Bastion of Calendaria

Ik ging vol goede moed op pad .
Eerst reed ik langs een gasvulstation waar ik mijn gasfles (waarmee ik kook) liet bijvullen, en daarna reed ik de grens over naar El Rocio, een dorpje dat me was aanbevolen en waarvan ik op internet had gezien dat het er wel aardig uitzag. Het is een bedevaartsoord en er staat een mooie kerk. Dat wilde ik wel zien.
Het was een vreemde gewaarwording: er was nergens bestrating, overal was alleen maar zand. En dan ook nog met flinke kuilen en gaten er in, die nu gevuld waren met water want het had weer geregend. Dus alles was nat en modderig. Ik zag overal gewoon auto’s rijden dus blijkbaar was het normaal hier zo, en ik reed het stadje in naar een soort van plein waar ik kon parkeren bij andere auto’s. Het was echt vreemd, het leek alsof ik ineens in het wilde westen was aangekomen. Overal waren ook houten veranda’s met railings. En ik zag winkeltjes met leren laarzen en petten, en andere winkeltjes met flamengo kleding. Dat was dan weer niet zo ‘wild west’ maar ze vielen wel op. En verder zag ik niet een supermarkt of zo. Dus ik ben een winkel ingedoken en heb navraag gedaan en ze vertelde dat hier alles draait om paarden en dat voor de paarden dus de bestrating is weggelaten. En al die railings langs de veranda's zijn er om de paarden aan vast te maken. Later keek ik nog eens goed op internet en inderdaad, verder naar beneden scrollend las ik dat elk jaar met Pinksteren hier het grootste religieus festival van Spanje wordt georganiseerd. Er komen dan 1 miljoen pelgrims te voet of met paarden en versierde karren hier samen voor 2 dagen feest en om de heilige Maria aan te raken.
Er was nu echter geen paard te bekennen. Ik hoorde er wel een met zijn hoeven schrapen in een trailer maar dat was dan ook alles. En oh ja, ik zag zo'n rijtuigje. Maar verder dus niets op dat gebied.
Ik heb de kerk bekeken, hij was ook open gelukkig en van binnen was hij ook mooi. Om de kerk heen waren nog souvenirs winkeltjes met prullaria rondom dit bedevaartsoord.
Het ging weer regenen dus ben ik teruggegaan naar mijn auto en wilde wegrijden. Maar zo goed als het ging toen ik het stadje binnenreed, zo fout liep het nu. Ik moest even achteruit uitparkeren en toen stoppen om vooruit weg te rijden maar kwam met mijn linker voor- en achterwiel precies in 2 korte maar diepe kuiltjes terecht. En ik kwam er niet meer uit. Als ik gas gaf voelde ik het slippen en ik wist uit eerdere ervaringen dat je niet gas moet blijven geven want dan kom je alleen maar dieper in de modder te zitten. Maar ja, wat dan? Gelukkig zag ik verderop wat mannen die een pickup truck aan het laden waren. Ik ben naar ze toegelopen met de meest hulpeloze blik die ik maar op kon zetten en heb ze om hulp gevraagd. Een van de mannen liep met mij mee en hield zijn hand op voor de sleutel. Hij stapte in, startte de auto en reed zo hup de kuil uit. Ik was tegelijk blij verrast en beschaamd. Voelde me echt wel een dom mens dat ik dit zelf niet had gekund. Maar ja, ik was er uit en kon gaan rijden. Er waren een paar plekjes die ik op het oog had voor de nacht.
Helaas is de omgeving hier verder niet mooi dus ik kon niet snel iets vinden dat mij aan stond. En uiteindelijk ben ik maar naar een camping gegaan die overigens wel leuk was want het was een soort van community waar ze aan permacultuur doen en afval scheiden en compost toiletten hebben. En je kunt je, als je daar kampeert, ook inschrijven voor maaltijden.
Ik was ergens tussen El Rocio en deze camping een beetje ingestort en voelde me moe. De weg naar de camping was spannend want het was een lange zandweg vol kuilen en hobbels. Ik was wel wat gewend intussen door alle paadjes waar André mij bracht op de heenweg en de weggetjes naar de stranden aan de westkust van Portugal, maar dit overtrof alles. Te meer omdat door de vele regen er veel plassen waren en ik niet kon zien hoe diep die waren. En ik kon er niet altijd omheen laveren want ze besloegen de hele breedte van het pad, en dan ook nog eens over meerdere meters. Dus ik moest er wel doorheen want omkeren kon ook niet. Maar het ging allemaal goed gelukkig en uiteindelijk was ik bij de camping. Toen ik een plekje had gekozen en de stroom wilde aansluiten kreeg ik deze niet aan de praat. Door dit alles raakte ik meer en meer in de stress en ik liep te vloeken en te tieren. Gelukkig zag een buurman mij worstelen en kwam mij helpen en even later was alles gefixt en zat ik in mijn auto een kopje thee te drinken. Maar mijn gemoedstoestand was helaas niet gefixt en ik stortte in. Op zich was er niet zo veel bijzonder vervelends gebeurd maar toch knapte er iets in mij en Spanje was ineens een heel groot land waarbij ik geen flauw idee had hoe ik er doorheen wilde rijden en wat ik wilde gaan zien en waar ik zou slapen. In Portugal was ik wel eens alleen op stap maar dan wist ik ook dat ik over 2 dagen weer iemand zou treffen, of ik ontmoette iemand met wie ik een paar dagen optrok. Nu was ik helemaal alleen, en moest ik een heel groot land door in mijn eentje. Ik was de controle en het overzicht kwijt en ik vond het overal waar ik die dag langs reed niet mooi, het landschap was saai en plat, en ik vreesde het ergste voor de rest van Spanje want de kust is toch vooral toeristisch gebied en daar houd ik niet zo van. Ik was boos op mezelf omdat ik me niet goed had voorbereid op Spanje en toch had kunnen weten dat de zuidkust heel anders is dan de noordkust (waar ik op de heenweg langsreed met André) en natuurlijk ook anders dan Portugal. En hier in dit deel van Spanje zie je vooral plastic broeikassen. Ongelooflijk troosteloos is dat. Dus ik voelde me echt verloren en alleen.

