Giappone
Nagasaki Prefecture

Scopri le mete di viaggio dei viaggiatori che scrivono diari di viaggio su FindPenguins.
Le 10 migliori mete di viaggio Nagasaki Prefecture
Mostra tutto
Viaggiatori in questo posto
    • Giorno 3–5

      De Bom

      13 novembre 2023, Giappone ⋅ 🌬 10 °C

      11:02, wijst een verwrongen klok aan. Dat was het laatste moment op 9 augustus 1945 dat hij nog tikte. Op dat moment zou iemand in het centrum van Nagasaki, zo'n 3 kilometer verderop een lichtflits feller dan de zon hebben gezien, spontaan derdegraads brandwonden hebben opgelopen en enkele seconden later van zijn sokken zijn geblazen. Het museum heeft veel te vertellen over de destructie die de bom teweeg heeft gebracht. De grootste christelijke kerk in Japan die verwoest is, een straal van anderhalve kilometer waarin zo'n beetje alles platgeslagen is door de schokgolf, de branden die spontaan door de initiële lichtflits door de hele stad zijn gestart en tot diep in de nacht doorbrandden. Ontzagwekkend. Er zijn veel attributen die de ongelovelijke kracht van de bom demonstreren. Keramische dakpannen die gekookt zijn en bubbels hebben gevormt onder het oppervlak, zes glazen flessen die compleet met elkaar versmolten zijn, boomstronken vol glassplinters, stalen brugdelen die compleet verwrongen zijn, foto's van mensen wiens huid in plakken van hun lichaam af is gestroopt. Het meest ontroerend zijn de betuigenissen van overlevers. Eén heeft een homp gebakken klei aan het museum gedoneerd. Hij ging op zoek naar de lichamen van zijn kinderen, maar het enige wat van zijn huis over was, was de gebakken aarde eronder. Daar heeft hij een stuk van meegenomen ter nagedachtenis. Ik kan het niet laten een traan te laten bij een mooi vertaald gedicht van een man die meteen na de bom naar huis snelde, daar de half verkoolde lichamen van zijn kinderen vondt, ze die nacht cremeerde en een dag later hetzelfde kon doen met zijn vrouw die intussen was overleden aan de brandwonden.

      In het vredespark tegenover het museum staan veel beelden die door verschillende landen gedoneerd zijn aan de stad. Het is zonnig, er lopen een aantal schoolklassen rond en ik pak mijn lunch erbij en eet die stilletjes op. Ik hoef pas om 14:00 aan het werk vanwege het tijdsverschil, maar ik had wel eerst nog een bureau in elkaar geïmproviseerd van een bedbodem en onze overvloed aan koffers (foto 2). Dan kon Karin tenminste goed werken.

      De volgende ochtend besluit ik Sanno Jinja te bezoeken. Een Jinja is een Japanse Shinto heiligdom, daar worden de voorouders en natuurgoden aanboden. Iedere Jinja heeft een Torii als toegangspoort, waar je links doorheen moet stappen. Niet door het midden, want dat is het pad van de goden. De reden dat ik deze bezoek is omdat de Torii hier zo'n beetje het enige gebouw binnen een kilometer van de ontploffing was dat is blijven staan. Voor de helft dan (foto 1). De andere helft van de poort ligt ernaast uitgestald (foto 3). Nog bijzonderder zijn de twee reusachtige kamferbomen die de ingang flankeren. Een van de twee heeft een omtrek van wel 8 meter. Beiden zijn ze kaalgestript, geblakerd en gespleten door de bom. Iedereen dacht dat ze dood waren, maar wonderbaarlijk genoeg hebben ze het allebei overleefd. Tegenwoordig is er een soort betonnen replica van de oorspronkelijke vorm van de stammen in de kloven gemaakt, ik denk om de bomen te beschermen tegen rot. In een holte in een van de bomen hangt een lampje waardoor je de stenen kunt zien die er tijdens de ontploffing in zijn geslingerd. Wederom keer ik met innerlijke stilte terug naar huis.
      Leggi altro

    • Giorno 6

      Jimajimakōen

      16 novembre 2023, Giappone

      De laatste volle dag in Nagasaki hoeven we beiden niet te werken en hebben we gereserveerd voor sightseeing en nemen we een van de ouderwetse trammetjes (foto 2) naar het centrum. Als eerst op het programma staat 出島 (Dejima, met de "j" als "dj"). Letterlijk betekent dat "uitstekend eiland", in de topografische zin dan. Dat is eind zestiende eeuw in de baai van Nagasaki gebouwd om de Portugezen in op te hokken. Inmiddels is het lang niet meer een eiland omdat veel meer van de baai in latere tijden is ingepolderd, maar tegen die tijd was het ook niet zo interessant meer. Daarvoor wel; tijd voor een geschiedenislesje.

