Nara

Dag 4 alweer?! 😱
Geen idee welke dag het is – donderdag toch? Of maandag? Anyway, tijd bestaat niet meer op vakantie.
Gisteravond de koffers soort van voorbereid (lees: dingen erin gegooid en dichtgeritst met een sprongetje erop), zodat we vanochtend een beetje konden uitslapen en pas rond 10:00 de deur uit hoefden. Lekker appartementje trouwens, thanks Osaka!

Koffers gepakt, hup richting station voor onze trip naar Nara!
Goed nieuws: dit station heeft een lift. Minder goed nieuws: hij is zo groot als een bezemkast.
Eenmaal boven was het weer even oriënteren, want het metrostelsel hier is basically het Japanse broertje van de Londense metro. Gelukkig hebben we onze persoonlijke reisleider Sanie. Held met hoofdletter H!
Met één overstap zitten we binnen een half uurtje in Nara. Soepeltjes hoor!
Oh ja… stempel gescoord bij het toeristenbureau (prioriteiten). En nog beter: daar kunnen we ook onze koffers achterlaten! Voor ¥600 per stuk (da’s €3,50 in normaal geld) staan ze daar de hele dag chill te wezen.

Zo’n 23 kilo per persoon lichter beginnen we aan onze wandeltocht richting Nara Park.
Leuk weetje: in Nara lopen herten gewoon los door de stad. Geen grap. Deze sika-hertjes worden als heilig gezien in het shintoïsme — soort postduif van de goden. En als je ze een speciaal koekje (shika senbei) voert, buigen ze zelfs voor je. Alsof je de Dalai Lama zelf bent met een snack in je hand.

We waren benieuwd of het echt zo zou gaan…
Sanie vooral. Want die zag die koekjes en dacht: “Wat nou buigen? Zelf opeten!”
Geen grap – manlief stond klaar om z’n eigen koekjes op te eten voordat de hertjes ook maar iets konden buigen.
“Sanie eerst!”, riep-ie nog net niet!
De herten keken ‘m aan alsof hij de koekjesbelasting kwam innen.

En TADAAAA, daar zijn we weer hoor: de toeristenkaravaan op pad.
Maar ook: duizenden (ja, echt) hertjes, allemaal aan het buigen alsof ze op hertenyoga zitten. En allemaal op jacht naar die koekjes.
We steken het park over en ineens BAM — een gigantische tempelpoort. Maar dat blijkt dus alleen nog maar de toegangspoort. Want daarachter staat een tempel waar de Notre Dame nog net een beetje jaloers op zou zijn. Wat een unit.

We betalen entree en gaan naar binnen. En wat we daar zien? Kan ik serieus niet omschrijven.
Zó indrukwekkend, zó kalm en krachtig tegelijk… echt kippenvel.
De Boeddha daarbinnen is zó gigantisch dat hij waarschijnlijk zijn eigen postcode heeft. En dan al dat goud erachter? Bizar gewoon.

En dan… hét moment.
In de hal staat een houten pilaar met een gat erin — dit stelt het neusgat van de Grote Boeddha voor. Volgens de legende brengt het geluk als je erdoorheen weet te kruipen. En wie nemen de uitdaging aan? Precies: Maup en Tony.
Ze wurmen zich met militaire precisie door het gat, alsof ze op weg zijn naar spiritueel hergeboorte… of gewoon zin hebben in een beetje slapstick.
Iedereen kijkt toe, telefoons in de aanslag. Maar ja hoor — gelukt! Ze kwamen er aan de andere kant weer uit, mét zegen én zonder schrammen. Hilarisch en legendarisch. Nu zien of het geluk gaat brengen?!

We lopen stilletjes verder rond, een beetje overdonderd door de grootsheid van het geheel.
Vlak bij de uitgang vinden we weer een stempelkraampje (score!) en even verderop zit – ik denk een monnik – die met een grote kwast een kalligrafietekst in ons boekje schrijft. Twee stempels erbij, een spreuk erbij… 🀄️Geen idee wat er staat, misschien wel “groentesoep”, maar het ziet er magisch uit.

Na het tempelbezoek besluiten we niet met de stroom mee te gaan, maar juist een andere route te nemen. En guess what: we komen uit bij nóg een prachtig deel van het park. Mijn stappenteller is in ieder geval woest aan het piepen – ik gok 500+ calorieën down de drain vandaag.

Rond 15:30 is het tijd om terug te gaan, want Kyoto wacht op ons!
We slenteren nog even door het centrum van Nara en scoren last minute mochi.
Wikipedia zegt: Mochi is een Japanse rijstcake, vaak gegeten rond nieuwjaar, tegenwoordig het hele jaar door. Ziet eruit als een pastelgekleurde plakkerige knikker van rijst.
Lekker? Ehhh… mwahhhhh. Maar hé, je moet alles minstens één keer geprobeerd hebben.

Op het station halen we de koffers op en hop, trein in. In 40 minuten staan we in Kyoto.
Daar begint de klim… want het is heuvelop. Zwetend, puffend en met de tong op onze sneakers komen we aan bij een superknus Japans huisje. We worden ontvangen door een vriendelijke meneer die ons alles uitlegt over het huis alsof we er drie jaar gaan wonen. Heel lief.

Koffers gedropt, tijd voor… ETUUUUUH?!
Aan de hoofdweg vinden we een klein restaurantje waar we achterin een kamertje worden neergezet. Gekke toeristen in quarantaine, denk ik.
Maar het eten? HEMELS.
Maup en ik bestelden zelfs twee keer hetzelfde — de serveerster keek ons aan alsof we haar net hadden verteld dat we van lucht leven. Hilarisch.

Na het eten? Regen. Niet zomaar regen, maar van die “ik ben doorweekt tot aan m’n onderbroek”-regen.
Eenmaal thuis dus: douchen, chillen, droog worden.

Morgen? Kyoto onveilig maken.
We zijn er klaar voor!Read more