Dit gevoel overviel me nogal, ik had het niet zien aankomen toen ik vol goede moed de grens over reed die ochtend. Om de controle terug te krijgen begon ik als een razende op mijn telefoon te zoeken naar mooie plekjes om te overnachten en stadjes om te bezoeken. En dat ging moeizaam want het internet was nogal instabiel. Dat was frustrerend dus mijn stress werd van kwaad tot erger.
Daarom ik wilde ik bellen met mensen om effe te spuien, maar omdat de ontvangst daar dus slecht was lukte dat ook niet goed. Uiteindelijk vond ik een plekje op het terrein waar het bereik wel stabiel was en heb ik wat hulplijnen gebeld :) Dat hielp wel een beetje. Maar ik heb me zelden zo moe en rot gevoeld als die avond en de volgende dag. Ik ben daarom nog een nacht gebleven en daarna voelde ik me een beetje beter en kon ik weer vooruit kijken.
Ik heb er nog serieus over nagedacht om terug te gaan naar Portugal en daar zo lang mogelijk te blijven en dan daarna zo snel mogelijk dwars door Spanje naar NL te rijden, maar besloot toch verder Spanje in te gaan en dit avontuur nog een kans te geven.
Op google zocht ik toen een parkeerplaats bij een strand, want dat ken ik en dat voelt vertrouwd, en kwam zo terecht bij het stadje Rota.
Bij aankomst bleek de parkeerplaats vol dikke campers te staan dus ik baalde meteen weer. Het voldeed weer niet aan mijn verwachting en wensen. Maar ik dwong mezelf om niet verder te zoeken en hier gewoon te gaan overnachten. Ik had veel water, mijn huishoud accu is helemaal vol, en er is genoeg eten in de koelbox, dus ik heb besloten hier een paar nachten te blijven staan om nog meer uit te rusten en me mentaal voor te bereiden op de rest van de reis.

Ik heb getwijfeld of ik dit bovenstaande allemaal zal delen hier, maar ik wil toch het liefst een reëel beeld geven van alles dat ik meemaak dus vandaar dat ik het toch maar heb opgeschreven :)

Donderdag 30 januari
Vannacht was er veel wind, dus wat onrustig geslapen, maar ik voel me steeds beter. Hier in het duingebied zijn lange houten wandelpaden aangelegd en via die paden ben ik vanochtend naar het stadje zelf gelopen. En daarna langs het strand weer terug. Het strand is hier vlak en saai, geen mooie kliffen meer, maar toch wel lekker om zo langs de vloedlijn te lopen. Al met al een wandeling van 2 uur die me goed deed. Daarna weer even goed gegeten en gedronken. Mijn vernauwde bewustzijn begint weer ruimer te worden en dat voelt fijn.

Intussen kwam ik er achter dat komend weekend hier een motorcross is, en dus zal het heel druk worden in het stadje. En ik zag, toen ik in het stadje was, een lange boulevard. Dus ik ga hier morgen nog op de parkeerplaats blijven staan en dan zaterdag ochtend vroeg in het centrum een parkeerplaats zoeken en kijken of ik wat handpan kan spelen op die boulevard.
Vreemd genoeg voel ik me wel op mijn gemak hier op deze parkeerplaats tussen al dat lelijke witte blik. En er staat een jonge vrouw naast mij, ook in een gewoon busje, en zij wilt naar Portugal dus vanavond ga ik haar wat plekjes laten zien om heen te gaan. En zij kwam hier via de zuidkust van Spanje dus zij kan mij ook wat tips geven.
En ik heb een globale route uitgezet voor mijzelf, tot aan Nijmegen. Dat geeft me houvast en dat is fijn :)Baca lagi