      Halverwege de zestiende eeuw kwamen de Portugezen als eerste Europeanen in contact met Japan. Ze begonnen al gauw als een gek missionarissen te sturen met enig succes, zeker op Kyushu, het zuidelijkste van de vier hoofdeilanden van Japan. De Tokugawa Shoguns, die in 1600 de macht grepen na de vereniging van Japan door Oda Nobunaga en Toyotoma Hideyoshi in de 50 voorafgaande jaren en die macht meer dan 200 jaar zouden vasthouden, waren daar niet zo blij mee. Ze hadden gezien hoe verspreiding van het Christendom door de Europeanen op andere plekken als rechtvaardiging voor kolonisatie werden gebruikt en hadden geen zin in een hogere autoriteit dan zijzelf (of de keizer, die praktisch een marionet van de Shogun was). Zo werdt de beweegruimte van de Portugezen beperkt tot Dejima en werden bekeerde Japanners vervolgt. Toen de Portugezen daar op vrij fysieke manier tegen protesteerden (met kogels) wilden onze voorvaderen de Shogun wel een handje helpen met die Iberische onruststokers. De Hollanders waren wat minder principieel wat betreft geloof - de handel ging voor - en bovendien waren Portugezen Katholiek, getver. Als dank erfde de VOC Dejima en werdt ieder ander land, met uitzondering van China (die overigens ook alleen in Nagasaki mochten komen), uit Japan verbannen. Dat heeft bijna de hele Edo-periode, meer dan tweehonderd jaar, geduurd totdat de Amerikanen een gunboat naar Tokyo stuurde met het vriendelijke, doch dringende verzoek of zij niet ook wat handel mochten drijven. Al die tijd was Dejima, via de Hollanders, Japan's enige kijk in de bredere wereld en vooral Europa, waar het toen vrij hard ging. Die vooruitgang in onder andere de geneeskunde leidde in Japan tot de "Rangoku", van "Horanda-goku", letterlijk "Nederlandse studie", wat later algemenere westerse studies werden en de reden dat deze episode van de geschiedenis in Japan standaardcurriculum op de middelbare school is.

      Enfin, voor wie er nog niet is afgehaakt, tegenwoordig is Dejima voor een gedeelte weer nagebouwd (foto's 3, 4, 5) en in een museum veranderd. Helemaal gaat niet omdat een omgelegde rivier een deel van het eiland in beslag neemt. Leuk, interessant, veel porselein dat is opgegraven en geschiedenis die in nog véél meer detail gaat dan ik hierboven. Ik zal het jullie besparen.

      Na wat broodjes van de bakker op de kade te hebben gegeten pakken we de tourboot naar Gunkanjima - "Battleship Island". Eigenlijk heet het Hashima, maar door de vorm van de 8 meter hoge zeemuur en de verlaten betonnen flats heeft het deze bijnaam gekregen. Kijk maar naar de foto's. Onderweg komen we ook nog wat echte slagschepen tegen bij de scheepswerven van Mitsubishi. Niet van het leger, want dat heeft Japan volgens de naoorlogse grondwet niet, maar van de "self-defence force". Maak daarvan wat je wilt. Ik kan het niet laten ook hier weer wat geschiedenis te rond te sprinkelen, dus daar gaat ie:

