn Amerikaans, enorm enthousiast over onze komst en was super jaloers dat wij konden reizen. "Hoe vaak doen jullie dat" vroeg ze met haar stem overslaand, "1 keer per maand?"

    Het vlees wat we kregen was supermals en de side-dishes (gefrituurde okra, bruine bonen, witte bonen, coleslaw, hushpuppies, patato salad) overheerlijk. Strak volgegeten verder gereden, dwars door Memphis heen, de 55 op, verder langs mooi glooiend landschap en de weg honderden kilometers omkleed met groen. Wat blijft het heerlijk hier te rijden.

    Bij Winona was de koek op. De 55 afgeslagen en bij het eerste beste sleezy motel een kamer geboekt. De Magnolia Lodge. Klinkt idylisch....is het niet.

    Winona kent eigenlijk maar 1 eettent en dat is het. De oude remise van de trein die vroeger Winona aandeed, hebben ze omgebouwd tot eettentje. De laatse trein is blijven staan voor de deur en staat daar nu weg te roesten (als grootste attractie van Winona). In het restaurant, The Tracks, waren we de attractie van de dag.....buitenlanders....die zagen ze hier niet vaak. Toen de eerste het verhaal van ons kreeg dat we helemaal uit Nederland kwamen, moesten ook de andee personeelsleden een gesprekje met ons hebben. Zo leuk....uit Nederland. Al moest het laatste serveerstertje eerlijk bekennen dat zij geen idee had waar the Netherlands lagen. Ze was het land nog nooit uit geweest, sterker nog, buiten Mississippi was ze nooit geweest....en eigenlijk was ze Winona ook niet uitgeweest. Dus....of ze mee kon...."ik wil hier weg".
    Read more

  • Day 6

    Honored

    April 28, 2016 in the United States ⋅ 🌙 22 °C

    Bij The Dirty Dozen Brass Band werd ik aangesproken. Waar ik vandaan kom...Nederland. De zwarte man van in de 60 zei dat hij veeerd was dat ik helemaal naar vanuit Nederland naar Jazzfest kwam "to celebrate New Orleans" met hem. Toen ik hem vertelde dat dit mijn vierde jaar was, kon ik helemaal niet meer stuk. En dat is Jazzfest. Het viert New Orleans, als stad, als levenshouding, als muziekbron, als culinaire grootheid.

    Vandaag was (waarschijnlijk) onze enige droge dag van het Jazzfest weekend. De ondergrond van het terrein was nog doordrenkt met water van de regen van afgelopen dagen, dus her en der grote modderpoelen. Ben benieuwd wat dat wordt komende dagen, als de regenkans toeneemt.

    Vandaag veel leuks gezien, oud, nieuw, bekend, onbekend. Een lijstje (in chronologische volgorde):

    - Mississippi Railroad Company: heerlijk ouderwetse jive
    - Jonathon Boogie Long: vette blues
    - Leo Jackson & the Melody clouds: gospel uit de tenen
    - Jeffery Broussard: Zydeco cowboy met tandenstoker in de mondhoek
    - The Dirty Dozen Brass Band: heerlijke brassband funk, swingen geblazen
    - Honey Island Swamp Band: vette southern rock met een vleugje soul
    - The Revivalist: heerlijk festival bandje met charismatische zanger. Blazers, hammond & steelguitar
    - Los Lobos: speelde hun Mexicana album La Pistola intergraal en akoestisch. Zo ongelofelijk goed.
    - Paul Simon: arme Paul is een beetje te oud om zijn fantastische band bij te benen
    - My Morning Jacket: lekker country rock met een mooie ode aan Prince, bijgestaand door de blazers van preservastion hall
    - Miss Lauren Hill: volgens onze host Nola, a bit obnoxious. Niet al te best bij stem. Al is 20.000 man "killing me softly" horen zingen wel weer te gek.

