Nisekoan-nupuri

Na Karin's verjaardag gaan we skiën in Niseko. We pakken donderdagochtendvroeg de bus die in drie uur tijd ons naar Niseko-Annupuri brengt, één van de drie ski-resorts op Mt. Annupuri. De busrit is een mooie en brengt ons langs woeste baaien (1) en de in wolken gesluierde Mt. Yotei (2). Yotei-san is een vulkaan die, niet onvergelijkbaar met Fuji-san, alleen staat in een ring van lagere bergen. We zouden er vanaf de piste uitzicht op moeten hebben, maar alleen als het helder weer is.

Als we aankomen bij de lodge worden we warm onthaald door het Australische stel van onze leeftijd dat samen met een Japans stel de zaak runt. Ze zijn hier op een werk-vakantie-visum, perfect om de hele winter door te skiën met kost en inwoning. We krijgen een verhuur aangeraden en we lopen heuvelafwaarts daarnaartoe. Karin moet ook nog skischoenen hebben, want die kon ze, in tegenstelling tot haar ski's, niet vinden. Maar oeps, ze is vergeten haar ski's mee te nemen naar de verhuur om ze op de schoenen af te stellen. De verhuurder geeft ons heel vriendelijk een lift terug naar boven en doet zijn best om Karin's kinderski's af te stellen. Schijnbaar niet echt geschikt voor een volwassene en zouden te makkelijk los kunnen schieten, maar ze doet het ermee.

Omdat ik maar één keer eerder heb geskied en dat al twee jaar terug is, wil ik eerst even de babypiste af om te kijken of ik nog weet hoe ik moet sturen en stoppen. Dat lukt en halverwege begin ik me al te vervelen met de lage snelheid, meteen maar door naar halverwege de berg op dus. Blauwe piste, die af en toen nog verassend stijl is, maar niet uitdagend, een paar keer op en af en dan door naar de rode. Ik ga een paar keer plat om te voorkomen dat ik te veel snelheid opbouw, maar gelukkig houdt mijn nieuwe skipak me goed warm en droog. Karin heeft leren skiën op de basisschool en doet dit met twee vingers in de neus, maar ze wordt wel snel moe, dus ze neemt lekker de tijd en glijdt af en toe een stukje heel rustig achteruit om uit te rusten. Het sneeuwt de hele middag en avond door waardoor we continue prachtig verse sneeuw hebben, maar helaas geen uitzicht.

Om 4 uur stoppen we bij een restaurant aan de piste voor wat typisch ski-voedsel. Nee, geen currywurst of schnitzel, maar Japanse curry en katsu (een soort iets dikkere schnitzel). Zoveel verschillen we eigenlijk niet, al hebben ze hier ook flinke kommen super hartige ramen, wat wel echt een upgrade is. Als we uitgegeten zijn is het al donker, maar gelukkig is het meerendeel van de pistes verlicht. We komen erachter dat er een paar parallelpaadjes zijn voorgeskied. Lekker bochtig en heuvelig door het bos. Lastig remmen in zulke smalle paadjes, maar gelukkig ligt er overal omheen een dikke laag poedersneeuw, als je iets te hard gaat ski je daar gewoon even in en dan plof je zo in wat praktisch één groot donskussen is, zo luchtig en zacht is de sneeuw hier.

De volgende ochtend begint Karin later, want ze heeft een vergadering. Het is nu eindelijk wat helderder en het uitzicht is prachtig (3), al hult Yotei-san zichzelf nog steeds verlegen in de wolken. Ik maak gebruik van het moment om in de lift een foto te maken en klem mijn handschoen onder mijn arm. Even de telefoon stabiliseren en... Sukkel, handschoen laten vallen. De foto is ten minste wel mooi geworden (4). Ik zie dat er wat off-piste paden zijn die in de buurt komen, dus bovenaan ga ik de piste af en probeer de sporen van voorgaande skiërs te volgen door het dikke poeder. Dat gaat al snel mis, ski gaat het poeder in, even duikelen en een héle zachte landing. Mijn ski is wel ergens onder de sneeuw verdwenen en als je steeds tot aan je heupen wegzakt is het lastig zoeken. 5 minuten later vind ik hem weer en besluit eerst de piste wat verder af te dalen, zodat ik minder ver door het poeder hoef. Na wat geschuivel door het poeder kom ik in de buurt. Net als ik denk hem te zien, gaat er iemand anders die off-piste was al het diepe in om hem te pakken. Mensen in de lift hebben zitten roepen en wijzen en hij brengt hem zo naar mij. Toffe gozer.

's Avonds willen Karin en ik naar de goed aangeschreven pizzeria, maar die is dicht. Het restaurant ertegenover is al volgeboekt en ze raden ons aan de heuvel af te lopen naar de hoofdweg, daar is wel wat. We lopen genietend van de sneeuw (9) naar beneden en komen inderdaad een knus restaurantje tegen die precies één tweepersoonstafeltje vrij hebben. Prijzig, maar ook heerlijk, vooral de komkommer met miso-knoflookdip. De gin tonics zijn vreemd genoeg helemaal niet duur en zelfs niet afgesteld op Japanse alcohol-tolerantie, genieten. Op de terugweg komen we een heel donzig hondje tegen die in zijn eentje op de stoep naar ons toe rent. Geen idee waar de eigenaar is, maar hij lijkt redelijk in één zijweggetje te blijven. Hopelijk hoort hij daar dus thuis. Karin begint een sneeuwpop te maken op weg naar boven, het gaat niet heel snel omdat het niet zo'n plaksneeuw is, maar met wat goede wil, geduld en veel aanstampen kom je een heel eind. Uiteindelijk heeft ze een redelijk formaat hoofd bij elkaar en die zetten we op een passende sneeuwhoop bovenop een brievenbus. Klaar is kees.

Na anderhalve dag bijna non-stop op de latten te staan is mijn techniek al een heel stuk verbeterd dus zaterdagochtend scheur ik al vol zelfvertrouwen alle rode pistes af en zaterdagavond waag ik het op een zwarte piste die eigenlijk afgezet is, maar niet helemaal. De piste is niet geprepareerd dus er liggen nog flinke hopen sneeuw. Ik merk echter al snel dat het mij toch nog iets te stijl is en ik durf geen bochten te maken omdat ik bang ben niet meer te kunnen stoppen als ik mijn latten ook maar een seconde naar het dal richt. Rustig diagonaal een stukje afdalen, lekker in de sneeuw zakken en omkeren dus. Zo kom ik het stijlste stuk wel door, en daarna is het goed te doen. Ik neem me nog voor om het morgen nog eens te proberen, maar de volgende ochtend merk ik dat mijn spieren toch echt te moe zijn, de rode pistes kosten nu al moeite om onder controle te houden dus laat ik het erbij. Tijd om de bus terug naar Sapporo te nemen.Read more