      Nadat in 1868 het Tokugama Shogunaat ten val kwam bij het herstel van de keizerlijke macht onder keizer Meiji (de vernedering van het door de Amerikanen gedwongen worden de grenzen open te stellen speelde hierbij ook een rol), industrialiseerde Japan in een duizelingwekkende vaart. Deel hiervan was de opkomst van grootindustriëlen, zoals Mitsubishi rondom Nagasaki. Om die industrie te drijven waren kolen nodig. En laat men die nou net vinden onder het piepkleine Hasima eiland, 15 kilometer van Nagasaki. Mijntje bouwen, mijners daarnaartoe verhuizen, weinig ruimte en voila, eerste betonnen flatgebouw in Japan. Dat ging nog een tijdje door totdat er in 1959 ruim vijfduizend mensen op die steen in de zee gepropt zaten. Een goed deel daarvan zakte iedere dag in 90 seconden een kilometer onder de zeebodem om 8 uur later in 10 minuten de rit omhoog weer te maken. In 1974 sloot de mijn vanwege de overgang op olie in de industrie en binnen drie maanden was iedereen pleite. Nu staat het vanwege de indrukwekkende betonnen ruïnes op de werelderfgoedlijst voor industrie.

      Nadat we ons tegoed hebben gedaan aan het ruige, door orkanen in elkaar gebeukte betonnen skelet van Gunkanjima is het tijd voor een rustig wandelingetje door het park. We gaan naar Glover Garden, vernoemd naar de Schotse industrieel en handelaar die heeft bijgedragen aan de industriële Revolutie in Japan. Het park bevat een heel aantal Westers-in-Japan-stijl gebouwen die door vergelijkbare figuren als Thomas Blake Glover zijn neergezet (vaak in andere delen van Nagasaki, maar naderhand hierheen verhuisd). Best een mooi park, met een mooi uitzicht over de stad, maar een stuk minder interessant dan Dejima en zeker niet drie keer de toegangsprijs waard. We sluiten de avond passend multicultureel af met een lokale specialiteit in Chinatown.
      Leggi altro

    • Giorno 7

      Hemel en hel

      17 novembre 2023, Giappone ⋅ ⛅ 10 °C

      In ons eerste vierdaagse weekend besluiten we voordat we Honshu (het hoofdeiland van Japan) betreden nog twee dagen naar nationaal park Unzen-Amakusa te gaan. Dat is een vulkanisch zeer actief gebied met onder andere de nieuwste berg in Japan dankzij een uitbarsting 1991. Daar morgen meer over. Vandaag houden we het bij het spa-resort Unzen Onsen. Onsen is het Japanse woord voor een bad van geiserwater: lekker gaarkoken in heet, modderig, stinkend water. Unzen heette eerst gewoon Onsen, maar is met de nationaal park-status hernoemd om verwarring te voorkomen.

      Een mooie busrit van anderhalf uur uit Nagasaki brengt ons naar de Onsen. Onze aankomst wordt verraden door een lichte lucht van rotte eieren die de bus binnendringt en een stoompluim die verderop tussen de bomen oprijst. We hebben een simpel herbergje geboekt, want de resorts waren veel te duur. Het is geen probleem dat we anderhalf uur te vroeg inchecken en de gastvrouw overlaad ons (of eigenlijk vooral Karin) met pamfletten en informatie over de omgeving. We weten nu wat de mooie wandelroutes zijn, welke Onsen de locals gebruiken, de toeristen gebruiken en waar ze privé baden hebben en we weten dat het Chinees restaurant (is gewoon Japans, maar dan met wat meer Chinese ingrediënten en sauzen) naast de deur zogezegd erg goed is. Dat laatste valt die avond wat mij betreft wel mee. Desondanks erg behulpzaam.

      We lopen via een omweg naar de Onsen met privé baden, anders kunnen we het bad niet samen nemen vanwege de scheiding voor mannen en vrouwen. Daarnaast is Karin een beetje bang dat ik een faux-pas zou maken als ze mij niet eerst in de juiste bad-etiquette onderwijst. Onze omweg brengt ons langs een aantal van de bronnen waar de badhuizen hun water uit halen. Kokende modder, lekker geurtje en witte, gele en groene zwavelrotsen. Vet. De locals noemen dit gebied 地獄 (jigoku), wat "hel" betekent. Het doet mij denken aan de Solfatara, vlakbij Napels.