    En het eten....komt'ie: snowball, pecan-bourbon icecream, crawfish Monica, sausage gumbo, fried catfish, crawfish stuffed bread, crawfish pecan Menier, crabcake, strawberry lemonade, bread pudding white chocolate.

    Nola, onze huisbazin, vond het maar belachelijk dat we lopend naar het festival waren gegaan, dus gedurende de dag bleef ze maar app-en dat ze ons een lift naar huis wilde geven. Dus na enig zoeken haar en haar auto gevonden en keurig door haar naar onze hut gebracht. Daar liggen we nu allemaal voor apegapen, met gloeiende voeten en de modder tot aan ons kruis. Moe maar voldaan....
    Read more

  • Day 6

    Big Easy

    April 28, 2016 in the United States ⋅ 🌙 22 °C

    Robbie wilde perse een ontbijt bij Ihop. Ze had er honderden blogs over gezien en wist het zeker...deze plek was te gek. "Ze hebben daar pancakes met cheesecakesmaak!!!!!". Waarom? Antwoord bleef uit. Zelden zo'n afgeragde tent gezien. Ik zou zo gauw niet iets kunnen opnoemen wat onbeschadigd was. Maar goed, 2 stacks of Pancakes besteld, 1 stack volkoren met nootjes en 1 stack met chocolademeel, chocolatechips en chocoladesaus...het was vooral veel.

    Diep het gas ingetrapt en op naar the Big Easy. Voor de lunch afgeslagen bij het plaatsje Magnolia. Volgens Internet een charmant stadje met een leuke eettent. Het centrumpje was een block van oude pakhuisjes grenzend aan een stationnnetje. Het stationnetje was inmiddels het gemeentehuisje geworden. In de tuin van het gemeenthuis liepen 6 jongens van rond de 16 jaar met oranje gestreepte broeken en "convicted" op hun rug geplakt takken te verzamelen en het gras te maaien. De gevangenbewaarder hield ze streng in de gaten.

    De twee winkelstraatjes boden een troosteloos geheel. Typisch Amerikaanse geveltjes van wat ooit een welvarend handelsplaatsje was aan een belangrijke spoorlijn. Alle panden waren zwaar vervallen en drie van de vier stonden leeg. In 1 pand zat een drogist/apotheek. Een enorme winkel met daarin verdwaald een 6 tal metalen stellingen. Op elke stelling lagen verdwaald enkele produkten. Wat luiers, een paar doosjes pleisters, zonnebrand, etc. Meestal maar 1 exemplaar van elk soort. In het midden stonden wat stoelen en mosgroene skai-lederen bankjes. Allemaal uit totaal verschillende collecties. En ze waren zo oud dat ze zelfs in mijn jeugd al als ouderwest doorgingen als iemand ze meenam in de jeugdsoos als zithoek. 1 balie stond vol met plastic koppen met daarop een keur aan pruiken, haarstukken en nepvlechten. Achter in de winkel was een apotheekbalie, waar bejaarden hun lege doosjes met medicijnen inleveren om ze opnieuw gevuld te krijgen.

    Naast de apotheek zat nog een winkel van sinkel. Volgestouwd met kleding, keukenspullen, huishoudelijke apparaten, schoenen en ander onmisbaars. Er was zelfs een rekje met lege cassettebandjes..........en dat alles in een troosteloze jaren 70 entourage van aluminium, donkergroen tapijt en oranje vloertegels. Zo mooi dat dat allemaal nog bestaat. En het is vreemd, want in de omgeving staan veel mooie huizen, lijken de bewoners echt wel geld te verdienen, maar maken dat blijkbaar niet op in het winkel-centrumpje.

    Maar goed, we kwamen voor de buren, Le Mariposa. Een grappig opgefleurde eettent. Vandaag was het Mexicaans. Prima te doen.

