Rendieren en verbrande wanten

We slagen erin om het vuur de hele nacht te laten branden. Het vuur doet deugd en ’s ochtends kunnen we ons meteen verwarmen. Vandaag staat er een stevigere tocht op het programma (±20 km).

We beginnen vlak over het meer en zien enkele mensen die aan het ijsvissen zijn. Het lijkt me verschrikkelijk saai… Laura maakt een praatje en we begrijpen er niks van. Vervolgens gaan we verder de bossen in. Halverwege onze tocht passeren we een Kota, een Finse laphut die lijkt op een grote Tipi. Ze worden voornamelijk gebruikt om te picknicken en dat is ook wat wij in gedachten hebben. Centraal in de Kota kan je vuur maken en daar maken we gretig gebruik van. We eten wat brood met kaas en drinken chocomelk. Niet slecht! Tegen beterweten in droogt Héloïse haar handschoenen te dicht bij het vuur waardoor ze verbranden. Met een gat erin zal ze verder moeten. #Nothing we can do about it.

Het tweede deel van de route loopt wat meer door de bergen. Op de kaart is het een rode crosscountry route met wat hoogtemeters en na een 7-tal kilometer zouden we bij onze vertrouwde Muusa hut moeten aankomen. Het gaat vlot, al moet ik na één helling wel wat laagjes uitdoen met de nodige foto’s tot gevolg.

In Muusa voelt de cirkel compleet. Hier is het allemaal begonnen en hier hebben we Steven achtergelaten. Ik schrijf wat in het huttenboek en blik terug op een mooie week. Niet veel later ziet Laura een kudde rendieren langs het raam passeren. Voorzichtig gaan we naar buiten… vier stuks lopen weg, maar twee oudere exemplaren blijven rustig staan. Echt mooie beestjes! Héloïse zit op het moment suprême op het toilet,… we gaan haar vlug halen en ze kan de laatste ook nog zien. Wat een geluk!Read more