      Na ons in de Onsen uitvoerig gewassen te hebben zak ik héél langzaam het zo'n 40 graden warme water van het bad in. Karin zegt dat een stereotype is dat men op dat moment "gokuraku, gokuraku..." mompelt, wat zoiets als "in de zevende hemel" betekent. Leuk contrast met de naam van de bronnen. Het ontspant in ieder geval wel lekker, al moet je om de paar minuten even het bad uit om niet oververhit te raken. Ik merk dat het water erg bijzonder en vrij zuur smaakt op het moment dat ik een paar bubbeltjes blaas. Als we vertrekken ziet Karin dat het onverdunde water uit de bron een pH van 1,5 heeft. Da's wel zuur ja.

      Voordat we terug gaan lopen we nog even naar een meertje waar je volgens onze gastvrouw een mooie zonsondergang kunt zien. Dan moet natuurlijk wel de zon schijnen, maar ook zonder is het een heerlijk vreedzame en doodstille plek. Eindelijk kan ik de herst weer eens voelen. Ik wil nog even proberen via het bospad en een omweg terug te wandelen, maar het wordt zo vlug donker dat we daar maar van afzien.
      Leggi altro

    • Giorno 3

      Nagasaki, Kyushu

      4 novembre 2023, Giappone ⋅ ☁️ 25 °C

      Bullet train to Nagasaki on our Kyushu pass, then back late afternoon. We walked to Hakata station, feeling we knew the route well enough to try small variations, and booked tickets with our pass. The people doing the bookings were amazing: the systems worked quickly, and they would give us a few options in English, then issue seat reservation cards that went with the pass, all neatly stashed away in a red "Kyushu rail" envelope.
      On the trip to Nagasaki the announcer apologised for a 3 min delay on a shinkansen, but I think the driver (if there was one) was happy sitting on 250kph or so. Wollstonecraft might have more frequent trains and perhaps more comfortable seats, but TfNSW can’t make your ears pop.

      Very sunny and a near perfect temperature for wandering around (except in the midday November sun).

      Walked to the Peace Park, then back through the back streets and the old merchant city. The epicentre area was sad, but it was almost consumed by light-industrial sprawl, as if even to the locals it did not really matter. Rumours that we too tried to mimic the statue are false ones created months later by one or both sons.

      Nagasaki has cats with bent tails. Out of pity, we didn't photograph the one we saw first... an then we didn't see another after we read that it was genetic. We walked along the bay that had had the only area in which westerners were permitted for several hundred years, and saw some rather grand houses that had been built by westerners once they were allowed to live other than on their dedicated island.

      Back in Fukuoka we walked to the hotel (15 mins), then back along the river near the station where street restaurants popped up at night. The guide books were very enthusiastic, but they were crowded and a little touristy (although not nearly as bad as the brightly-lit tourist ferries that karaoked their way up and down.

      23,281/16.95km and 15.
      Leggi altro

    • Giorno 81–82

      Hiroshima & Nagasaki

      12 ottobre 2023, Giappone ⋅ ☀️ 24 °C

      Die zwei letzten Tage an denen wir uns den Japan Railpass zunutze machen konnten, widmeten wir dem wohl demütigsten Kapitel der japanischen Geschichte; und zwar den beiden Atombombenabwürfen im zweiten Weltkrieg. Wir reisten dazu zuerst nach Hiroshima, wo wir den ganzen Tag und eine Nacht verbringen würden. Dort angekommen merkte man erst mal nichts davon, dass diese Stadt vor knapp 80 Jahren dem Erdbodengleich gemacht wurde. Ein buntes Treiben herrschte auf den Strassen, welche von hohen Gebäuden mit grossen Leuchtreklametafeln gesäumt waren. Das einzige was darauf Hinweisen konnte, dass dieser Ort eine spezielle Geschichte zu erzählen hat, war die überdurchschnittliche Anzahl Touristen die sich am Bahnhof tummelten. Bevor wir uns direkt auf die Hauptattraktion, nämlich dem Peace Memorial Park stürzten, machten wir noch einen Abstecher zum Itsukushima-Schrein auf Miyajima. Der Shinto Schrein ist drei weiblichen Göttern gewidmet, die verantwortlich für die Meere und Stürme sind. Angeblich ist die gesamte Insel an sich schon eine Gottheit. Bekannt ist der Shrein vor allem durch sein Torii, der im Wasser steht. Ein roter Torborgen, welcher den Eingang zum Shrein markiert. Mit der Fähre gelangten wir innert weniger Minuten auf die kleine Insel. Dort angelangt, fand man sich wieder in einem Meer von Touristen - wohl ganz nach dem Geschmack der Meeresgottheiten und Sturm wurde mir auch bei diesem Rummel. Wir schlenderten entlang der Promenade bis zum Shrein, knipsten ein paar Bilder und gingen zurück durch einen historischen Pavillion mit Pagoda um anschliessend entlang der Shopping Street wieder zur Fähre zu gelangen.