    Door naar New Orleans. Even een tussenstop om modderschoenen te halen. Het festivalterrein is na enkele hoosbuien veranderd in een modderpoel, volgens een mail van onze huiseigenaar. Dus reserveschoeisel of laarzen zijn een slimme optie.

    Ons huis is een in de jaren 40 gebouwde lange withouten hut. De oma van de huidige eigenaresse kwam vanuit Belize naar New Orleans en bouwde het huis met haar dochter. De kleindochter nam het enkel jaren geleden over. Nu verhuurt ze de helft. Een mooie plek, midden in een oude "zwarte" wijk van New Orleans. Aan de andere kant van het park woonden de "witten".

    In het witte deel komen we terrecht in een kleine snackbar/ eettent, Lakeview Burgers en Seafood. 4 kleine tafeltjes en een counter. We bestellen mozzarella-sticks, catfish, een hamburger, tamales en coleslaw. Alles smaakt super vers en alles uit de frituur is droog en knapperig. Als we bijna klaar zijn met eten meldt de eigenaar/kok zich aan onze tafel. Iets te dik, zijn schort dubbelgevouwen over zijn buik en een lekkere snor van zweet onder zijn neus. Zijn hele levensverhaal komt voorbij: 51 jaar koken in the French Quater van New Orleans, zijn wens om een buurtrestaurant te hebben, dat hij nu met zijn zoon mag koken, dat alles zelf gemaakt is (from scratch), dat zijn zoon de lekkerste cajunkruidenmix maakt, dat Hurricane Katrina de hele buurt veranderd heeft (oudjes zijn dood gegaan tijdens de hurricane omdat ze niet weg wilden, of daarna van de stress), hoe je een goede pulled pork maakt (en als Erica opschept over mijn pulled pork, wil hij ineens tips uitwisselen: " what kind of wood do you use for smokin'), bladiebladiebala. Hij was trots op zijn 5 sterren-rating op Yelp. Terrecht, alles was heerlijk.

    Bij terugkomst in ons huisje ontmoeten we onze huiseigenaar voor het eerst. Voor iedereen een hug ( alleen ik niet want ze knuffelt geen mannen waar hun vrouw bij is). En gelijk weer hele verhalen over haar geschiedenis, Katrina, hoe waar te komen, hoe laat en wanneer.

    Morgen gaan we los op Jazzfest. Naar het zich laat aanzien de enige zonnige dag van het festivalweekend........
    Read more

  • Day 8

    It's pissin' down

    April 30, 2016 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

    De ochtend begon zo goed. Nola, onze huisbaas, had ons een geheime parkeerplaats verteld, vlak bij de ingang van Jazzffest. En raad eens wat, er was plek. Bij de ingang was het even wachten. Daar raakte we aan de praat met 2 Lousiana bewoners. Mannen van in de vijftig. Erica raakte in gesprek met de rustige van het koppel. Ik met het opgewonden standje. Toen we eenmaal bij het gespreksonderwerp wapens en Trump terecht waren gekomen, ging de Hillbilly helemaal los. "Sure, we send a lounatik to the White House, becaus we're fed up with the politicians". In een triade van zeker twintig minuten probeerde hij met met veel energie, consumptie en overredingskracht uit te leggen dat Trump de "bloodless" revolutie zou zijn. Ook hij vreesde dat anders de middleclass de wapens tegen de eigen regering zou oppakken. Dan nog liever een gek in het Witte Huis. Volgens Hillbilly klopte er nu niks van het systeem: verrotte wegen, slecht onderwijs, veel belasting, miljoenen illegalen, crime, the chinese en zo nog veel meer. Niet dat Trump dat zal veranderen, maar WE zijn boos.
    Zie hier, je kan het punt maken in 6 regels, hij had er 20 minuten voor nodig. Altijd lachen, die fanatieke Amerikanen.

    Eenmaal binnen was het terrein al beter opgedroogd en de temperatuur aangenaam.

