Banjar Amankila

Vandaag weer vroeg opgestaan want reeds om 7 uur aan de ontbijttafel. We willen immers vroeg vertrekken, want we hebben een grote tocht voor de boeg waarbij we op voorhand niet goed weten wat we ervan mogen verwachten.

Eerst een taxi naar het beginpunt en hop, wij weg. Het was al direct goed klimmen langs smalle “terrassen”. Dat klimmen mag je letterlijk nemen want soms moesten we werkelijk handen en voeten gebruiken om van het ene terras naar het andere te gaan. Nadia keek best niet teveel naar beneden anders kreeg ze “floeren” benen.
Een pad konden we hier en daar wel ontwaren en met mijn gps kon ik natuurlijk ook goed volgen of we wel de juiste richting uitgingen.

Na een tijdje geklauterd te hebben kwamen we op een plateau met een fantastisch zicht op een vallei vol palmbomen. Aan de andere kant zagen we de zee en een vallei met enkele dorpen.
Ik zag met behulp van mijn gps héél in de verte Tenganan liggen, het dorp waar we naartoe gingen en ik wist dat dit een zware tocht zou worden…

We bleven verder klimmen en hadden dikwijls een mooi zicht op de valleien rondom ons.
We namen een pauze net voor we weer een steil stuk omhoog moesten en ik zei tegen Nadia “als we daar over zijn hebben we het zwaarste van de tocht gehad” en dat heb ik geweten, ppfff!

Al direct vanaf we terug omhoog begonnen te gaan kreeg ik een klopke van den hamer en mijn hart sloeg tegen 200 per uur, niet gezond voor een 50 jarige! Ik moest het heel rustig aan doen en ook af en toe gaan zitten. Nadia, die zich wel goed voelde, maakte haar al lichtelijk ongerust maar ik had dit al wel eens eerder meegemaakt tijdens een vulkaanbeklimming in Nicaragua.

We geraakte boven, kwamen nog voorbij enkele hutjes en dan werd het pad breder en kon ik al stappende terug recupereren. We kwamen nog voorbij een klein dorpje met een winkeltje, kochten er een grote fles water en dronken die meteen uit.

Nog enkele kilometers verder en na een steile afdaling waar we soms wegschoven, bereikten we Tenganan. Het dorp is een toeristische trekpleister en staat gekend als "traditioneel dorp". Maar zoals ik wel verwachtte was dit gewoon een traditionele toeristenval met vooral veel souvenir standjes/winkeltjes en nog weinig traditie. Daarom ook dat ik ervoor gekozen had om er te voet via die lange tocht naartoe te gaan zodat het vooral om de tocht ging en minder om het dorpsbezoek.

We hadden toen “nog maar” een 12 kilometer gedaan maar door al dat geklauter voelde het wel als veel meer aan. We dronken iets in het dorp en besloten om het laatste deel ook al wandelend af te leggen zodat we het echte leven op Bali, weg van de toeristische delen, wat konden ontdekken. Ik kan zeggen dat het zeker geen proper land is maar wel heel veel vriendelijke mensen.

Na 17,5 kilometer kwamen we terug aan in ons hotel, blij dat we er waren maar ook blij dat we een mooie tocht gemaakt hadden; en een hele dikke proficiat voor NadiaRead more