      Zurück in Hiroshima gingen wir zu Fuss vom Bahnhof Shin-Hakushima zum Friedenspark, wodurch wir noch einen kurzen Abstecher zum Hiroshima Castle machen konnten. Beim Friedenspark angekommen, gelangten wir direkt zum Friedensdenkmal, der Atombombenkuppel. Die ehemalige Halle zur Industrieförderung, welche nur 140 Meter vom Hypozentrum des Bombenabwurfs stand, hat die Detonation mehr oder weniger gut überstanden und gilt heute als Mahnmal für den Frieden. Der Gedanke, dass unweit von hier die erste Atombombe über den Köpfen der Einwohner detonierte und mit einem Fingerschnippen alles Leben im unmittelbaren Umkreis auslöschte, lässt einen erschaudern. Das Gebäude strahlt eine bedrückende Ruhe aus und es wirkt, als würde das eisernen Gerippe der Kuppel wie eine Dornenkrone auf dem toten Gebäude sitzen.

      Wir gehen weiter in den Friedenspark hinein. Es ist ein grosser, grüner, mit Bäumen übersäter Park, der mit diversen Statuen und Skulpturen geschmückt ist. Bevor wir uns in der Hiroshima National Peace Memorial Hall die haarsträubenden Geschichten von Augenzeugen des Atombombenabwurfs anhören würden, wollten wir uns etwas stärken. Unweit des Parks fanden wir auf Google ein gut bewertetes Tex-Mex Restaurant das geöffnet sein sollte. Doch als wir in das Restaurant eintraten, herrschte Totenstille und nichts rührte sich. Ein paar Schritte tiefer im Lokal entdeckten wir eine Person, die am Ende einer Sitzbank ein Nickerchen machte. Als der ältere Herr uns bemerkte, schreckte er auf und fuchtelte mit den Händen "closed! closed!". Super - schon wieder wurden wir von Google an der Nase herumgeführt. So blieb uns, in Anbetracht der Zeit, nichts anderes übrig, als im nahegelegenen Mini Market einen kurzen Imbiss zu holen und auf einer Bank im Friedenspark zu geniessen. Später würden wir herausfinden, dass man in Japan grundsätzlich zuhause oder im Restaurant isst und nicht irgendwo auf der Strasse oder im Park - Ups, wieder mal Vollgas mit den Bergschuhen ins Fettnäpfchen gestampft.

      Nach dem Imbiss begaben wir uns in die Hiroshima National Peace Memorial Hall. Dort konnte man in einem grossen runden Raum Platz nehmen. Eine grosse Panoramaaufnahme von Hiroshima, kurz nach dem Atombombenabwurf, zierte die gesamte Wand. In der Mitte des Raumes stand ein runder Brunnen, auf dem schwer erkennbar die Abwurfzeit 08:16 Uhr dargestellt wird. Der Brunnen stand als Zeichen für die vielen tausend Menschen, die den Abwurf zwar anfänglich überlebten, aber aufgrund der Hitze und der Strahlung ein unglaubliches verlangen nach kühlendem Wasser hatten. In einem weiteren Raum gab es die Möglichkeit sich Geschichten anzuhören von Leuten, die diesen Tag erlebt haben und von dem unvorstellbaren Grauen erzählen. Die Geschichten erfüllen einem mit Demut und einer tiefen inneren Leere, während sich eine bedrückende Stimmung breit macht. In einer der Geschichten erzählte eine ältere Frau davon, dass, wann immer sie heute Kinder sähe, die ja mehr als genug zu essen und zu trinken hätten und teilweise gar etwas verwöhnt wären, sie daran denke, dass diese Kinder wohl die wiedergeborenen Opfer der Atombombe sein müssten. Sie sei so unglaublich froh, diese Kinder so erfüllt und sorglos zu sehen, nachdem was sie erlebt habe. Ich denke wir sehen heute wohl ein Leben im Friede und Überfluss viel zu oft als selbstverständlich. Für diese alte Dame ist wohl nichts mehr selbstverständlich, nachdem sie in ihrer Jugend ein solches Trauma durchlebte.