    In de Bluestent speelde de 91 jarige Henry Gray op zijn piano de pannen van het dak. Tegen over ons hutje met een dakje van pambladeren (ja die zou later nog van pas komen) speelde Yvette Landry, grammy nominee ( ja dat moet er hier altijd bij) lekker ouderwetse country, inclusief conboylaarzen en suede slierten aan haar rok.
    The Soul Rebels kregen op het grote veld 30.000 man aan de zelfde dansmove. The Treme Brass band, normaal een straatorkest uit de zwarte muziekwijk Treme die bruiloften, feesten en begrafenissen luister bij zetten, zette de hele Economytent op zijn kop met alleen maar bekende Jazz-deunen. Kristen Diable, mooie dochter van New Orleans, speel heerlijk soft rock van het betere soort. Luke Winslow King speelt heerlijke singersongwriterblues op het middentuintje van de Grandstand. Als Roy Rogers zijn slide gitaar door de enorme bluestent laat gieren vallen de eerste regendruppels op het dak van de tent.

    Maar ik wil graag Dr John zien. Terwijl ik naar buiten loop wordt ik achtervolgt door een hitsige 50 jarige showdanseres van ongeveel 1 meter 60. Ze grijpt me op allerlei plekken om duidelijk te maken dat ze ook naar buiten wil

    De regenponcho aan en op naar het grote veld waar Dr John zijn Voodoo over de menigte zal uitstrooien. Bij de start van het optreden gaat het nog goed. Oke, het regent een beetje, but who cares...the doctor is in the house. Dan vallen er een paar rake klappen in de lucht met enkele spectaculaire bliksemflitsen. Binnen 2 minten valt het water met bakken uit de lucht en gaat het enorm waaien. Dr John weet van geen ophouden (of heeft het niet door....hij oogt oud en fragiel). Het water vliegt met emmers vol het podium op en op de schermen is te zien dat bij elke slag van de drummer het water een meter hoog van de trommels af vliegt. Goodnight Irene Goodnight zingt Dr John passievol door, terwijl de technici om zijn piano heenrennen om boxen af te dekken, rondvliegend decormateriaal te redden en het orgel van de doctor af te dekken. De 30.000 man publiek zingt snoeihard mee, gekleed in poncho's of gewoon klets nat.
    Dan besluit de bandleider van Dr John, met een simpel messnij gebaar langs de keel, de band stil te leggen. De hemel geeft nog een paar klappen en de hoeveelheid regel verdubbelt. Dr John wordt het podium af begeleid. De kamera's volgen hem. Dan belsuit hij om te keren en terug te lopen naar het podium.....hij was vergeten om ons te bedanken. Met een simpel zwaaigebaar, vol in de regen, dankt hij het publiek.

    Er valt nu zoveel regen dat ik hooguit 10 meter voor me uit kan kijken. Wadend door de regen en de plassen van 10 tallen centimeters diep, probeer ik ons schuilhutje te bereiken. Afgesproken dat ik Robbie en Erica daar zou treffen. Overal schuilen mensen in tentjes, proberen de marktkraamhouders te redden wat er te redden valt en rennen mensen door diepe plassen op weg naar droge plekken.

    Ons hutje staat vol met mensen, maar geen Robbie of Erica. Een uur houdt de regen aan. Leuke conversaties in ons hutje met de Amerikanen, er werd vrolijk een electronische joint gedeeld, er werden ervaringen uitgewisseld en dat terwijl de storm probeert het houten hutje uit de grond los te rukken.

    Als de storm gaat liggen en het hutje langzaam leegloopt, komen Erica en Robbie in verzopen toestand aanlopen. Het terrein is veranderd in 1 enorme modder/ waterpoel. Kinderen en mannen spelen in de plassen water. Er wordt aangekondigd dat Jazzfest vandaag wordt gesloten. Geen Stevie Wonder en Beck dus.
    De mannen en vrouwen van The Lone Below mogen op het toneel ook niet meer spelen, dus besluiten ze de akoestische instrumenten op te pakken, de sponsortent te bezetten en daar akoestisch toch nog wat te laten horen.

