Kyoto Imperial Palace

Woensdagochtend wordt ik wakker met verstopte luchtwegen, fikse hoofdpijn en een allesoverheersend lam gevoel. Nee, geen kater. Griep, Covid, of een hele nare verkoudheid, geen idee, maar maakt ook niet uit. Ik heb die avond een belangrijke demo met een klant die, om de woorden die een componist ooit over Tom heeft uitgesproken te lenen, "enigmatisch in zijn bereikbaarheid" is. Die wil ik dus echt niet missen en met een betonnen hoofd ga ik toch maar aan het werk om de laatste voorbereidingen te treffen. De demo is uiteindelijk een groot succes.

De volgende dag heeft Karin het ook te pakken. Dit zou onze tweede dag samen Kyōto ontdekken zijn, maar dat zit er dus niet echt in. 's Middags voelen we ons beiden dapper genoeg om het op een wandeling door het park te wagen. We pakken de metro naar het voormalige keizerlijk paleis. Het hele ommuurde gebied is tegenwoordig een uitgestrekt park in het hart van Kyōto, vroeger stonden hier de huizen van hooggeplaatste functionarissen en andere elites. Het paleis zelf is een ommuurd complex in het ommuurde park in de stad. Zoals gewend van Japan, zien we veel vakwerk met zware balken, stevige daken en lichte schuifdeuren met rijstpapier. Er is een ceremoniële zaal waar de keizers gekroond werden (foto 1), er is een bijgebouwdje waar een of ander keizerlijk relikwie wprdt gehuisvest (2) en een alleraardigste tuin (3-5).

Ondanks dat ik er als een zombie bijloop beloof ik Karin nog over de Nishiki markt te lopen (6). Mijn boek heeft deze overdekte arcade aangeraden als dé plek om alle lekkernijen van Kyōto te bewonderen: gepekelde zuurtjes, gebraden stukjes vlees, kruidenwinkeltjes waar een sample ons (zelfs met verstopte neus) zo doet genieten van rijst met wat kruiden erop dat we een zakje kopen, viswinkels, mochi en nog fermenterende groenten (7). Daarna is het huiswaarts aan, waar we een simpele, doch lekkere samengestelde magnetronmaaltijd eten. De magnetronrijst van de Lawson konbini is uitstekend en met wat kimchi en curry komt het toch best mooi samen.

De volgende dag is het nog steeds niet veel soeps en Karin heeft 's middags een seminar. Uiteindelijk gaan we 's avonds nog naar Kinkaku-ji, de gouden tempel (8-10), waar we net voor sluitingstijd nog binnen mogen. Het is heerlijk sereen in de tuinen rondom de Tempel en dit doet de zieke geest goed. En ja, hij is echt helemaal bedekt met bladgoud, niet zomaar een mooi verfje. Deze tempel is gebouwd door een van Ashikaga Shoguns, de dynastie die tot zo'n 100 jaar voor de Tokugawa's de macht had. Ginkaku-ji, de "zilveren" tempel, staat er niet heel ver vandaan. Deze is gebouwd door een latere Ashikaga Shogun, maar helaas was het geld op voordat de tempel met zilver bedekt kon worden. De naam bleef echter.

Hierna gaan we naar een grote boekenwinkel waar een cafe is met zo'n aantrekkelijk plaatje van een met bosvruchten en slagroom bedekte Luikse wafel dat we dat niet voorbij kunnen laten gaan. Karin neemt een Mont Blanc en ze stellen beiden niet teleur (eigenlijk zelfs beter dan ik ze in België heb gehad). Ook de koffie was uitstekend en ze verkopen zelfs hun bonen! De zak die we nog in Hanoi hadden gekocht is een paar dagen terug leeggeraakt dus dat komt mooi uit. We eten 's avonds eindelijk sushi (ja, we zijn niet eerder naar een sushi restaurant geweest) in een typisch restaurant waarin iedereen aan een balie zit waarachter de chefs voor je neus de boel bereidt (11). Verrukkelijk.Les mer