      Am nächsten Morgen machte ich noch eine kurze Joggingrunde entlang einem der vielen Flussdeltas, die Hiroshima wie einen Fächer unterteilen. Die Gedanken an die Atombombe und die Katastrophe, die dadurch in dieser Stadt verursacht wurde, lassen mich bei dieser Runde nicht los. Hin und wieder schaue ich in den Himmel und bin froh keine B-29 zu sehen.

      Nach der Joggingrunde ging es weiter mit dem Zug nach Nagasaki. Dort würden wir jedoch nur ein paar Stunden verbringen, vor allem um den Friedenspark und das Denkmal zum Atombombenabwurf zu sehen. So quetschten wir unser Gepäck in ein Schliessfach am Bahnhof und machten uns auf den Weg. Der Memorial Park in Nagasaki war nur etwa halb so gross, wie derjenige in Hiroshima und wurde auch von weniger Touristen besucht. Das Zentrum des Parks bildete eine grosse blaue Statue, die mit dem Finger in den Himmel zeigt, während die andere Hand schützend über den Boden ausgestreckt ist. Auf mich wirkte die Statue etwas Kolossal und die Bedeutung, die hinter der Skulptur steckte, war irgendwie nicht so eindeutig. Der Park war voll mit vielen kleineren Statuen und Monumenten von Ländern aus aller Welt, die etwas zu diesem Friedenspark beitragen wollten. Einige Beiträge waren sehr kreativ und interessant, während bei anderen ein Hauch von Propaganda mitschwang, denn man bedenke, dass dieser Park inmitten des Kalten Krieges gebaut wurde. Nachdem wir den Park besichtigten, gingen wir noch kurz bei einer Schweizer Bäckerei namens "Marco Polo" vorbei, um uns einen kleinen Snack zu gönnen. Danach ging ich zu Fuss zum Meer, um noch ein paar Eindrücke von der Stadt Nagasaki zu erhalten. Diese hat einige sehr schöne Ecken und auch historisch etwas zu bieten. Da Nagasaki lange Zeit der einzige Hafen war, an welchem Ausländer Handel treiben durften, gab es hier schon früh in der Geschichte einen Austausch mit Europäern, hauptsächlich Holländern. Den europäischen Einfluss merkt man auch bei der Architektur oder in der Religionsausübung, da in Nagasaki relativ viele christliche Kirchen zu finden sind. Dass diese Stadt, die ursprünglich ein Zeichen von Handel und Austausch mit dem Westen war, plötzlich nur noch mit Krieg und Zerstörung assoziiert wird, ist eine tragische Wendung der Geschichte.
      Leggi altro

    • Giorno 5

      Nagasaki

      14 marzo, Giappone ⋅ ☀️ 15 °C

      Sehr hübsche und bergige Landschaft. Auch die kleinste Ecke wird für den Anbau von Gemüse und Salat genutzt.
      Wetter: Sonnenschein, etwas Wind und ca. 15 - 18 Grad.
      Heute haben wir eine Burg und die darin befindliche Ausstellung besucht. Wir hatten die Möglichkeit uns die Unterkünfte der Samurais anzuschauen.Leggi altro

    • Giorno 87

      Nagasaki (Nightview from Mt. Inasayama)

      12 dicembre 2023, Giappone ⋅ 🌙 14 °C

      The final location that I visited today was the observatory on Mount Inasayama. There was a free Shuttlebus from our hotel at 19:30, taking us to the ropeway station that brought us effortlessly to the top. From there, we enjoyed spectacular nightviews over Nagasaki. It is said, that it is reminiscent of the milky way, and it made the list of the worlds three most beautiful nightviews together with Shanghai and Monte Carlo.