    Na een laatse creole stuffed crab druipen we af (leuke woordspeling). Als we naar huis rijden, blijkt op veel plekken de riolering van New Orleans niet berekend te zijn op dit soort hoeveelheden regen. We rijden door plassen, waarbij het water tot aan de deurklink van de auto komt.

    Eenmaal thuis is het weer opgeklaard. Nola staat ons bezorgt op te wachten in de deuropening...."everything oke?, a little too wet".
    Read more

  • Day 9

    Rain Rain Rain

    May 1, 2016 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

    Het zou nat worden. En dat werd het ook. Dus hebben we ons overgegeven aan de weergoden en ons volledig in plastic verpakt op onze laatste dag op Jazzfest gestort.
    Maar wat er ook zou gebeuren....we wilden Bonnie Raitt 1 keer in New Orleans zien.

    De ochtend begonnen met een zondagoctenddienst in de gospeltent. 4 te oude en te dikke dames in kanariegele jurken met de veren van Pino leidde ons langs hoopvolle boodschappen. Hun kapsel zaten zo strak op het hoofd dat het leek alsof ze met behangplaksel waren vastgeplak."He's comin, be prepared", gaf Audrey Furgeson ons mee. En klinken als een klok.

    Aaron Neville, de grote beer met het kleine stemmetje, raakt zoals altijd de gevoelige snaar door te starten met Mississippi tries to flash us away . Daar leek het inderdaad wel op met het water tot onze enkels.

    Marcia Ball ramde lekkere blues weg op haar piano en zette de overvolle Bluestent op z'n kop.

    In de stromende regen kwamen een dozijn artiesten een tribute brengen aan de onlangs overleden pianist/componist/zanger/producer/kind van New Orleans, AllenToussaint. Allen speelde tientalle edities als vaste gast op het festival. Zijn geest hing (net als die van Prince) over het hele festival. Iedereen was er, Bonnie Raitt, Aaron Neville, Dr John, etc. Allemaal begeleidt door de originele band van Allen om een mooi eerbetoon te brengen aan Allen.

    Steve Riley en Wayne Toups geven nog een lekkere set zydeko weg op het Fais do do podium, voor een groepje fanatieke parapludragers.

    En dan is het tijd voor Bonnie Raitt. Een vol veld met regenkleding en paraplu's verwelkomt Raitt met een enorm applaus. Wij zijn inmiddels doorweekt. Maar Bonnie geeft een geweldige set weg. Heerlijk slide ze over haar gitaar. Ze is duidelijk "thuis" in the Big Easy. Om één of andere reden ga ik vanzelf huilen als Miss Raitt een ballad in zet.

    Als ze dan ook nog haar akoestiche gitaar pakt en begeleidt door de klarinetist en trompetist van The California Honeydrops van Woman be wise (Women be wise, keep your mouth shut, don't advertise your man) start en er uit de hemel een ongelofelijke klap bilksem op het terrein valt, gaat het publiek helemaal uit z'n dak.

    Het meest ontroerende moment is nog wel dat aan de zijkant van het podium dr. John gekleed in een poncho toekijkt hoe Bonnie haar set voltooit. Wanneer ze het podium afloopt komt hij naar haar toe gewaggelt en kuste haar vol op de mond. Bonnie is er duidelijk door aangedaan.

    We zijn koud en nat, maar blij dat we Bonnie hebben gezien. Terwijl we nog een paar flarden van Neil Young meekrijgen rijden we huiswaarts. In de deuropening van ons witte houten huisje horen we Trombone Shorty het festival geheel volgens traditie afsluiten met Hurricane Season. Hey!!!

    Het was een nat Jazzfest, maar nog steeds een stad en festival naar m'n hart. We komen terug!!
    Read more