      Google Translate:
      Der letzte Ort, den ich heute besuchte, war das Observatorium auf dem Berg Inasayama. Um 19:30 Uhr fuhr ein kostenloser Shuttlebus von unserem Hotel zur Seilbahnstation, welche uns dann mühelos nach oben brachte. Von dort aus genossen wir einen spektakulären Nachtblick über Nagasaki. Man sagt, dass es an die Milchstraße erinnert und es zusammen mit Shanghai und Monte Carlo auf die Liste der drei schönsten Nachtansichten der Welt gelangte.
      Leggi altro

    • Giorno 23

      Nagasaki

      1 ottobre 2023, Giappone ⋅ ☁️ 24 °C

      We went by tram to the Nagasaki Atomic Bomb Museum. It wasn't as large and seemed older than the equivalent in Hiroshima. Interestingly, whilst there were photos of the Allied leaders and commanders, there were none of Emperor Hirohito and General Tojo, nor was there a recording of the Emperor's radio broadcast, six days after the atomic bomb was dropped on Nagasaki and ten days after the bomb was dropped on Hiroshima, telling the Japanese to surrender. Although it mentioned that Japan was in conflicts from 1931 until 1945, it didn't mention that Japan had started them all. Of course, the Museum wasn't concentrating on the historical record but particularly on the aftermath of the bomb being dropped, However, you wonder what Japanese schoolchildren are taught in their history classes.
      The Peace Park was also not so extensive as the equivalent in Hiroshima. A small part of the former cathedral was left standing. I went to the new Urakami Cathedral, and almost got caught up in a funeral, and continued to the one pillar torri gate.
      I took the tram to Dejima and Nagasaki Crispy Noodle Soup for Sunday lunch at a "Fine Dining" restaurant nearby. Afterwards, I walked around Dejima Island which isn't now on the coast but surrounded by buildings. Dejima was the base for the foreign traders, especially the Dutch, who were allowed to trade before Japan closed its doors to foreigners in the early 17th century before reopening them to Commander Perry in the 1850s and then other countries in the late 1860s when the Emperor resumed full control after overthrowing the Shogun.
      It's interesting to note that American intervention in the mid-19th century led to the Industrial Revolution belatedly reaching Japan, and a century later, it was American intervention that led to Japan adopting a democratic constitution in place of militarism.
      Leggi altro

    • Giorno 23

      Nagasaki

      1 ottobre 2023, Giappone ⋅ ☁️ 27 °C

      In the afternoon, I took a tram to Oura Catherdral, built in 1864 and the oldest in Japan, dedicated to the 26 martyrs crucified in 1597. The adjoining museum had details of the Christian communities which were suppressed but survived in the centuries which followed.
      I walked up the Dutch Slope and went in one of the colonial houses which survived in the atomic bomb due to the geography of Nagasaki and its hills compared to the flat land around Hiroshima. I had a local cake, castella, and a coffee in one of the houses.
      I took the lift and a moving walkway up to Glover Garden, named after one of the western industrialists, shippers and traders. His house was one of those which had been relocated to this site together with a number of others. The Garden had been landscaped with friezes and waterfalls. as it went down the hill to a museum which housed some of the floats used at festivals.
      I took a tram back uptown and walked across the river to the ropeway up Mt Inasa to see Nagasaki at night, selected as one of the great viewpoints at night in the world. The view was enhanced by a full moon.
      I retraced the route back across the river and caught a tram back to the hotel at the end of a very full day.
      Nagasaki and Matsumoto later in the trip were examples of cities which weren't overburdened by their size and skyscrapers unlike Tokyo and Osaka, and therefore more pleasant and manageable.
      Leggi altro

    • Giorno 15

      Shimabara Castle & Samurai houses

      12 ottobre 2023, Giappone ⋅ ☀️ 22 °C

      From Unzen village, we rode mostly downhill to the relaxed town of Shimabara. We enjoyed visiting the castle and the nearby old Samurai houses. Waterways close to the castle are filled with the colorful Nishikigoi (koi carps).Leggi altro

    Potresti conoscere questo luogo anche con i seguenti nomi:

    Nagasaki Prefecture, Nagasaki, Préfecture de Nagasaki, 長崎県, 나가사키 현

    Unisciti a noi:

    FindPenguins per iOSFindPenguins per Android